Thirty Days To Forever

16 - The Yes

Rhian

Bakit ang sakit na makitang masaya ang babaeng kausap ni Glai. Tuwang tuwa siyang nakikipag usap kay Glaiza ko. Sana hindi na lang ako lumabas ng sasakyan. Di sana hindi ko narinig ang usapan ng dalawang babae na sinasabing dumating daw ang dating kababata ni Glaiza. Sana pumirmi na lang ako sa pwesto ko para hindi ko na lang nakita kung sino ang kausap ni Glaiza kanina. Sana nanahimik na lang akong nakaupo para hindi ako nasaktan dahil sa nakita ko. How I wished those scenes will just erase in my memory. I felt a sting in my chest again. How can it be so painful. I don't know Anna but how I look at the girl's she's talking with is not a stranger to Glai. Malakas ang kutob ko na siya yon.

I glanced at the young man sitting next to me looking worried. Kanina pa kasi ako umiiyak.

"Ok ka lang ba Ate?" sabi niyang nag aalala. Tumango lang ako.

"Yeah, sorry ha." sagot kong nakayuko habang nakasuot ang jumper ni Glaiza sa akin, hindi ko alam kung nakilala niya ako dahil nakahood ako at nakayuko lang. Lagi ko ng dala ang jumper ni Glai, pakiramdam ko kasi she's hugging me every time I wear it.

"Ok lang yan, ilabas mo lang Ate." I saw him smile. "Pa Maynila ka rin ba?" tanong niyang sunod.

"O-oo." I said plainly and he just nod and look in front and said nothing anymore.

Hindi na tumawag muli o nagtext pa si Glaiza after ng usapan namin, hinayaan na niya ako. What do you expect Rhi? her ex came back and you just have to accept that reality. Besides you asked to be left alone. So don't expect that she'll come running after you. I said to myself and I took a deep breath. The only thing I can do right now, is to sigh and cry. Mas masakit pa ito, hindi pa kami pero matindi ng sakit. I really fell for her. I have been thinking for I don't know how long when I felt the bus stopped. May umakyat na bata or bata ba talaga ito. Maliit kasi eh at derederetso sa dulo, bakit siya lang walang kasamang guardian? O magulang? Mukhang bata pa talaga. Then I heard him speak.

"Ate Rhian." tawag niya nagulat ako. Then he called me again. "Ate Rhian! sabi ni Ate Cha baba ka na daw dito sa bus. Pag hindi ka daw bababa hindi rin ako bababa kaya pakiusap Ate Rhian baba ka na." nagulat ako, ano daw? Ako pinababa ng batang ito? Si Glaiza ang may sabi? Totoo ba to? Nilingon ko yong bata sa likod because I'm sitting in the middle aisle, palinga linga siya na parang may hinahanap.

"Ate Rhian, sige na po baba ka na. Ayaw ko pong pumunta ng Maynila ng ganito ang ayos ko oh." ulit ng bata. Pinagtitinginan na siya ng mga pasahero. Hindi agad ako makagalaw. "Ate Rhiaaaaan!!!" sigaw na niya at nataranta na ako.

"Hey! Kid! Ok na, sige na halika na huwag ka ng umiyak." pag alo ko at tinawag ko na siya na lumapit sa akin. I stayed bowed down with my hood still on me.

I saw the boy smiled and approached me. "Ikaw si Ate Rhian?" he asked and I just nod as we got off the bus, then I heard the bus driver spoke.

"May atraso ka ba Miss? Naku mahirap takasan si Glaiza." ngiti niyang sabi at napatawa din ang kundoktor niya, pareho silang kumaway bago pinaandar muli ang bus habang tulala akong nakatingin sa kanila. Natauhan na lang ako ng may humawak sa kamay ko.

"Tara tawid tayo sa kabila, doon na tayo maghintay Ate Glaiza." sabay aya niya at tumingin sa magkabilang kalsada before he pulled me to cross to the other side of the road where we stopped in front of a small sari-sari store.

"Kilala mo ako? Sino ka?" I asked.

"Upo ka muna dito ate." he said gesturing me to sit at the improvised wooden chair. "Thank you." I said waiting for his response.

"Kilala na kita ngayon." ngiti niyang sabi pero matagal na nakatitig. "Kamukha mo si Rhian Ramos at pareho pa kayo ng pangalan. Ako nga pala si Miguelito pero tawag sa akin ng karamihan ay Bansot. Pero hindi na nila ako tinatawag mula ng isinumbong ko sila kay Ate Cha. Hindi ba obvious na maliit na ako bakit kailangan pang tawaging bansot di ba?" sabi niyang walang preno at napangiti ako.