Hij is onvermijdelijk

6) Het is me niet gegund

( the less i care, the happier i am. )

  *6) Het is me niet gegund

{ LIA }

"Natalia Amber Rebecca Cara Ivy Safray!" roept mijn moeder door de telefoon. Ik zucht. Als ze mijn volledige naam uitspreekt is ze echt boos. "Nog geen week is voorbij! Nog geen week en je zorgt er nu al voor dat je te laat komt?"

"Mam, mijn auto deed het niet meer en de bus kwam pas later." "Daar geloof ik niets van!" ik rol mijn ogen. Als ik lieg gelooft ze me niet maar zelfs als ik de waarheid spreek gelooft ze me niet. "Ik heb je al gewaarschuwd Natalia!" Shit. Waarom nam ik ook al weer op? "Ik huur een oppas voor je in. Geen discussie mogelijk!" "Maar mam.." "Geen discussie mogelijk!" onderbreekt ze me. Ik zucht. "Zie het niet als een oppas maar eerder als een schoonmaakster die er elke dag is. Ze zal het huis schoonmaken, eten maken en op je letten." Wat zou ik graag hier op in gaan maar waarschijnlijk maak ik het dan nog slechter. Een oppas kan me niet tegenhouden om naar feesten te gaan en te drinken. Niemand kan me tegen houden dus waarom ben ik bang voor een zogenaamde oppas. "Is goed mam, ik moet nu gaan." zeg ik snel en hang op.

"Dus wat zullen we doen vandaag." zegt Brandon zwoel. Het is pauze en we staan weer op het rookveld zoals gewoonlijk. Brandon staat heel dicht tegen me aan en zijn handen rusten op mijn heupen. De meeste meisjes zouden een moord doen om zo te kunnen staan met de Brandon Oprihion.

"Gaan we dan iets doen vandaag?" vraag ik speels en lach. Een beetje plagen kan wel maar ik zou nooit gevoelens krijgen voor deze fuckboy. "Ik zou graag iets willen doen." zegt hij dan. "Vanavond?" fluistert hij in mijn oor. Ik krijg kippenvel en net wanneer ik wil antwoorden hoor ik iemand roepen. "Lekker bezig narcisje!" roept Michael en loopt naar ons toe. Brandon laat me los en gaat naast me staan. "Michael? what the fuck doe je hier!" grom ik. "Rustig! Ik wou je alleen dit geven." Hij opent zijn hand en ik zie een armband. Wacht, mijn armband! Snel grijp ik de armband en kijk hem verbaasd aan. "Hoe kom je..." "Lag nog in me auto. Waarschijnlijk van gisteren." Ik weet niet wat ik moet zeggen en knik alleen maar. Moet ik hem bedanken? Nee daar doe ik niet aan.

"Wat was je aan het doen in zijn auto?" vraagt Brandon. Heel even vergat ik dat hij naast me stond. "Hij bracht me naar school gisteren." "Eerst naar mijn huis en dan naar school." verbetert hij. Shit. Volgens mij denkt Brandon er heel verkeerd over. Zijn gezichtsuitdrukking zegt al genoeg. "Je kan weer gaan hoor Michael." zeg ik bot. Hij haalt zijn schouders op, grijnst naar me en loopt weg. Ik kan hem echt niet uitstaan!

"Ik mag hem niet." snauwt Brandon. Ik kijk hem weer aan en fronst. "Why?" Hij haalt zijn schouders op. "Die gast flirt bijna met elk meisje en..." "Wow. Wacht. Dat doe jij toch ook!" Onderbreek ik hem. Hij schudt zijn hooft. "Nee ik behandel ieder meisje waar ik ooit mee heb geflirt speciaal. Hij daarin tegen irriteert jouw enorm want dat zie ik." "Brandon, hij flirt niet met me! Geloof me hij vind me totaal niet leuk en ik hem ook niet. Ook al vond hij me leuk, het zou nooit iets worden want ik haat hem echt." Nu ik dat allemaal heb gezegd voel ik me veel lichter en beter.

"Mooi zo want weet je Lia, je bent heel speciaal voor me." fluistert hij weer. Meteen verandert hij zijn blik en kijkt me zwoel aan. Hij ziet me alleen als een seks-object. "Wat is er dan zo speciaal aan mij?" vraagt ik uitdagend en leun wat meer naar hem toe. Hij wilt antwoord geven maar de bel gaat. Saved by the bell. "Ik moet gaan Brandon." ik geef hem een klopje op zijn schouder en loop grijzend weg van hem.

De laatste bel van de dag gaat en de leerlingen stromen de lokalen uit. Het is eindelijk kerstvakantie voor hun maar niet voor mij. Ik loop op mijn gemak het lokaal uit want ik ben nog lang niet uit. Nee ik moet nog nablijven voor die ene keer toen Michael en ik eruit werden gestuurd tijdens scheikunde. De reden waarom we eruit werden gestuurd kan ik me niet meer herinneren. Als een van de laatste loop ik naar de gang met de kluisjes. Ik gooi mijn boeken vanuit me tas in mijn kluis en gooi de deur dicht. Ik schrik als ik Michael zie staan.

"Jezus. stond je daar nou de hele tijd?" sis ik naar hem. Hij lacht dus ik neem aan van wel. "Klaar om na te blijven Narcis?" Ik negeer zijn vraag en loop weg. Niet veel later loopt hij weer naast me. "Donder eens op!" roep ik. "Waarom? ik ben toch hartstikke gezellig?" zegt hij met een overdreven accent. Het liefst zou ik hem willen slaan, keihard zodat hij nooit meer iets tegen me durft te zeggen maar als ik dat doe, dan komt mijn moeder waarschijnlijk ook weer terug naar huis en laat ze me nooit meer het huis uit gaan. Ik vind het al onzin dat ik binnenkort een oppas krijg laat staan dat me moeder 24/7 bij me is.

"Ga je nog antwoorden?" vraagt Michael. Jammer genoeg loopt hij nog steeds naast me maar ja we moeten tenslotte naar hetzelfde lokaal. Toch beantwoord ik zijn vraag niet en de daarop volgende vragen ook niet. Gewoon doen alsof hij er niet is. Als ik eenmaal het lokaal binnen loop groet ik de docent en ga helemaal achteraan zitten. Het lokaal is zo groot en er zijn zoveel plekken beschikbaar maar toch wilt Michael Kahn, de nieuwe badboy van de school die opeens midden in het tweede trimester bij mij op school zit, naast me komen zitten. Ik geef hem een dodelijke blik maar die negeert hij.

Twee lange lesuren gaan voorbij en de docent geeft aan dat we naar huis mogen. Eindelijk. Ik pak me tas en verlaat het lokaal als eerst zodat ik Michael kan vermijden. Alsof het me niet gegund is haalt hij me in en gaat voor me staan.

"Michael. Ik heb net twee uur lang met jouw moeten nablijven in een lokaal, het is vijf uur en ik wil naar huis. Dus stap nu opzij anders..." "Anders wat?" zijn stem klinkt zo schor dat ik er kippenvel van krijg. Ik slik en wil iets zeggen maar het lukt me niet. What the fuck is er mis met mij? Ik was juist het meisje op school die altijd opmerkingen had voor alle jongens.

"Ik wil je alleen een fijne vakantie toe wensen Narcis." zegt hij dan en doet een stap naar achteren. "Owh.." Dit had ik niet verwacht. Misschien valt hij nog wel mee? "Maar denk maar niet dat we elkaar niet tegen komen." Hij geeft me een knipoog, draait zich om en verlaat de school. Ik haal diep adem en doe alsof dit allemaal niet is gebeurt. Het enige waarop ik me moet concentreren is naar welke feestjes ik ga deze vakantie want een feestje kan ik best wel gebruiken.