In de put

diepste gedachtens

'dit kan ik niet doen'
ik zit op mijn bed en mijn hoofd rust op mijn hand. Ik weet even niet wat ik moet doen. Het lukt me niet om na te denken. langzaam glijd een traan over mijn wang naar beneden , ik veeg hem grof weg. Ik hoor mijn ouders me roepen vanaf de trap, hard probeer ik terug te roepen maar mijn stem laat het niet toe, het enige wat uit mijn mond komt is gebrom 'raar wijf ' het raakt mij, mijn stem echoot in mijn hoofd na ik probeer het te negeren maar dat lukt niet 'vieze slet' alweer echoën de woorden na in mijn hoofd, ik klap mijn laptop open en probeer de toetsen in te drukken maar mijn handen trillen. Ik klap mijn laptop dicht en smijt hem weg, hopelijk doet hij het nog. Ik pak mijn laptop weer op en zie het scherm oplichten, yes hij doet het nog. Ik ga naar mijn facebook en ik zie de starterspagina ik richt met mijn muis op mijn naam maar durf niet te klikken. Ik hoor een zacht gerinkel vanuit mijn laptop, ik open het bericht 'Hey slet kom je morgen weer naar school, ik heb een verrassing voor je'. Ik druk het bericht weg, Ik denk na over het bericht en snap niet waarom mensen me haten. De volgende dag werd ik wakker en ik zag dat ik me verslapen had,'oh jee wat ben ik stom' ik geef mezelf een tik, hoe kan ik zo stom zijn straks denken ze nog dat ik vlucht. Ik kijk naar mijn mobiel en lees 3 appjes. ik lees ze nog eens en nog eens en ik begin te twijfelen aan of ik wel naar school wil, ik loop naar beneden pak mijn spullen en spring op mijn fiets. Ik fiets naar het station en ik pak mijn tas ik kijk op het bord de trein komt er zo aan. Ik ren de trap op. Ik voel dat mijn gezicht nat is, maar dat negeer ik, ik voel zo niks meer. Ik ren en met elke stap die ik zet kom ik dichterbij de trein. Opeens hoor ik een bekende stem. 'Laila wat doe je hier?!'. Ik negeer het en ik ren verder. De trein kan elk moment komen en dan voel ik dat Sophia (Sophia is mijn beste vriendin en mijn  enige vriendin, ik hou van haar) me aanraakt ik probeer door te rennen alleen dat lukt niet. Ik begin te huilen en ik voel dat iedereen naar me kijkt. Ik loop samen met Sophia naar een steegje en ze geeft me een peptalk. Ik ga met Sophia mee naar huis en we hadden samen besloten dat ik een paar dagen bij haar zou blijven om weer bij te komen.