In de put

het is voorbij.....

Ik heb mijn tas ingepakt en loop nu doodsbang en letterlijk doodsbang ik ren van plek naar plek met mijn hoofd naar beneden. Ik zie mijn schaduw 'ik ben dik' voor ik na kan denken glipt de zin uit mijn mond' hou je bek kut kind' ik weet niet waarom maar ik kan het niet tegen. Ik ren zo snel mogelijk naar de schuilplaatst van Sophia en mij, niemand kent deze plek. Ik pak een deken en die leg ik op de grond dan ga ik liggen pak ik wat bladeren en leg die over mezelf heen zo val ik in slaap. De volgende ochtend word ik wakker en ik pak mijn computer erbij open facebook en kijk even rond. Dan zie ik een filmpje met een bekend meisje 'wat is ze lelijk' 'wat dacht zij' ik kijk nog eens en dan zie ik dat ik het zelf ben. En alweer loopt er een traan over mijn gezicht mensen lachen me uit ik kan me nooit meer vertonen op school. Ik probeer na te denken maar het geluid van de vogels verstord mijn consentratie 'stomme tyfus vogels' ik probeer naar een stil plekje te lopen maar dat zonder succes. Ik mis mijn huis mijn kamer eigenlijk alles behalve mijn ouders. Die zal ik nooit missen. Even heb ik geen idee wat ik moet doen, ik zit buiten in een hut niemand mist me dus niemand mag me dat is hoe ik denk. Ik kijk nogmaals op  de side van de trein. Over 8 minuten komt hij dat moet ik kunnen redden. ik sta op begin te rennen en voor ik het weet ben ik op het station ik zie in de verte de trein aankomen en voor ik het weet spring ik over het hek. Het is nu of nooit. Ik spreek mezelf moed in 'niemand zal je missen niemand houdt van je, je hebt niks meer dus je verliest niks' 'niemand zal je missen niemand houdt van je, je hebt niks te verliezen''ik heb geen keus er is geen andere uitweg'.
Voor ik weet is het tijd en ik spring. Ik voel een harde klap en dan voel ik niks meer. Het is voorbij...