Zijn verhaal.

Een niet heel lange tijd geleden ben ik open geweest tegen mijn school, Ik heb ze verteld wie ik echt ben, een jongen. Daardoor voel ik me opgelucht, eindelijk heb ik verteld wie ik ben en wat ik voel. Toch verloopt het allemaal niet zoals ik had gehoopt.
Thuis wisten mijn ouders het al een poosje en het kwam voor hun ook niet echt als een verrassing. Vanaf jongs af aan doe ik al aan judo, vorig jaar heb ik mijn haar kort laten knippen en ik verf het nu in elke gekke kleur die ik wil. Ook draag ik sinds het begin van de middelbare al geen rokken en jurken meer.
Op school gaat het heel anders.
De leerlingen van school kijken me raar aan. De docenten doen hun best om zich normaal te gedragen maar je ziet dat ze er moeite mee hebben. Van 1 ding werd ik wel heel blij, Ik werd vrijwel meteen bij mijn nieuwe naam genoemd!
Waar ik in het begin nog het meest last van had is dat mijn "beste vrienden" Alex en Tim me vrijwel meteen duidelijk maakten dat ik niet meer welkom was bij de vriendengroep. Ze vonden me een lesbie en willen niks meer met me te maken hebben.
Ondertussen hebben Alex en Tim al een vervanger voor mij gevonden. Een week geleden kwam er een nieuwe jongen op school, zijn naam is Reagan veel mensen vinden hem
lijken op Justin Bieber. Hij wordt door de hele school cool gevonden en is ook al vrijwel meteen bestempeld met de titel "de populairste jongen van de school"  Waardoor Tim en Alex zo'n beetje aan zijn voeten liggen. Nu lopen ze als 2 schoothondjes achter hem aan.
Ik heb zelf nog niet met hem gepraat, wat overigens ook niet zo gek is want op het moment praat ik met niemand.
.....................................................................................................................................................
Mijn moeder heeft me net afgezet voor school. Ik open de deur en houd hem open voor het meisje dat achter me liep. Het meisje kijkt me raar aan en blijft staan, stik toch! Ik loop snel de deur door en gooi de deur achter me dicht, Kijk de kantine rond en zie dat iedereen naar me kijkt. Snel doe ik doe mijn capuchon op en loop naar mijn kluisje, daar doe ik mijn jas uit en zie vanuit mijn ooghoek Reagan naar me toe lopen met Alex en Tim achter hem aan. Ik gooi mijn jas in mijn kluisje en smijt het deurtje dicht.
Zo snel als ik kan loop ik naar het lokaal waar ik zo meteen les ga hebben, de deur is open en ik loop meteen naar mijn favoriete plekje. De een na achterste rij het tafeltje tegen de muur. De tafels staan 2 aan 2 opgesteld en ik zit eigenlijk altijd alleen. Zodra ik op mijn plek zit haal ik mijn boeken uit mijn tas en leg ze op tafel daarna doe ik mijn tas weer dicht. Opeens zie ik een paar hoge witte Nike sneakers bij het tafeltje naast mij staan. Ik ga weer rechtop zitten en zie dat de hoge witte Nike sneakers tot Reagan behoren. Hij ging naast me zitten, we hebben het hele uur geen woord uitgewisseld. De bel ging ik stond op en wou achter Reagan langslopen toen hij mijn schouder vast pakte en begon te praten.
"We moeten praten" zei hij op een serieuze toon. "Huh, wat?, waarom? ik ken je niet eens!" antwoordde ik verward. "Daarom juist!, vanmiddag 16:00 in het park." zei hij vastbesloten. "En kom asjeblieft alleen." voegde hij er later nog aan toe. En toen liep hij weg. Vol verbazing liet hij me in het lokaal staan. Ik stuur mijn moeder een sms'je om te zeggen dat ik wat langer op school blijf om een opdracht af te maken.
De rest van de dag is zo voorbij gevlogen en voor ik het wist was de schooldag afgelopen. Ik was om 10 voor 4 vrij dus ik loop meteen naar het park. Het park is nog een aardig stukje lopen dus waarschijnlijk ben ik er te laat. Ik kan ook gewoon niet heen gaan, Ik heb tenslotte geen antwoord gegeven of ik wel heen zou gaan. Wat zou hij gaan zeggen? Waarom mocht ik niemand meenemen? Waarom zo gehaast? Erg veel tijd om over die vragen na te denken had ik niet want voor ik het weet sta ik bij het paadje dat naar het park leid.
Wat staat me te wachten?
Straks staat er een hele groep on het park klaar om me uit te schelden.
Straks gaan Alex Tim en Reagan me in elkaar slaan en mocht ik daarom niemand meenemen.
Ik wil niet
Ik durf niet
Ik ga niet!
Ik pak mijn telefoon en ga zoek naar mijn moeder tussen mijn contacten. Opeens hoor ik een bekende stem mijn naam roepen: "Heey Justin waarom kwam je niet gewoon het park in lopen?" Ik zie Reagan nonchalant op me af lopen. Shit wat moet ik nu, hij heeft me gezien. Ik steek mijn hand met mijn telefoon vasthoudend in mijn zak. Ik kijk op en antwoord onzeker: "Ik wist niet zeker of dit het goede park was ik wou je net gaan bellen." Ik kijk hem afwachtend aan. Wouw Justin geweldig excuus, alsof hij dat echt gaat geloven, sukkel. "Hoe kom je aan mijn nummer?" vraagt hij met een diepe frons op zijn gezicht. "Uhm, uhh via de groepsapp!" "Ohja, klopt, loop je mee naar het park Justin?" Ik knik en loop achter hem aan.
Als we het park binnenlopen kijk ik goed om me heen. Ik zie een oude vrouw een hond uitlaten. 2 kinderen spelen in de zandbak. En een stelletje picknicken.
Zitten ze in de bosjes?
Ik zie ze niet.
Reagan begint tegen me te praten maar het komt niet binnen. Reagan zwaait zijn handen voor mijn ogen langs en dan ben ik weer gefocust. "wat zei je?" vroeg ik een onzeker. Niet wetend welk antwoord ik kan verwachten. Ondertussen is Reagan gaan zitten. "Je ziet er uit alsof je een spook hebt gezien en je kan wel naast me komen zitten ik bijt niet." Ik kijk hem twijfelachtig aan en ga dan naast hem zitten. "Waarom wou je met me praten en moest ik alleen komen?" vraag ik terwijl ik hem voorzichtig aankijk. Reagans gezicht staat ontspannen als hij antwoord: "Ik wou je een paar dingen vragen en je beter leren kennen."
Ik sta op en ga dreigend tegenover hem staan
"Oke, nou voordat je begint met praten zou ik je eerst een paar dingen uitleggen. Ik ben een jongen, altijd geweest en zal altijd blijven. Ik heb geen zin aan vragen over hoe alles nou zit. Ik hoef je mening niet te weten. Ik hoef niet te horen hoe fantastisch je nieuwe vrienden zien en als dat alles is waarvoor ik moest komen dan ben ik nu weg!"                                                                
"Justin ik ben hier voor geen van die dingen, ga zitten nu ga ik praten en zeg pas wat als ik klaar ben."  Ik luister naar wat hij zei en ga zitten. Dan begint hij met zijn verhaal.
"Om te beginnen wil ik je zeggen dat je niet alleen bent, Ik ben een jongen. Net zo'n jongen als dat jij bent. Ik ben 17 jaar en werd op mijn vorige school gepest daarom ben ik samen met mijn ouders naar deze stad verhuisd. Omdat ik bang was om ook niet geaccepteerd te worden heb ik niks gezegd. Toen ik de school binnenkwam werd ik meteen ontvangen door Alex en Tim die me jou verhaal vertelden. Ze hadden de bedoeling om mij uit jou buurt te houden maar het verhaal dat hun vertelde trok me juist tot je aan. Ik hield je altijd in de gaten, wou altijd naast je gaan zitten maar ik werd door ze tegen gehouden. Is het je ooit opgevallen dat ik altijd achter je zat. In de les. In de pauze. Achter jou in de rij bij gym. En vandaag in de pauze waren ze zo gemeen over je, ze zeiden zulke lelijke dingen die eigenlijk ook op mij slaan. Ik was het zat, ik stond op van de tafel en liep achter je aan naar je kluisje. Ik volgde je naar het lokaal maar bleef op de hoek even staan zodat het niet opviel. Ik luisterde niet naar Alex en Tim en ging naast je zitten. De hele les had ik de neiging om tegen je te gaan praten maar ik durfde niet. Ik wou dat je me echt leerde kennen zonder die losers erbij." hij kijkt me lachend aan en sluit dan zijn verhaal af.               
"Dus Justin dit is Reagan een transgender net als jij, die een hekel heeft aan Alex en Tim. Een jongen die onzeker is over zijn uiterlijk. Bang om niet geaccepteerd te worden. Justin ik wil je een ding duidelijk maken. Ik ben er voor je, Wij gaan de stomme mensen op school laten zien wie we zijn!" zegt hij enthousiast      
"Als jij dat wilt natuurlijk." zegt hij er nog verlegen achteraan.
Ik kijk hem aan en lach. Ik sta op en knuffel hem, "Dankjewel Reagan, Dankjewel dat je je soort van vrienden aan de kant schoof voor mij. Dankjewel dat je jezelf hebt laten zien. Dankjewel  dat je me hebt laten zien dat ik niet alleen ben en ik weet dat het gek klinkt en het is vreemd om te zeggen maar ik houd van je." Reagan laat me los en kijkt lachend naar me. "Het is niet gek Justin, Ik houd ook van jou."