Belki bana öğretilen buydu; hiçbir zaman kötü olamayacaktım. Kim, ne zaman canımı yakarsa yaksın hep kızıp bağırıp çağırıp sessizce gidecektim. Benim için biçilmiş kaftandı şehirleri terk etmek. Ve belki de yalnızlık ile beraber en uzun serüvenimde karşıma çıktığında anlamalıydım kahveye bağlılığımın en güzel sebebi olacağını..
Bir keresinde şiir okuyup ses kaydı yapmıştım; oysa kimse için kendimi hiç yormam ben, bilirsin.. Şimdiyse gri şehirde bir şarap şişesine bırakılmış hislerimin maviliğiyle bekliyorum seni..
Bir gün öldüğümde de çıkıp gelsen aynı heyecanla karşılayacağım seni.
