The Introvert

Kabanata Isa

in·tro·vert

noun

a shy, reticent person.

***

 ''Get one whole yellow pad paper and write a four to five paragraphs essay about....'' Sabi ng teacher ko sa history bago lumabas. Napaikot ang aking mata, pwede naman n'yang sabihing tinatamad lang s'yang magturo kaya magpapasulat s'ya ng isang walang kwentang essay.

Lahat ng kaklase ko'y kanya kanya ang aksyon, may kumukuha ng papel para makapagumpisa na, may ibang nanghihingi at may ilang nagrereklamo. 

''Monique..''

''Monique... Pst.'' Hindi pa s'ya nakontento sa pagtawag. Kinalabit pa ako. Lumingon ako sa kanya with a 'if-it's-not-important-kill-yourself' reaction in my face, I even raised an eyebrow. ''What is it?''

Inabot n'ya sakin ang tatlong pirasong yellow paper. Tinignan ko lang 'yon. I don't really get it. May yellow pad ako sa bag and we're not even close para bigyan nya ako. ''Tanggapin mo na. Abuloy ko sa'yo, Dork.'' Nakasmirk sya.  Kinuha nya 'yong kamay ko tsaka nilagay yung yellow paper, tapos lumabas sya ng classroom habang tumatawa. 

What did he just said? Tanggapin? Abuloy? DORK?! 

''I'M NOT A DORK, YOU JERK!'' I shouted with gritted teeth sabay nilamukos 'yong binigay nyang yellow paper. ''Kainis.'' I hissed. I shouldn't talk to him at the first place. 

Di ako dork. Well, mabilis ako pumick-up, mabilis makaintindi, so hindi talaga ako isang dork. 

I'm a nerd dressed like a filthy bitch. I'm not the kind of nerd na may suot na makakapal na eyeglasses, naka-brace at manang manamit. I'm the 2.0 version of Maria Clara. Modern. 

I rolled my eyes bago kumuha ng yellow pad paper sa bag, I already waste 25 minutes of my peaceful life. Kaso, binaliktad ko na't lahat 'yong bag ko pero wala akong makitang yellow pad paper. And I was surprise nang may makita akong maliit na note.

Hey Dork,

I stole your yellow pad paper. Binigyan kita pero I guess you just trashed it. Poor you. 

DravidsonTheHandsome♥

Pasensya na sa mga punong nasayang sa paggawa ng papel na ito pero nilamukos ko s'ya. The nerve of that guy!

***

Pagkatapos ng mga nangyari. Lubos akong nagpapasalamat sa mabait kong kaklase na si.. I-don't-care-who-is-she, dahil nakapagpasa ako ng essay because of her.

I was at my favorite spot. Sa field ng University. Walang masyadong tao, tahimik at mapuno. Peaceful. Heaven.

Nagbabasa ng libro tungkol sa nangyari noong World War II. Nakakaantok para sa iilan, pero adventure para sa'kin. With the power of the Vitamilk, nakasurvive na ako sa kalahati. Hindi nakakaantok kasi exciting. 

 Nasa kalagitnaan ako ng pagbabasa nang makarinig ako ng kaluskos. Hindi ko pinansin pero umulit ng umulit.

Istorbo na naman? Kailan ba ako magkakaroon ng isang tahimik na date kasama ang libro at Vitamilk ko? 

I was about to fix my things para lumipat dahil nakakaabala na talaga 'yong ingay ng kaluskos na paulit-ulit nang...

''Aray!'' May nalaglag na maliit na sanga sa itaas ng punong sinisilungan ko. Nang tumingin ako sa itaas, nanlaki ang mata ko. 

''Hi Monique.'' He's wearing his pissing smirk again. 

''What the hell, Jerk?!'' 

To be continued..

***

I Just want to clear things. Sinulat ko ang storyang ito para malaman/ maging aware ang lahat na sa pagiging tahimik ng isang tao ay marami syang unsaid feelings and conclusion. Maingay ba si Monique? Well. Lemme say three words. PLOT TWIST BABY. 

***

Comment your ideas and reactions,

Vote,

Share,

Be a fan.

-AteDom.