Ingehaald door het Verleden - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 12

Nu Horsberg voor de tweede keer voor zijn neus stond hoopte Wolfs dat hij eindelijk aan de volgende stap kon beginnen. Hij had jaren geleden al het loopjongetje van Horsberg gespeeld en hij vond het niet erg om dat voor zijn cover nog een keer te doen, maar het moest ook een keer ophouden. Hij wilde door met het echte werk. Als hij weer gewoon achter zijn bureau in Maastricht zat en Horsberg hem specifieke dingen zou vragen, zou het CIE inzicht krijgen in de precieze activiteiten van Horsberg. Het CIE zou dan de bewijzen tegen Horsberg verzamelen en het OM zou een zaak tegen hem bouwen. Wolfs zou verder niet veel meer hoeven te doen, behalve het 'lekken' van zorgvuldig uitgekozen informatie naar Horsberg.

Maar zo ver was het nu nog niet.

Het serieuze gezicht van Horsberg klaarde op en de man stapte met een joviale blik op Wolfs af. "Kerel, hoe is het?"

"Goed," reageerde Wolfs. "Het voelt lekker om weer eens wat anders te doen. Gek om de dingen van vroeger weer te doen, maar wel weer vertrouwd."

Horsberg knikte. "Ik heb het altijd jammer gevonden dat je ineens weg was. Ik heb je rechtszaak nog gevolgd, je kwam goed weg."

"Je weet dat ik goed ben in dealtjes sluiten," knipoogde Wolfs. Hij herinnerde zich die tijd nog maar al te goed. De onzekerheid tijdens het proces, maar ook de hoop dat hij goed weg kon komen en een nieuwe start zou kunnen maken. Dat laatste was hem goed gelukt. Het OM had slechts een paar kleine zaken aan hem kunnen linken, maar het was wel genoeg geweest om hem een paar jaar in de gevangenis te doen verdwijnen. De enige manier om dat destijds te voorkomen was door een deal te sluiten. Horsberg verraden was geen optie. Zelfs toen al had de man goede connecties en zou Wolfs niet zeker van zijn leven zijn geweest. Een rivaal verraden was wel een optie. Wolfs was altijd iemand geweest die goed kon observeren en zo had hij genoeg dingen gezien om Hans Versteegh, concurrent van Horsberg, te verlinken. Met het OM regelde hij dat Adam Kats in een andere stad verder zou gaan als Floris Wolfs en zich keurig zou gedragen, en Versteegh verdween voor een aantal jaar achter tralies. Op het moment dat Wolfs zijn handtekening zette onder de overeenkomst met het OM, kon hij niet weten dat Versteegh binnen een aantal maanden in de gevangenis vermoord zou worden. Horsberg nam vervolgens de plaats van Versteegh in, breidde zijn activiteiten verder uit en binnen een aantal jaar was Horsberg een van de meest gevreesde topcriminelen. Wolfs had alles op de voet gevolgd, maar hij had zich aan de afspraak met het OM gehouden en geen contact meer gehad met Horsberg. 

Horsberg werd serieuzer. "Jazeker, dat heb je bewezen. Als ik je niet van vroeger had gekend had ik deze stap niet zo snel met je gemaakt, maar ik wil dat je weer voor me komt werken. Als je nog even goed bent als vroeger kun je veel voor me betekenen."

"Ik ben net als whisky, ik word alleen maar beter met de jaren," grapte Wolfs.

Nu moest Horsberg lachen. "Nog steeds even ad-rem, hoor ik. Dat is mooi." Hij zwaaide met zijn arm naar de bank. "Kom even zitten, dan bespreken we wat zaken. Cor, breng ons maar wat whisky. Ik heb wel trek in een glaasje na die opmerking van Kats."

Cor leek het niet te waarderen om als bediende ingezet te worden, maar deed wat zijn baas zei en even later zaten Wolfs en Horsberg tegenover elkaar met een glas in hun handen.

"Wat kun je voor me betekenen, Kats?" Horsberg kwam direct ter zake.

Wolfs keek aandachtig naar zijn glas. "Dat ligt er aan wat je wilt. Je zoekt een mol, dat kan ik zijn."

"Je werkt in Maastricht. Heb ik ook wat aan je als ik dingen wil weten die hier in Den Haag spelen?"

Nu keek Wolfs Horsberg direct aan. "De recherche maakt gebruik van een nationale databank. Al wil je iets weten over een zaak in Lutjebroek, Friesland; ik kan er achter komen voor je."

Horsberg glimlachte. "Mooi. Maar wat wil je er voor terug?"

"Het salaris van een rechercheur is ook maar zo-zo," Wolfs wiegde zijn hand heen en weer. "Ik kan wel wat aanvulling gebruiken. Een appeltje voor de dorst zeg maar."

Horsberg zweeg even. "Dat vind ik lastig om te geloven, Kats. Je hebt een goed leven in Maastricht, waarom zou je dat riskeren voor wat meer geld?"

Nu moest Wolfs opletten, kennelijk was hij nog niet zo zeker van zijn positie bij Horsberg als hij had gedacht. "Je weet wat ik de eerste keer zei. Ja, ik heb nu zekerheid. Maar dat is het juist, ik mis de spanning. En..."

Horsberg keek geïntrigeerd. "En, wat?"

Wolfs keek weg. Hij wist niet zeker of hij deze kaart moest spelen, maar hij vermoedde dat Horsberg zijn huiswerk had gedaan en al wist wat Wolfs nu zou gaan zeggen.

"Je weet dat ik een dochter heb?" Het liefst had Wolfs Fleur helemaal weg gehouden van Horsberg, maar dat was waarschijnlijk geen optie. De reactie van Horsberg bevestigde dat.

De andere man knikte. "Ja, Fleur. Mooie meid."

"Dank je. Ze heeft het moeilijk gehad de afgelopen jaren; er is het een en ander gebeurd. Ik wil dat ze kan gaan genieten van het leven. Een beetje extra kan daarbij geen kwaad."

Horsberg fronste zijn wenkbrauwen. "Ik hoef je niet te vertellen dat je voorzichtig moet zijn, toch? Je kunt niet ineens met geld gaan smijten."

Nu moest Wolfs lachen. "Eddie, er is nog wel wat blijven hangen van vroeger hoor. Over mij hoef je je geen zorgen te maken. Ik weet waar ik op moet letten."

Horsberg knikte. "Okee, dus je wilt geld. Dat kan ik regelen. Wanneer kun je voor me beginnen?"

"Ik heb drie weken vakantie opgenomen," antwoorde Wolfs. "Maar ik denk niet dat mijn leidinggevende het erg zou vinden als ik eerder terug kom. Het is nu donderdag, laten we zeggen dat ik maandag gelijk zou kunnen beginnen. Of heb je iets in gedachten dat eerder moet?"

Horsberg schudde zijn hoofd. "Nee, ik heb wel wat dingetjes, maar niets dat niet kan wachten. Okee, dus je zit maandag weer achter je bureau. Je blijft vannacht nog hier?"

Gezien het late uur en de whisky in zijn hand leek dat Wolfs wel de meest verstandige optie, dus hij knikte.

"Goed. Dan zorgt Cor of Stick er voor dat je morgen een mobieltje krijgt. Dat ding is niet te traceren. Hou het bij je, dan bel ik je daar op als ik je nodig heb. Verder houden we zo veel mogelijk afstand van elkaar, dat lijkt me het beste."

Wolfs knikte instemmend. "Ja, hoe moeilijker het is om ons aan elkaar te linken, hoe beter."

De rest van de avond brachten Wolfs en Horsberg door met het ophalen van herinneringen aan vervlogen tijden. Ze hadden vroeger het een en ander met elkaar mee gemaakt en dat waren lang niet allemaal slechte dingen geweest. Horsberg had Wolfs zijn vriendschap gegeven in een tijd waarin Wolfs het niet gemakkelijk had gehad en stiekem was Wolfs de andere man daar nog steeds dankbaar voor. Voor ze het wisten was het echt laat in de avond, of zelfs vroeg in de ochtend, en stond Horsberg op. "Ik moet er nu echt vandoor. Je hoort nog van me."

Wolfs volgde het voorbeeld van de andere man. Ze namen afscheid en Wolfs liep met wankele gang naar boven en naar zijn bed. Het duurde niet lang voor hij in slaap viel, wetende dat hij morgen weer in Maastricht zou zijn. 

***

Op de valreep nog een nieuw hoofdstuk in 2016. Ik wens iedereen een hele fijne jaarwisseling, en een gelukkig 2017 toe! :)