กริ้ง"ยินดีต้อนรับครับ"
ทันทีที่เปิดประตูกลิ่นหอมของกาแฟก็เข้ามาในจมูกพร้อมกับเสียงใสของผู้เป็นบาริสต้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ที่เอ่ยขึ้นต้อนรับแต่กลับไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าคอมพิวเตอร์ของร้าน ชายหนุ่มเดินเข้าไปในร้านที่แสนคุ้นเคยก่อนจะไปหยุดดูมุมเค้กด้านหน้า เมื่อเลือกเมนูได้แล้วจึงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อที่จะสั่งเมนู
"โอ๊ะ คุณช่างภาพหนิ" บาริสต้าหนุ่มเสียงใสพูดขึ้น
ใช่แล้วครับ ผมเป็นช่างภาพ จอนจองกุก อายุ26 ทำงานเป็นช่างถ่ายภาพอิสระใครจ้างมาก็ดูแค่อยากทำรึเปล่ากับค่าจ้างแค่นั้นแหละ จองกุกชอบที่จะถ่ายภาพจำพวกคลาสสิคด้วยกล้องตัวเก่งของเขาที่เก็บน้ำพักน้ำแรงของตัวเองเพื่อซื้อกล้องนี่ เพราะฉะนั้นถึงบอกว่าอะไรที่เขาอยากถ่ายเก็บไว้จริงๆเขาถึงจะใช้กล้องตัวโปรดนี่ถ่าย
และไม่แปลกที่พนักงานร้านกาแฟนี่จะจำเขาได้ เพราะเขามาร้านนี่บ่อยมากหรือจะเรียกได้ว่าแทบทุกวันกันเลยทีเดียว จนพนักงานหรือแม้แต่ผู้จัดการก็จำหน้าเขาได้ทั้งนั้น รวมถึงบาริสต้าหน้าหวานที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วย
"รับอะไรดีครับ?"
"ถ้าผมบอกเหมือนเดิม คุณจะจำได้มั้ย" เสียงทุ้มเอ่ยถามกลับคนข้างหน้า คนตัวเล็กหยุดคิดสักพักก่อนตอบเสียงใส
"คงจำไม่ได้หรอกครับ เพราะคุณเปลี่ยนเมนูแทบทุกวันเลย"
"อ่า.. จริงด้วยสิ" จองกุกตอบ
"งั้นวันนี้จะรับอะไรดีครับ" บาริสต้าถามอีกครั้ง
"งั้นผมขอ.. ลาเต้ร้อนกับเครปเค้กวนิลลาแล้วกันครับ"
บาริสต้าตัวเล็กพยักหน้ารับออเดอร์แล้วคิดเงินเรียบร้อย เขาจ่ายเงินเสร็จแต่ก็ยังไม่ยอมออกไปห่างจากเคาน์เตอร์นี้สักที
YOU ARE READING
{os|sf} ♡always with kookmin ♡
Fanfictionเพียงแค่อยากเห็นรอยยิ้มของคุณตลอดเวลา:) #อวกุกมิน