Bazen sadece durup aglamak istiyorum
Bagirmak cagirmak,butun kalbimle aciyi hissetmek,sevmek ve sevilmek gercek mutlulugu ogrenmek.Hayatim hep romantik kitaplarin ardinda baskalarinin mutluluguyla mutlu olmakla gecti.sanki kendi kucuk dunyam gibi kendi korkularim ve sorunlarimdan saklanmak icin buldugum baska insanlarin yarattigi yalan bir dunya.Gercek dunyaya cikmaktan korktugumdan saklandigim yerden birinin beni bulmasini bekledim senelerce. Ama icimdeki bosluk sanki tam karsimdaydi ama onu goremiyor ve dokunamiyordum ordaydi ama yoktu.O gercek dunyadaydi bense yalan dunyada.Kendime hep o kisiyi buldugumda gercek dunyaya geri donup donemeyecegimin sorup durdum sonra bende o cesaretin olmadigini fark ettim yalnizligimi icimdeki boslugu derinlere kilitledim ve kendi kendimi kafese kilitledim sonsuza dek cok kez incinmistim bir daha seversem kaybetme duygusu beni ele geciriyordu icten ice ,yiyordu butun ruhumu ve duygularimi sanki.Birini gercekten sevebilmek buyuk bir cesaret gerektiriyordu bu hayatta ama ben o hayata kanadi kirilmis bir kus gibi cesareti kirik baslamistim coktan ve bir daha o kilidi acmamak uzere bir sisenin icine koyup issiz okyanusa biraktim.Gozlerimi kapadim ve siseyi bulup beni kendi kalbimdeki kafesten ve siyah beyaz dunyadan kurtarip renkli bir diyara goturucek kisiyi hayal etmeye calistim bir umutla Benim gibi biri icin bu hayal iyi geldi avuttu biraz icin acimi unutturdu ve sonra yine o duygu aglamak istiyor ama aglayamiyor gulmek istiyor ama icten gulemiyordum bende duygularimdan vazgectim sonunda bos bir siseden farkim yoktu sadece karsimdakini yansitiyordum ait oldugum huzurlu ve gercek mutlulugu bulacagim yeri ariyordu kalbim bulamiyordum yolumu kaybetmistim bir kere sonra yine kafese kapatimm kendimi bu sefer daha fazla aciyla beni bu kendi cehennemimden kurtaracak kisiyi bekliyordum bilemiyorum kac kez olmeyi dusundum ama icimdeki o ses cok yakinda bulacagini soyluyor beni az da ilsa bu hayatta tutuyordu aa evet bir de resim siyah beyaz dunyama az da olsa renk katan boyalar anlatamadigim soyleyemedigim kaybettigim duygularimi yansittigim kagitlar bilemiyorum ne zaman vazgectim bu duygulardan ben ve siyah beyaz boyalarim kimdi beni hayatta tutan o kisi beni uzecek aglatacak ama sonunda renkli dunyalara goturup mutlu edecek kisi var miydi benim icinde oyle biri sansli miydim acaba bende ozgur kuslar gibi yoksa sadece umutsuz bir umut icin yasiyordum bu hayatta...
