And Then Everything Changed.

Part 4 - Ευχαριστώ

      Με όση δύναμη μου έχει μείνει, ρωτάω :

" Mark, τι κάνεις...;" ρητορική ερώτηση βέβαια...Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, τι να κάνω!

" Τι νομίζεις;"μετά από αυτή την απάντηση συνέρχομαι λίγο...

" Φύγε από πάνω μου!"
Γελάει και απαντά ειρωνικά.
" Φυσικά, αμέσως." μα το μόνο που κάνει είναι να συνεχίζει να με φιλάει, πιο παθιασμένα αυτή τη φορά.

         Νιώθω ανίκανη.Φοβάμαι.Το μυαλό μου έχει θολώσει και δεν μπορώ πια να μιλήσω.Είναι θαύμα που ακόμα αναπνέω.Γιατί συμβαίνει αυτό σε μένα;Μόλις ήρθα!Αρχίζει σιγά σιγά να μου βγάζει την μπλούζα και πιά νομίζω πως θα λιποθυμίσω, μέχρι που κάτι συμβαίνει...Με κάποιο τρόπο ξεκολλάει από πάνω μου και ακούω κραυγές...Τότε επανέρχομαι και τρελένομαι στο θέαμα που παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μου όλο και πιο καθαρά.Ο Mark και ο Taylor να παίζουν ξύλο...Δηλαδή...Ο Taylor με έσωσε;Παραμελλώ τις σκέψεις μου βλέποντας τον Taylor πεσμένο στο πάτωμα και τον Mark γεμάτο τραύματα έτοιμο να του ορμήξει.
         Φωνάζω στον Mark και όταν γυρνάει να με κοιτάξει τον χαστουκίζω όσο πιο δυνατά μπορώ.Αυτός ξαφνιασμένος και μπερδεμένος τρίβει το κόκκινο μάγουλό του κάνοντας ένα βήμα πίσω.Τότε ο Taylor βρίσκει την ευκαιρία, σηκώνεται και ρίχνει μια μπουνιά στο μάτι του Mark.Αυτός πέφτει κάτω, ο Taylor με πιάνει από το χέρι και μπαίνουμε στο κτήριο.Κατευθυνόμαστε προς τους κοιτώνες των κοριτσιών, του λέω τον αριθμό του δωματίου μου και μπαίνουμε μέσα.Ξεσπάω σε κλάματα.

TAYLOR's POV

      Μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιό της.182.Μάλιστα...Τι σύμπτωση. Κλείνω την πόρτα και πέφτει κάτω κλαίγοντας.Όσο σπαστική και ξεροκέφαλη είναι, αυτή τη στιγμή την λυπάμαι.Μου σπαράζει η καρδιά να την βλέπω να κλαίει έτσι.Της ήρθε απότομα.Και όλα αυτά την πρώτη της μέρα εδώ.Δεν έχω άλλη επιλογή.Την αγκαλιάζω σφιχτά και γατζώνεται πάνω μου.

" Πως το ήξερες;" λέει μέσα στους λιγμούς της.

     Δεν απαντάω για λίγο.Δεν ξέρω αν πρέπει να της πω.Θα νομίζει ότι ενδιαφέρθηκα.Που φυσικά δεν ισχύει...Άρα τι να της πω;

" Είχα βγει μια βόλτα και σας άκουσα.Βασικά τον άκουσα..."εκείνη απλά έγνεψε και συνέχισε να κλαίει.Ίσως τελικά να μην είναι τόσο δυνατή όσο θέλει να δείχνει...Οκ, δεν την κατηγορώ.
      Ύστερα από λίγο, σταμάτησε, σηκώθηκε, φύσηξε τη μύτη της, σκούπησε τα μάτια της και απευθύνθηκε σε μένα.

"Ευχαριστώ αγοράκι."αλήθεια;Ακόμα και τώρα;Καλά.Θα το αφήσω να κυλήσει αυτή τη φορά.
" Παρακαλώ σαμιαμίδι" είπα και κάπως γέλασε μέσα στα δάκρυα που είχαν γεμίσει τα πράσινα μάτια της.Σαν τα δικά μου, αλλά πιο όμορφα.Έχουν κάτι που λείπει από τα δικά μου.Ειλικρίνεια.Δεν είμαι περίφανος για τον εαυτό μου, παρόλο που οι περισσότεροι μου λένε πως θα έπρεπε να είμαι.Όχι.Δεν νομίζω πως θα είμαι ποτέ.
  Καθήσαμε λίγο ακόμα ήσυχα, χωρίς να μιλάμε, απλά καθόμασταν και κοιτούσαμε το παράθυρο.Κοίταξα το ρολόι μου.20:30.Είμαι εδώ σχεδόν δύο ώρες.Νομίζω ήρθε η ώρα να φύγω.Την πήρε πριν 10 λεπτά ο ύπνος.Καλύτερα να μην με δει δίπλα της όταν ξυπνήσει, βγάλει λάθος συμπεράσματα και νομίζει πως είμαι κανένας μανιακός.Περίεργο...Την γνώρισα σήμερα το πρωί και με ενδιαφέρει η γνώμη της...Τι φάση;
     Την κοιτάω για λίγο, σηκώνομαι, ανοίγω την πόρτα και φεύγω.Ελπίζω αύριο να μην θυμάται τίποτα.Παίρνω τηλέφωνο την Tessa.Να μην πω στην κολλητή μου τι έγινε;Και ναι, είπα κολλητή.Μερικές φορές οι κολλητοί σου δεν καταλαβαίνουν όπως ένα κορίτσι.Βέβαια, δεν θα την δω ποτέ σαν κάτι παραπάνω από φίλη.Είναι σαν τη μικρή αδερφή που ποτέ δεν είχα.Βασικά...Που ποτέ δεν έζησα.Μεγάλη ιστορία...Λέμε τα πάντα μεταξύ μας και δεν μας νοιάζει τι θα νομίζει ο άλλος, γιατί γνωριζόμαστε τόσο καλά που πάντα καταλαβαίνουμε τι θέλει ο καθένας να πει απλά και μόνο από τα μάτια.
      Δεν απαντάει.Μου στέλνει μήνυμα.
" Γεια σου βατραχάνθρωπε.Σόρυ αλλά δεν μπορώ να μιλήσω τώρα...Έγινε κάτι;"