İÇİMDEKİ SAVAŞ 1.Bölüm
Suratımda bir şey geziniyordu.Çimenlerin pamuk gibi yumuşaklığından ve beni rahatlatmasından ayrılmak istemiyordum. Rahatımı bozup gözlerimi açtığımda burnumun üstündeki böceği farkettim. Yerimden sıçrayarak onu, elim ile burnumun üstünden yere fırlattım.
Iyyy ne kadar da büyüktü.Böceklerden çok tiksiniyorum.Onları görürsem kesinlikle yolumu değiştiririm. En sevdiğim hayvana gelirsek Sibirya kurtalrına bayılıyorum. Neden bilmem ama o hayvanı kendime çok yakın hissediyorum. Bence kendilerine özgü bir asaletleri var derken yanımda on'a yakın sibirya kurdu belirmişti.Bu uçsuz bucaksız çayırda ne işleri vardı.Kıkırdadım.Ne gülüyorsun be aptal.Kurtlar seni paramparça edecek sen anca gül.
Bir tanesi bana yaklaşıp hırlamaya başladı.Ne kadar güzel gözleri vardı öyle masmavi. Çok sevmeme rağmen bacakalrımın titremesine engel olamadım. O anda aklıma söz geldi. ''Erkekliğin %90'ı kaçmaktır''. Erkek olmamama rağmen bunu %100'e tamamlayıp vargücümle koşmaya başaldım.
Kendime inanamıyordum , bu kadar hızlı koştuğumu bilseydim atlet olurdum. Kurtlar arkamdan hırlayıp , uluyarak gelmeye devam ederken yavaş yavaş takatim azalıyordu.
Aklıma babaannem geldi. Eve gitmek istiyordum , şu baş belalarından kurtulm... sözümü tamamlayamadan çayırda görünmez bir geçit açılıp içinden geçtim ve babannemin evinde ki odamın içine düştüm. Keşke bunu nasıl yaptığımı bilseydim. O zaman kendimi kontrol edebilirdim. Bu yeteneğimi öğreneli iki ay oldu ama daha hiç bir şey bilmiyorum. Kimseylede konuşamıyorum.
Babaannem neden beni buraya zorla getirtmişti ki... Bunu ona sorduğumda her seferinde '' Senin burada kalman yaşamın için önemli '' cevabını alıyordum. Orada kurulu çok güzel bir yaşamım ,arkadaşlarım , okulum varken burada tek başıma hayali arkadaşlarımla konuşuyordum. Ben annemden ve babamdan ayrılmak istemiyordum. Hem annemide her istediğim zaman arayamıyordum çünkü babaannem elektronik aletler kullanmıyordu ve bunların özelliğine zarar verdiğini söylüyordu. Ne özelliğiyse artık. Sanki benim gibi bir yeteneği var. Ahh keşke bunu ona söyleyebilseydim. Ama korkuyordum bana deli gözüyle bakacak diye. Ancak merkeze gittiğimde annemi aramaya fırsat bulabiliyordum.
Babaannem içerden bana seslendiğinde ; yüzümdeki şok ve mutsuz bir ifadeyi silip yerine mutlu bir kız ifadesini takındım ve babaannemin yanına gittim.
- Efendim babaanne
- Neredesin kızım, beş dakikadır senı çağırıyorum.Yine izinsiz dışarı çıktın zannettim.
Babanne dışarıda canavarlar , kız kaçıranlar olmadığını ne zaman anlayacaksın.Evde tıkılı kalmak istemiyorum.Ben özgür bir kızım demek istesemde , yanaklarını sıkarak ;
- Tabiki çıkmadım benim ton ton babaannem.Uyuya kalmışım.Hiç seni üzermiyim.
- Yavrum sen bana emanetsin o yüzden sana gözüm gibi bakmalıyım.
- Merak etme babaanne ben sanada, kendimede bakarım.' deikten sonra içime bir rahatlama girdi. Ohh bunu da atlatmıştım.Masum görünüşlü olduğuna bakamyın eğer dışarıya çıktığımı öğrenseydi beni bodruma kilitler oradan çıkmama asla izin vermezdi.
Babaannem yaşlı olduğu için gününün yarısını uyuyarak geçiriyordu. Eğer öyle olmasaydı babaannem gibi bu evde yaşlanacaktım.
Düşüncelerim peşimi bırakmıyordu.Birden çayırda olanları hatırladım. Bana neler olmuştu bir türlü aklımdan çıkmıyordu. Korkmamalıydım. Belki de bu iyi bir şeydir.Kendimi sakinleştirip , geçmişi irdeledim. Düşündüklerim gerçekleşiyorsa eğer kendimi kontrol etmeyi iyice öğrenmeliydim. Pencereyi açıp dışarıya çıkacaktım ki buz gibi soğuk rüzgar suratıma yıldırım gibi çarptı. Normalde böyle şeylerden hiç çekinmem ama hava çok karanlıktı ve üstelik ormana gitmeyi planlıyordum.
İçime üşüme girince pencereyi kapatıp yatağımın içine girdim. Şaka maka burası geceleri yaz ayında bile çok soğuk oluyordu. Kendimi tembihledim , yarın herşeyi babaanneme anlatacaktım ama önce uyumalıydım. Göz kapaklarım yavaş yavaş kapandı.
@FundukluKek
