My Twin's Father

II

Karina,

I don't know what to say. All I know is I love you so much! So damn much that it hurts knowing that I need to go and live you. Karina, sana may oras ako para paintindi ang lahat. Sana kaya kong paliwanag. The thought of not seeing you is unbearable. Pero wala eh. Sadyang malupit ang universe stain. But please. Trust me. Babalik ako at aayusin ang lahat. Mahal na mahal kita.

Hanggang sa muli Karina, Mahal na mahal kita.

Kol.

Yun ang sabi ni Kol sa sulat nya! Fuck! No! He can't live me like this!! Not now! Sana sinabi nya sakin ng maaga! Maiintidihan ko naman siya eh!! Bakit ngayon pa!?

Hinampas ko ang manubela ng sasakyan ko! Umiiyak parin ako. Nag dadrive ako papuntang airport! Hahabulin ko sya. Maabutan ko pa sya.

"Kol! " sigaw ko ng pangalan nya sa loob ng sasakyan ko at lalong lumakas ang hagulgol ko.

Hindi ko kaya.. Siya lang. Siya na nga lang ng kakampi ko. Its Me and him against the world! Bakit nya ko iiwan!? Ng ganun-ganun!? Sana kinausap nya ko! Tangina nya!!

Lalo kong napaiyak ng makita ko yung singsing na bigay nya sa daliri ko!

"Ok naman kagabi eh! Pabigay-bigay ka pa ng singsing! Aalis ka pala! Gago ka Kol!" sigaw ko sa kotse ko at hinamps ko uli yung manibela!

Sa sobrang iyak ko malabo na yung nakikita ko. Masakit na ang mata ko at ulo. Dagdag pa na umuulan! Nakikisimpatya ang langit sakin!

Iyak ako ng iyak ! Ang sakit ng puso ko. Masakit!!

*scrrrrchh*

*boooogs*

May banggaan at sigawan. At nag dilim na lang ang paningin ko..

xxxxxxxxxx

October 10 , 2014

"Ahhhhhhhhh!" sigaw ko.

Napabangon ako. Pawis na pawis ako. Damn! That dream again! Yung car crash. Sawang-sawa na ko sa bangungot na yun!

Tinignan ko kung anong oras na.

5:00 am Oct. 10, 2014

"Kaya pala. October 10 nga pala ngayon" sabi ko sa sarili ko.

Napatulala ko at nag isip. its been 6 years. Pero napapanaginipan ko parin yun. Ok lang sana kung nakakatulong eh. Kaso hindi!

October 25, 2008 ng magising ako sa hospital ng WALANG MAALALA kahit ano maliban sa pangalan ko! At puro sugat ang katawan ko at may benda sa ulo. Halos 2 weeks daw akong hindi nagising.

Tapos may pumasok sa kwarto ko. Kilala ko sila. Sila mama at papa. Alalang alala sila. Tinanong ko kung anong nanyari. Nasangkot daw ako sa isang car crash. Mabuti daw at nabuhay pa ko .

Nabuhay nga ko. Pero wala kong maalala. Tapos ng madischarge ako. Sinabi ng doktor na alagaan ko daw ang sarili ko dahil buntis ako!

WTF diba!!? Nagukat ako dahil wala naman akong maalala! Tapos nakita ko yung kamay ko.. May singsing ako. Pero hindi naman daw ako kasal sabi nila mama. At sabi nila namatay daw sa car crash yung ama ng anak ko.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko nun. Pinipiga yung puso ko sa kakaibang sakit. At parang ayokong maniwal na patay na sya. At ni hindi ko rin maalala ang mukha at pangalan nya!

Huminga ko nga malalim at tumayo na. Wala naman patutunguhan ang pag iisip ko. Kahit hanggang ngayon wala parin akong maalala.

Bumaba na ko. Di naman na ko makakatulog. Mabuti pa pag handa ko na lang ang mga bata ng almusal at baon nila sa school.