We all have stories we never tell.
we tend to keep our stories from others because we think they wont understand the truth behind it.
kahit ako nga hindi ko na naiintindihan, sila pa kaya?
Hi I'm Vera and this is my untold story.
"I'll take care of you and I promise not to hurt you. I love you Reese will you be my girl?" rinig kong sabi ng aking kaklase
"Yes Jake I'll be your girl! and I love you more than you know" sagot naman ni girl
napangiti ako sa eksenang nakita ko at nasambit ko nalang "Gasgas na ang mga salitang iyan pero nahuhulog parin tayo" at naglakad na ako palayo
Ang mga babae talaga ngayon ang dali mahulog sa mga matatamis na salita ng mga lalaki na para bang sasabihin lang nila "Ang ganda mo ngayon" at ikaw naman na fall na agad
pero ibahin niyo ako I'm not your typical girl who magically falls inlove with his words yet in the end I'll end up hurting myself.
Natauhan nalang ako ng may bigla nagsalita
"Bakit ikaw nahulog ka na ba? Oh wait, have you ever been in love?"
Tumalikod na rin ako para makilala kung sinong chismosong lalaki ba ang nagsalita but at the same time I thought of my answer and said "I don't want to fall out of love there's just too much to loose" as I smiled and walked away.
Siya si Callan isang misteryosong lalake. Nakaka bother talaga ang personality niya eh para bang ang dami niyang tinatago... hmm ako rin pala haha
Pinuntahan ko na ang mga kaibigan ko at sabay na kaming nag lunch sa cafateria.
Kain dito tawa diyan yan lang naman ang trip namin sa buhay. Sa mga kaibigan ko ako ang pinakamasayahin tao hindi pa nga nila ako nakikita umiyak (at magalit)....kung alam lang nila
*RING* *RING* *RING*
"oh time na pala, bye guys see you later!"
"bye vera!"
after ng klase namin gumala ang mga kaibigan ko sa mall hindi na ako sumama kasi alam ko hindi rin ako papayagan.
Pero hindi rin naman ako umuwi kaagad. Nandun lang ako sa school nagpapalipas ng oras ayaw ko pa kasi umuwi... kung pwede lang wag na umuwi
pero wala naman talaga akong magawa. Nang tiningnan ko oras 5:35 na pala nagpasya na akong umuwi. Dumaan muna ako sa simbahan at humiling na sana maging okay na ang lahat at tuluyang umuwi na.
sa bahay..
"may plano ka pa palang umuwi akala ko may nangyari na sayo para naman matuluyan."
"Nakauwi na pala ang salot sa pamilyang ito."
Pagpasok ko palang sa bahay sunod-sunod ko na narinig ang pagmumura nila mama ate ate. Sanay na ako, wala namang bago eh.
Parang lahat sila gusto ng mawala ako
Ako rin parang gusto ko na matapos ang lahat ng to kasi pagod na pagod na ako BUT NO I need to be strong...I have to
Pumasok nalang ako sa kwarto at nagpalipas oras. Ng mga 7:00 na at alam ko tapos na silang kumain lumabas na ako ng kwarto at kinain ang mga natirang pagkain pagkatapos ay niligpit ko na ang mga ito.
Lumabas muna ako ng bahay at pumunta sa park na malapit sa village namin.
Dito na ako madalas tumatambay pag gabi parang ito na nga ang naging bahay ko eh. Ewan ko ba basta pag nandito ako feeling ko nawawala ang mga problema ko panandalian para bang dito ko nalang nalalabas lahat ng sakit
Umupo ako sa may bench at tumingala sa langit, humiling ako sa unang bituin nakita ko napangiti nalang ako sa sarili ko, isa lang naman talaga ang laman ng hiling ko ang makamit ang tunay na kaligayahan.
Hindi ko namalayan umiiyak nanaman pala ako..
PLEASE DO SUPPORT AND VOTE! thank you and love you guyss!
