Droedels

Droedel 1

Dit is nu dus een verhaaltje wat ik ter plekke verzin. Er zit en verhaallijn in, maar het heeft niks te maken met de volgende droedel. Als een droedel twee hoofdstukken lang is, zal ik het vermelden. Veel plezier! X 

'Doei! Zie je dinsdag!' roep ik naar Quincy. 'Byee!' zwaait ze. Ik loop naar de kantine en koop een roze koek. 'Dankje.' Ik loop naar de tribune. Zou hij er al zijn? Is de wedstrijd al begonnen of is hij aan het warmlopen? Ik verstop me in het achterste hoekje van de tribune waar ik nog net het veld kan zien. Hij is er al! 

Ik bijt een hap van mijn roze koek af en gooi mijn tas neer. Ik trek de capuchon over mijn hoofd en geniet van het uitzicht. Chris is al aan het warmlopen samen met twee vrienden. Ze kletsen een beetje en joggen over het veld heen en weer. Ik  kijk verliefd naar hem. Wat is ie knap met dat basketbaltenue aan. En wat een armspieren! Ik wist niet dat ze zo mooi waren...

Zonder het te merken gaat er iemand naast me zitten. 'Romy? Hey, Romy? Hallooo? Room!' Pas als Diana ongeveer mijn naam gilt kijk ik verschrikt op. 'Diana? Ow, heey!' Ze lacht en pleurt haar tas weg. 'Ga je naar z'n wedstrijd kijken?' 'Ja... en jij? Naar Robert?' knipoog ik. Diana bloost. 'Hou je bek.'

Na een poosje begint de wedstrijd. De tribune is volgestroomd en beide teams zijn klaar om te beginnen. Chris en Robert beginnen allebei in de basis. Als de coach het wedstrijdsysteem heeft uitgelegd en een paar dingen heeft afgesproken, komen beide teams het veld op. Let's get started. 

Na ongeveer 5 minuten kan ik me niet meer inhouden. Ze spelen zo goed! Steeds als Robert de bal krijgt gaat er weer een nieuwe aanval in. Steeds als Chris de rebound pakt gaat de bal in de basket. Maar alsnog is de wedstrijd spannend en in de verdediging gaat het niet al te best. Ik kan het niet laten en ik begin aanwijzingen te roepen. 

Als de eerste kwart voorbij is, is mijn keel schor en kan ik niet veel meer uitbrengen. Diana kijkt me lachend aan. 'Lukt het een beetje?' 'Water...' Ze pakt een drinkfles en geeft hem aan. Gretig drink ik hem leeg. Als ik klaar ben met drinken en mijn stem weer enigszins normaal is, kijk ik naar Diana. Ze kijkt verschrikt naar haar telefoon.

'Ik moet naar huis. Mijn moeder is pissig...' kreunt ze. Ze geeft me een knuffel en gaat weg. Jammer. Nu zit ik hier alleen!

Maar dan kijk ik naar het veld waar de wedstrijd weer is begonnen, en ik zie dat de coach van het team van Chris een bekende is. Een goede bekende. Mijn oom! Ik loop naar de hal en tik hem even op zijn schouder. 'Hey!' 'Heey, Romy! Leuk dat je er bent! Ga maar naast de jongens zitten, je kan vast wel wat voor ze doen of zo.' Ik sluit snel achteraan de bank aan en speur naar Chris. 

Ik kan hem niet vinden. Waar is hij nou? Verzonken in mijn gedachten merk ik niet dat de jongen naast me wat vraagt. 'Hé. Hé! Jij bent toch Romy?' Ik kijk verschrikt opzij. 'Jij bent toch de vriendin van Diana?' vraagt Robert aan me. 'Ja, hoezo?' Robert bloost. 'Is ze er nog?' Ik lach, maar moet hem helaas teleurstellen.

Na een poosje kletsen moet hij weer het veld in en een hele norse jongen komt naast me zitten. 'Kun je even me fles vullen?' Ik pak zijn fles aan en loop naar de toiletten. Dan bots ik tegen iemand op en flikker ik op de grond. 

'Jezus, kijk is uit je doppen! Doe normaal man...' mompel ik. Ik kijk op. Fuck. Chris. Hij kijkt me bevroren aan en steekt dan blozend zijn hand uit. 'Sorry, ik zat op de wedstrijd te letten...' Ik pak zijn warme hand aan en laat me omhoogtrekken. 'Uh, uhm, sorry... dat ik zo pissig werd.' 'geeft niet.' We staan ongemakkelijk voor elkaar. 'Uhm... nog succes met de wedstrijd. Moet ik je fles even vullen?' 'Nee, hoeft niet. Net gedaan.' M'n knieën knikken van dat lachje.

'Ik, eh, moet weer naar de wedstrijd. Zie ik je nog?' 'Ow. Uh. Ja. Tuurlijk. Succes!' Ik loop snel door. Ik lijk ondertussen meer op een tomaat dan op een normaal mens.

De rest van de wedstrijd zit ik me op de tribune te schamen voor mijn stomme actie. Twee keer succes wensen, staren, uitschelden... wat kun je nog meer doen om een jongen af te schrikken?

Ik kreun en sta op om weg te gaan. Hierdoor mis ik het fluitsignaal van het einde van de wedstrijd. Wat ik ook mis, is dat Chris en Robert snel naar boven lopen zodat ze mij en Diana misschien nog kunnen zien. Op de weg naar de kantine voor een nieuwe roze koek, loop ik ze net mis. Ik zit al aan mijn vierde roze koek verdrietig te eten als Robert ineens hyperactief naar me toe komt, met nat haar. 'Is Diana misschien langsgekomen' Ik lach. Dit is echt hopeloos. 'Nee sorry, ze is thuis gebleven.' Hij trekt een pruillip en loopt verdrietig weg. Ik grinnik. Ik ben niet de enige met een slechte dag. 

Ik beslis om een patatje te halen. De jongen achter de bar is vrolijk aan het kletsen met een meisje. Ik probeer wanhopig zijn aandacht te trekken. Het mislukt. Dan komt Chris naast me staan. 'Niek, kun je mijn vriendin even helpen?' Niek kijkt chagrijnig op en loopt naar me toe. 'Wat had u gewenst?' Chris glimlacht zijn magische Griekse-goden-glimlach naar me. 

Ik kijk glazig naar Chris. Bedoelde die mij? Waarom ik? Wat bedoelt hij? Vriendin? 'Hallo! Is er iemand thuis?' Niek zwaait voor mijn ogen, duidelijk pissig. Ik stamel en betaal een patatje. Ondertussen probeer ik te beseffen dat Chris zojuist daadwerkelijk mij zijn vriendin noemde en dat hij wonder boven wonder me herkende.

Als ik mijn patatje heb gekregen lopen we samen naar mijn tweepersoonstafeltje aan het raam. Hij gaat tegenover me zitten. 'Sorry. Niek kan nogal irritant zijn soms. Wat zeg ik, altijd.' Hij lacht. Ik ook. 'Mag ik ook een frietje?' 

Een lang en gezellig gesprek later en het patatje is op. Ik kijk naar buiten en het is al donker geworden. 'Shit.' mompel ik. 'Sorry, maar ik moest voor het donker thuis zijn van mijn moeder. Ik moet gaan.' Ik sta op en pak mijn spullen. Ik leg mijn hand op mijn tas. Tegelijk met Chris. In mijn hoofd ontploffen duizend sterren. Ik haal snel mijn hand weg. 'Sorry...' zeggen we tegelijkertijd. 

Chris pakt blozend mijn tas op en geeft hem aan mij. We lopen stil naar buiten. Hij houdt de deur voor mij open: 'Dames eerst.' met weer die stralende glimlach. Als we in de steendonkere fietsenkelder staan, merken we dat we onze fietsen naast elkaar hebben gezet. 'Dus. Uhm, het was gezellig! Wanneer heb jij weer een wedstrijd?' 'Komende vrijdag.' 'Dan kom ik deze keer bij jou kijken. Ik trakteer op friet na de wedstrijd'. Ik slik en staar hem aan. 'Dus...Mag ik je nummer?' vraagt Chris. Godzijdank dat het donker is, mijn gezicht staat in de fik. 'Ja hoor.' We wisselen nummer uit. Chris glimlacht. 'Ik bel je?' 'Ja, tof.' We glimlachen naar elkaar. Chris komt iets dichterbij. Help. help. Help. 'Het, eh, het is koud.' 

Hij knikt. 'Ja, inderdaad,' Hij slaat zijn armen om mijn middel. 'Zal ik het warmer maken?' En hij drukt zijn lippen op de mijne.