Hij is onvermijdelijk

12) Soms heb ik wel een hart.

( Dont need permission make my desciosions to test my limits. )

                         *12) Soms heb ik wel een hart.

{ LIA }

Het is pas een paar minuten 2017 maar toch zit ik naast een dronken persoon. Het leven kan zo raar zijn. Michael heeft nu al drie keer happy new year geroepen. Bij de vierde keer staat hij op waardoor de fles in zijn hand neervalt. 

"Michael!" roep ik geschrokken en pak hem beet. Hij sluit zijn ogen en leunt op mijn schouder. Shit.  "Michael je moet naar huis." 

"Ik niet rijden."mompelt hij dronken. Ergens heeft hij wel gelijk. Hij is te dronken om te kunnen rijden, of te lopen.  "Ik breng je wel."  "hmm." Ik neem aan dat hij het goed vind en met moeite krijg ik hem in mijn auto. Gelukkig weet ik ongeveer waar hij woont door die ene keer toen hij me naar school bracht toen me auto het niet deed en hij zijn telefoon vergeten was dus toen we naar zijn huis moesten rijden. 

Na een kwartier rij ik zijn straat in en meteen herken ik zijn huis. Snel parkeer ik en haal hem uit de auto.  "Ik wil niet naar huis. Ik wil weer naar het feest bitch!" sist hij naar mij. Ik kijk hem verbaasd aan.  "Boy, beter hou je je bek dicht want ik doe moeite en dan doe ik normaal gesproken niet!" 

Er branden geen lampen. Het lijkt wel alsof niemand thuis is. Na paar keer aangebeld te hebben en hard te hebben geklopt weet ik zeker dat er niemand thuis is.  "Dit meen je niet!" zucht ik. "Er is niemand thuis!" Michael grinnikt.  "Oeps." De dronken versie van Michael irriteert me nog meer dan zijn normale versie. 

Het lijkt erop dat ik geen andere keuze heb dan hem mee te nemen naar mijn huis. Als ik aangekomen ben bij mijn huis vraag ik mezelf af waarom ik al deze moeite doe. Ik kon hem toch moeilijk laten zitten op het feest waar hij zich nog in een coma had kunnen verzuipen of hem achterlaten buiten in de kou? Shit. Het lijkt wel alsof ik aardig ben. Soms heb ik toch een hart, denk ik. 

Gelukkig is Amanda niet thuis anders zou ze niet vrolijk zijn. Ik had haar al moeten omkopen om naar het feest van Brandon te gaan en nu neem ik een jongen mee naar huis. Ze zou echt woedend zijn.

"Werk eens even mee!" snauw ik naar hem als we de trap op lopen. Hij heeft zijn ene arm om mijn heup en knijpt er beetje in. Ik wil er iets over zeggen maar ik focus me eerst op hoe ik hem in de logeer kamer ga krijgen zonder dat we vallen. Weer stel ik de vraag waarom ik dit allemaal doe.

"Ik heb dorst. Geef me iets te drinken. Iets sterks graag!" zeurt hij als ik hem binnen sleep in de logeerkamer. Ik zucht.  "Je hebt genoeg gehad. Teveel zelfs." Hij gaat erop in maar ik negeer hem en duw hem uiteindelijk het bed op.  "Zo. Bedank me morgen maar." Ik draai me om en wil weg lopen maar hij pakt mijn arm beet en trekt me naar hem toen. Binnen een seconde lig ik op hem en onze gezichten staan naar elkaar toe. Oh shit. Houd je in! 

"Ik heb je gemist." fluistert hij dan schor. Ik frons.  "Gemist? Ik was heel de tijd bij je..."  "Ik heb je zo erg gemist Elise." Dit keer klinkt hij luider en ik schrik bij het horen van de naam. Elise? 

"Wie is Elise?" fluister ik zachtjes. Ik voel zijn hart sneller kloppen en binnen een tel rolt hij om zodat ik naast hem lig op mijn rug, zijn gespierde arm over mijn buik heen geslagen. Het word steeds warmer en ik weet niet waarom ik hem nog niet weg geduwd heb van mij.  "Michael.." fluister ik zo zacht door zijn aanraking.  "Shhh..Je hebt me genoeg pijn gedaan Elise. Ik wil je alleen maar vast houden." Na die zin valt hij in slaap en vreemd genoeg val ik ook in slaap in zijn armen. 

De volgende ochtend lig ik nog steeds met Michael in bed. Ik kijk opzij en zie dat hij nog slaapt. What the fuck is er mis met me! Ik haat deze jongen! Met allerlei vragen in mijn hoofd maak ik me los van hem, pak mijn handdoek en stap onder de douch. Ik neem een extra lange douch omdat ik ruik naar alcohol maar ook omdat het me rust geeft. Nog nooit heeft en een jongen bij me geslapen en nog nooit is het me gelukt om zo goed te slapen in drie jaar tijd.  

Na 40 lange minuten onder de douch te hebben gestaan stap ik er uit en sla een handdoek om mijn lichaam heen. Ik schrik als ik Michael op mijn bed zie zitten. Hij keek naar de muur met mijn tekeningen maar kijkt om als ik er sta. Ik bloos als ik zie dat hij geen shirt aan heeft. Damn hij is goed getraind! De roddels kloppen dat hij een Tatoeage op zijn schouder heeft. Hij kijkt me van top tot teen aan en ik zie dat hij moet grijnzen. Snel trekt ik mijn handdoek wat strakker en blijf staan waar ik sta. Hij heeft me littekens nog niet opgemerkt, dat is maar goed ook. 

"Wat doe jij hier! Lag jij niet te slapen in de kamer hiernaast!" zeg ik dan uiteindelijk. Mijn blik hangt nog steeds bij zijn six-pack.  "Toen ik wakker werd wist ik niet meer wat er gebeurd was alleen dat ik teveel heb gedronken...." zegt hij en staat op. Kom niet dichterbij. Kom niet dichterbij! 

"...dus ik kwam terecht in deze kamer en zag dat dit jouw kamer is." en hij wijst naar een foto op mijn nachtkastje van mij en Demi.  "Ik hoorde water stromen dus wist dat je was gaan douchen en ben dus maar zitten wachten. Neem je altijd zo'n lange douch want damn dan moet je wel veel betalen voor je water." Ik rol met mijn ogen.  "Ik had naakt kunnen zijn." zeg ik dan. Hij lacht. "Zou ik niet erg vinden narcisje."  "Stop daarmee. Ik heet Lia!" Hij lacht. 

Zou ik vragen wie Elise is? Sinds hij die naam heeft uitgesproken moet ik steeds aan haar denken. Net wanneer ik erover wil beginnen hoor ik voetstappen op de trap. Niet veel later staat Demi in mijn deur opening.

"LIA! Bitch waar was je gisteren! Ik heb je duizend keer gebeld en ik...." Ze stopt met praten als ze Michael ziet. Ze kijkt van Michael naar mij en weer terug naar Michael.

 "OMG!"roept ze dan lachend. Oh shit. Ik weet wat ze denkt en hoe we er nu bijstaan, ik met alleen een handdoek en hij zonder shirt, maakt het niet beter.