The Hunter's Daughter 2

hoofdstuk 1: De reuzenoctopus valt aan

Livia’s pov

Livia had een hekel aan vechten. Het was zo zinloos, want je kon het toch net zo goed uitpraten. Dan hoefden er geen levens verspild te worden. Maar ja, een kraken kon niet praten, dus pakte ze maar haar zwaard en begon ze er op los te hakken.

Ze wist dat sommige halfgoden hier dol op waren, maar zei vond het alleen maar een onplezierige noodzakelijkheid. Ze gruwelde er van wanneer haar zwaard zich in de tentakels van de kraken boorde. Dit beestje had ook een moeder en vader gehad! Misschien had deze zelf nu ook wel kinderen, en dan zou hun mammie niet meer thuis komen vanavond. De kraken was trouwens een vrouw, dat wist Livia gewoon. Sommige dingen voel je aan.

Ze zag hoe Atalanta verwoed pijlen op het wezen schoot. Atalanta was de beste boogschutter die ze ooit had gezien maar nu richtten haar pijlen niks aan. Toen pakte ze een zilveren pijl uit haar koker. Met een schok realiseerde Livia wat voor pijl het was. Het was een dodelijke pijl die altijd doel trof.

‘Nee!’ Riep ze naar Atalanta en die keek haar verbaasd aan. ‘Niet die!’ Ze wees op de zilveren pijl en toen naar het oog van de kraken. ‘Je moet in het oog richten!’

Atalanta leek het te begrijpen en ze stopte haar zilveren pijl weer veilig terug. Livia haalde opgelucht adem maar toen raakte de kraken haar buik. Ze kromp ineen en snakte naar lucht.

Wakker blijven! Zei een stemmetje in haar hoofd. Laat je vrienden niet alleen!

Toen viel haar oog op de bewusteloze Joe. Ambrozijn! Snel rende ze naar Joe toe en sleepte hem mee richting de kapiteinshut. Hij was alleen loodzwaar en de kraken zwiepte maar heen en weer waardoor ze telkens moest stoppen om een tentakel af te weren. Eliana kwam haar te hulp. ‘Ga snel naar binnen!’ Riep ze, ‘Ik zorg er voor dat je niet geraakt wordt!’

Dankbaar glimlachte Livia naar het meisje en trok toen Joe verder. Nu ze geen reuzenarmen meer hoefde af te hakken ging het veel sneller. Eindelijk kwamen ze bij de kapiteinshut en ze legde Joe in een hoekje. Toen ging ze op zoek naar ambrozijn of nectar. Gelukkig lag er altijd wat in het kleine medicijnkastje en ze stopte voorzichtig wat van het spul in Joe’s mond.

‘Meer…’ Kreunde hij. ‘Meer pindakaas…’

‘Wat? Proeft dat spul bij jou naar pindakaas?’ Vroeg ze vol ongeloof aan Joe, die alweer kleur op zijn wangen kreeg.

‘Eh ja? Bij  jou dan niet?’

Livia had geen tijd om te antwoorden want ze rende alweer naar buiten. Daarzo stond Atalanta klaar om in het oog van de kraken te schieten, maar dat was onmogelijk omdat er de hele tijd tentakels voor kronkelden.

Wat een chaos, en Livia had een hekel aan chaos. Er was geen ontkomen meer aan, dat monster moest terug naar Tartaurs. Monsters gaan toch niet echt dood.

Als het op vechten aan kwam was Livia één van de besten. Ze was razendsnel en zeer effectief. Jammer nou dat ze nooit gebruik van dit talent wou maken, maar in noodgevallen, zoals nu, was het erg handig.

Ze pakte haar zwaard en vloog tussen de tentakels door om de weg voor Atalanta vrij te maken. Telkens als ze er weer eentje afhakte verdween deze tot goud stof, maar meestal groeide er bijna meteen weer eentje aan. Ze moest snel zijn, heel snel. Alleen dan zou Atalanta kunnen schieten. Als in een soort van dans draaide Livia rond, bijna in trans. Het gouden stof vloog om haar heen en waarschijnlijk had ze zich te pletter geschrokken als ze zichzelf zo had gezien. Toch ging ze door en Atalanta schoot.

Zwoooeeesj…

Nog voordat Livia kon kijken regende er heel veel goud stof op haar neer. De kraken was verslagen. Uitgeput zakte ze neer en Atalanta rende naar haar toe.

‘Wow Liv! Je had het moeten zien! Hoe jij zo tussen die tentakels heen ging!’

‘En toen hak hak hak!’ Voegde Jazz er verwonderd aan toe. ‘Ik wist niet dat jij kon vechten!’

Ja, Livia kon vechten. Telkens als ze er aan terugdacht stak het in haar zij en kwam die vreselijke herinnering naar boven. Ze had zichzelf beloofd het nooit meer te doen, maar het was toch gebeurd. Ze was weer in die trans geraakt en had haar vijand in stukjes gehakt. Geschiedenis herhaalde zich. Ze kon de stem van haar vader nog goed horen roepen dat ze moest stoppen. Maar ze had niet geluisterd en…

‘Hee gaat het wel?’ Vroeg Elian bezorgd en hij legde zijn hand op haar schouder. Snel keek ze even naar Atalanta maar die hield haar gezicht strak.

‘Ja dankjewel Elian.’ Zei Livia en ze duwde de hand voorzichtig weg. Ze stond weer op en even duizelde het om haar heen. ‘We moeten verder gaan. Atlantis komt niet vanzelf naar ons toe.’