The Rising Dead

Hoofdstuk 2, het Plan

Daar waren we dan, vast in Sandy's huis met ramen die er bijna uitvallen en een deur die niet zo stabiel meer staat. We wisten dat we ergens anders heen moesten, maar naar waar? Waar zou je veilig zijn, waar heb je een voorraad om even mee te overleven. Moesten we plannen voor en week, een maand of voor de rest van ons leven?

Na 10 minuten lichtelijk te panieken wisten we het, we moesten iets bedenken en zo snel mogelijk naar een veilige plek gaan. We hadden besloten om ons op te splitsen, om zo snel mogelijk alles te verkrijgen wat we nodig hadden. Sandy en Huy gingen naar de dichtstbijzijnde bouwmarkt om houten planken te halen en andere materialen om te kunnen gebruiken. Nathalie en ik gingen naar een schietvereniging in de buurt, ik wist dat daar altijd wel wapens aanwezig waren.

Na 20 minuten fietsen kwamen we al aan bij de schietbaan. Het was er al verlaten, iedereen was er al geweest of zal nooit meer komen. De schietbaan had een mechanische deur met een vingerafdrukscanner en een toegangscode, normaal dan. Iemand heeft gelukkig voor ons de deur op een kier laten staan.

'Zullen er nog geweren over zijn denk je?' vroeg Nathalie. Ik weet nog wat ik dacht, 'waarschijnlijk niet, maar wie weet', dat was wel natuurlijk niet wat ik toen zei. Maar naar mijn grote verbazing waren en nog wapens in de rekken. 'Oh mijn god!' zei ik. Ik wist niet wat ik moest zeggen toen, mijn gezicht werd helemaal rood. We hadden nu nog best een kans op overleving.

'Ze hebben niet alles meegenomen.'
Wat moeten we doen, hoe nemen we dit makkelijk mee? vroeg ik.
Pak maar die 3 wapentassen in de hoek daar, dan doen we ze daar wel in.

Daarna fietsten we met onze 3 geweren en paar pistolen en mijn rugzak vol gepropt met kogels terug naar Sandy der huis om te kijken waar een veilige plek is om te verblijven. Die enthousiasme duurde wel niet lang, zodra we in de buurt kwamen van Sandy's huis gloeide de wegen oranje van het vuur en spoelde bloed door de rioolputten. Sandy's halve buurt was weg.