verstoppertje...

Nog een slachtoffer!

"Zo!" zei jeffrey. Hij had op twee stoelen nagels vastgekleefd. Ga maar zitten!" hij lachte, "het is confortabel hoor!" hij lachte nog meer. "Ben je nu allemaal gek geworden?" vroeg Freya. "euh... neeh, mijn vriend en zijn oom wel!" Waarom moesten de ouders toch juist nu weggaan! Net deze avond. Julie was verdrietig en bang. Ze hoopte dat dit snel gedaan was.

"Freya! Jij gaat eerst, want jij bent de farste!" Freya wist ook wel dat ze niet anders kon en ze ging zitten. Ze zweeg ook al had ze zoveel zeer. De stoel deed haar denken aan het spijkerbed in de technopolis, daar was ze naar toe gegaan met Julie en ...Cindy... Ze hield het niet meer. Tranen stroomde over haar wangen. Toch hield ze nog altijd haar mond.

"Julie ga jij ook maar zitten!" hij grinnikte stil. Julie ging op de stoel zitten. Ze zwegen allebei.

Ook al deed het zoveel zeer. Ook bij haar stroomde de tranen over haar gezicht. Het was de zoveelste keer die dag. Ze dacht na, hoe lang zouden ze hier nu al zijn? Ze gokte iets rond de 4 uur. Door aan andere dingen te denken voelde ze de pijn niet eens.

Jeffrey kreeg langzaam een rode kleur. "Waarom schreeuwen jullie het niet uit van de pijn?! Zeg op doet het jullie dan niks?"

Freya en Julie bleven zwijgen. Julie kreeg zelfs een grijns op haar gezicht.

Jeffrey kon er niet meer tegen. "Sta op en vlucht, ik kom jullie halen!" schreeuwde hij. Waarschijnlijk dacht hij dat ze zouden gehoorzamen. Dat had hij fout gedacht. Julie en Freya bleven gewoon zitten en je zag aan hun gezichten dat ze hem vanbinnen aan het uitlachen waren.

Jeffrey sprong naar Julie en trok haar van de stoel. Heel even zag je een angstblik bij Freya. Maar Julie deed iets wat ze al veel eerder had moeten doen. Ze trapte met alle macht die ze had in zijn kruis. Jeffrey hapte naar adem. Freya en Julie rende naar de deur, jammer genoeg was die op slot. Jeffrey naderde hun langzaam. Opeens hoorde ze een wild geblaas en een kat sprong op Jeffrey zijn rug. Pas nu herinnerde Julie dat ze de katten achter een doos had verstopt. Picatchu krabde Jeffrey in zijn gezicht en liep weg.

Freya en Julie maakte hier gebruik van en liepen ook weg naar een raam. In 10 seconden hadden ze het raam open gemaakt. " wat is het hoog!" slikte Julie. "Wat had je verwacht?" vroeg Freya, "haast je hij komt er aan!" Julie gilde om hulp toen freya naar achter werd gegooid. Jeffrey had haar bij haar keel vast.

"Julie.... Help!" riep Freya. Ze stikte langzaam. Wat kon Julie doen? Ze sprong op Jeffrey af en probeerde zijn arm los te rukken. Freya zuchtte een laatste keer en viel slapjes in de armen van Jeffrey. Hij liet haar neervallen en naderde Julie. Het angstzweet brak haar uit en ze liep langzaam achter uit, ze stond tegen de muur gedrukt en kon geen kant meer uit.