Once in, Never out

Hoofdstuk 33

P.o.v Taylor

De volgende dag was ik al een stuk vrolijker. Zelfs het slapen ging in een keer beter. Het gesprek had me goed gedaan. De last met het geheimhouden was eindelijk weg van mijn schouders. Ik merkte dat de sfeer een stuk verbeterd was. Ik wilde dat ook zo houden, ondanks mijn wond in mijn zij ontstoken begon te raken. Weer terug op sectie 7 was er een extra gezucht. Melanie. Geloof me als ik zeg dat ik liever doof ben dan dat ik hier met haar zit. Ze zeurt de oren van mijn hoofd af. Ze begon te krijsen, schelden en tieren.
Zeurend dat het werk te zwaar is, dat Drew veel te hard slaat, dat haar lichaam onder het vuil zit, haar haar vettig, haar nagels gebroken, de manden te zwaar. Of het nog niet erger kon, stootte ze af een toe een keer tegen ons aan of stal een mand van ons zodat ze sneller klaar was. Black-Jack keek er chagrijnig bij.
'Kan dat wijf nou nooit is ophouden? Volgens mij heeft ze er toch echt zelf voor gekozen om hier te komen.' Zuchtend liep ik op Valentijn af. 'Ik hoop voor haar dat ze snel weer weg mag, want ze werkt me op mijn zenuwen' zei Valentijn geïrriteerd terug. Ik grinnikte. 'Ze is ook zo zielig hè?' Riep ik er nog een keer achteraan. 'Dat kan je wel zeggen, dat arme kind houd het hier niet vol' schreeuwde Valentijn bijna, om er zeker van te zijn dat ze het gehoord had. Haar gezicht liep rood aan. Jack en Drew moesten allebei lachen. Jack was eerst echt iemand die zich strikt aan de regels hield, maar sinds Drew hier was, sloeg hij niet zo vaak meer en was hij niet zo streng. 'Wat staan jullie nou allemaal dom te lachen! Volgens mij, Taylor, zie jij er net zo uit als een varken, die door de modder heeft gerold.' Ik kon haar alleen maar even raar aanstaren. 'Ik weet niet of je het door hebt, maar het is zomer. Dat betekent geen regen. Geen regen betekend geen modder, dus ik snap niet waar jij modder ziet, want voor zover ik weet ik dat allemaal stof.' Valentijn stak zijn hand omhoog die ik aantikte. Alsof haar gezicht nog niet roder kon worden, liep ze gauw weg. 'Je had haar goed te pakken hoor.' Ik lachte even, maar voor mijn gevoel lachte ik als een boer met kiespijn. De wond in mij zij deed alleen maar meer pijn. Ondanks de pijn maakte Melanie het werk een stuk irritanter door haar gezeur. 'Gaat het nog Tay' hoor ik vanuit Valentijn. Ik was even op de grond gaan zitten, in de hoop dat de pijn minder werd.. 'Ja gaat wel. Heb soms even een pauze nodig.' Ik probeerde wat te lachen, maar Valentijn keek me hoofdschuddend aan. 'Je liegt Tay. Zelfs een blinde zou dat nog zien.' Ze moesten ze zich geen zorgen over mij maken. 'Maak je geen zorgen Jho. De wonden moeten nog een beetje helen en dan ben ik zo gewoon weer de oude.' Iedereen wist dat het niet zo was. Je vermagerde hier zo erg, dat het je heelproces ook verlaagde. Over blauwe plekken deed je weken, over de zweepslagen konden sommige wel maanden duren, voordat ze helemaal goed geheeld waren. De meeste doodsoorzaken kwam door het slechte eten.Maar ook gebeurde vaak dat wonden gingen ontsteken, wat leiden tot hoge koorts. Valentijn en ik hadden het vaak genoeg zien gebeuren dat kinderen stierven aan de wonden. Er was echt een uitzondering, Nitrho was een jongen van 17, hij is tot nu toe nog de enige die het overleefd heeft, maar ook net op het randje. Door de pijn begon mijn hele lichaam te zweten. Ik voelde de druppels van mijn zicht er al bijna afrollen. Ik probeerde mijn adem in te houden soms om niet te veel geluid te maken om aan te geven dat er toch iets niet goed was. 'Er is iets mis Tay en ik wil dat je het me nu verteld.' Het begon me soms te irriteren dat Valentijn hoe dan ook, altijd achter de waarheid kwam.  'Je kunt niks doen Valentijn. Het is al begonnen te ontsteken. Je weet wat er met iedereen is gebeurd.' Ik tilde mijn shirt een stukje op. Ik kon niet eens naar mijn eigen huid kijken. Ik wist hoe het eruit zag en het was nou niet bepaald een mooi uitzicht.. 'Luister heel goed naar mij Taylor. We hebben niet voor niks je hart weer laten kloppen. Het maakt me niet uit wat je doet, maar je houdt mij niet tegen. Ook jij zal hier gewoon weer bovenop komen. Geloof me als ik zeg dat ik er persoonlijk voor zal zorgen.' Ik wilde dat hij niks deed en me gewoon de laatste dagen rust gunde. Misschien was het dan ook echt klaar. 'Je moet niks riskeren. Je bent me niks verschuldigd.' Zijn lach kwam tevoorschijn. 'Ik ben je meer verschuldigd dan je denkt.' Met die woorden was ons gesprek afgelopen en liep hij weg, om even later weer met Drew naar beneden te komen. 'Niet goed geheeld?' Ik schudde mijn hoofd. 'Er zijn twee dingen Taylor. De eerste met medicijnen zouden we het kunnen oplossen, maar we hebben hier geen medicijnen. De tweede is een manier veel pijnlijker en ook niet bepaald aangenaam.' Ik keek hem recht in zijn groene ogen. 'Dat is ondraagbaar veel pijn Drew. Ik weet niet of..' Maar hij liet me niet uitpraten. 'Jij gaat hier uitkomen, levend en wel. Want ik ben niet van plan om je weer bijna dood te laten gaan.' Ik knikte. Tegenspraak luisterde hij toch niet naar. Met wat takken die hij van boven haalde maakte hij een klein vuurtje. Zijn mes hield hij in het vuur, tot hij rood aanliep. Met trillende handen schoof ik mijn shirt omhoog. 'Hier. Dan heb je iets om in te bijten en schreeuwen.' Hij hield voor me een stuk stof. Zodra het mes op mijn huis terecht kwam, hield Valentijn me stevig stil en krijste ik het uit van de pijn. Doordat het mes zo heet was, heeft hij de wond als het waren dichtgeschroeid en daarmee ook het rotte vlees verbrand. Het is misschien onmenselijk, maar hier doe je alles om maar een beetje te overleven. Het water voelde verkoelend aan op mijn huid. Stevig greep ik Drews hand. Hij trok me voorzichtig mee, waar hij tegen de muur waar hij ging zitten. Ik lag op mijn zij met mij hoofd op zijn schoot en met een hand die rondjes draaide in mij haar. Het werkte kalmerend en viel langzaam in slaap.

-----------------------

De maand van geld uitgeven is bijna voorbij. Maar was wel een hele geslaagde maand😊

Bedankt voor het kezen en stemmen ❤️xx