Life² || h.s. [dutch]

03- Jealousy is all the fun you think they had

03- Jealousy is all the fun you think they had --

Zowel Zayn als Louis negeerden me. Nouja, ik had ook niets anders verwacht van hen...

"Vrijwilligster? Evi? Aline? Noemie?" probeerde Louis toch nog steeds zijn plannetje te laten doorgaan.

Hij keek de drie meiden één voor één recht in de ogen. Maar het viel op dat zijn blik langer bleef rusten op Noemie. Beduusd verbrak deze laatste alle oogcontact. Ze probeerde onopvallend wat verder weg te schuiven van Zayn die naast haar zat, waardoor het net nog harder opviel. Ik had met haar te doen... Tact was nu eenmaal niet Louis' sterkste kant. Ook Zayn deed een poging rustig te blijven onder deze hele situatie, maar dat tikkeltje angst in zijn ogen kon hij niet helemaal verstoppen. Ik begreep hem, Noemie was erg belangrijk voor hem. Zij was dan misschien wel de meid waarop hij stiekem smoorverliefd was, zij was in de eerste plaats vooral zijn beste vriendin, en dat al sinds jaren. Hij was vast vreselijk bang om haar te verliezen.

Aline kon ik niet eens mijn beste vriendin noemen, zo erg lang bevriend waren we immers niet. Vreselijk close waren we ook niet. Oké, ze was een vriendin. Maar daar stopte het dan ook. En als ik al zo bang was om haar te verliezen als ik ook maar iets zou ondernemen... Hoe moest die arme Zayn zich dan wel niet voelen.

Enkele seconden later had nog steeds niemand ook maar iets gezegd. Louis besloot dat het lang genoeg had geduurd.

"Nou, dan gaan we stemmen!!" kirde Louis iets te enthousiast.

Vanuit mijn ooghoek zag ik Zayn slikken. Arme jongen. Volgens mij was de alcohol helemaal uitgewerkt, van zijn hypere gedrag van daarnet was niets meer over.

--

Iedereen zag dat ze het liever niet deden, maar ze wilden zich duidelijk niet laten kennen. Voorzichtig boog Zayn naar Noemie toe. Tegelijkertijd sloten ze hun ogen. Aarzelend raakten hun lippen elkaar aan. Het was schattig, dit zag er gewoon zo juist uit. Al snel leken ze hun publiek te vergeten. Noemie had Zayns gezicht stevig vastgepakt, Zayn had zijn armen stevig om haar heen geslagen. De passie spatte er vanaf. Iedereen keek met open mond toe, niet vattend dat dit zich voor onze ogen afspeelde.

Een steek van jaloezie ging door me heen. Ik wilde dit ook zo graag. Al maanden vroeg ik me vurig af hoe een zoen met Aline zou voelen, hoe ze proefde, hoe ze rook van zo dichtbij... Ik was jaloers. Zayn ontdekte dit alles nu bij zijn grote liefde, terwijl ik nog steeds nergens stond. Dit besef wekte enige ergernis op. Ik beet op mijn lip in een poging om mijn gezichtsuitdrukking neutraal te houden. Na wat een eeuwigheid leek te duren, kon ik er écht niet meer tegen.

"Ja, we weten het," klonk de ergernis door in mijn stem, "Zayn, je kan nog steeds een meid binnendoen."

Meteen werd de kus bruusk stopgezet. Ongemakkelijk keken ze elkaar aan en schoven ze weer wat verder van elkaar weg, opvallend verder dan dat ze voor dit intermezzo van elkaar zaten. Het was stil, muisstil. Ik keek geïnteresseerd rond, maar niemand merkte het op. Evi, Aline, Liam en Niall zaten nog steeds ietwat geschokt voor zich uit te staren. Zayn en Noemie wisten zich geen houding te geven en bestudeerden dan maar de vloer. En Louis, die had een brede grijns op zijn gezicht.

En wat nu? Niemand zei iets. Ik kon de stilte niet verdragen, ik had afleiding nodig. Aline zat slechts enkele centimeters van me verwijderd, maar ze leek tegelijk toch zo onbereikbaar. Daarstraks was ik nog oprecht gelukkig dat Louis Zayn als slachtoffer had uitgekozen, nu vond ik het ergens jammer dat hij zijn aanval niet op mij had gericht. Voorzichtig liet ik mijn ogen weer door de kamer glijden. Bij Aline aangekomen, ving ik haar priemende blik met de mijne. Geschrokken keek ze weg, betrapt leek het wel. De vraagtekens in mijn ogen kon ze niet meer beantwoorden, want ze staarde weer volop naar Zayn en Noemie die nog steeds ongemakkelijk naast elkaar zaten. Ik hoopte dat ze er samen uitkwamen, maar diep in mijn binnenste wist ik dat dat hen zou lukken, ze waren gewoon perfect voor elkaar en ze konden niet anders dan dat zelf vroeg of laat inzien.

--

En daar gaan we weer. De draaikolk deed de wereld aan me voorbij flitsen. Het sterrendom wachtte me op. Ik had er zin in, afleiding zou me goed doen. En niets was een intensievere afleiding dan een concert waarin je het beste van jezelf gaf!

De vrijheid die we hadden was geweldig. Niet iedereen had de luxe om te kunnen ontsnappen naar een andere realiteit als de huidige hem even teveel werd. Meestal kozen we zelf wanneer we switchten. Het irritante daaraan was dat er altijd wel iemand was die weer naar de andere kant wilde; om te ontsnappen aan de ene realiteit, om de verveling tegen te gaan, ... Men had ons aangeraden om zoveel mogelijk samen te switchen, zodat we elkaar konden behoeden voor domme acties. Daarom werd Liam steeds zo zenuwachtig als we niet op dezelfde seconde switchten. Hij overdreef, maar het was wel zo dat we ons aan enkele regels moesten houden. Als we dat niet deden, kon dat grote gevolgen hebben.

Onze vrijheid had dus enkele beperkingen. Zo konden we binnen de vierentwintig uur geen tweemaal switchen; we waren dus verplicht om een hele dag aan één kant te blijven voor we weer terug konden. Het systeem kon dit niet aan ofzo; waarschijnlijk omdat we telkens zelf kozen of de tijd aan die kant op ons wachtte of dat de tijd verder mocht zonder ons. Dat we niet nóg vaker konden switchen, vond ik allesbehalve een probleem. Maar erger was dat niemand van ons dubbelleven mocht weten; aan beide kanten leefden we dus deels een leugen want nooit konden we de hele waarheid vertellen. Er bleek wel één uitzondering te zijn, maar welke deze was hadden ze ons niet willen vertellen.

Als we de regels overtraden zouden we vast blijven zitten in de realiteit waar we ons op dat moment bevonden, zonder ooit nog terug te kunnen. Hoe verwarrend het ook was, niet meer kunnen switchen zou ik niet overleven denk ik... Aan beide kanten hadden we immers een leven dat meer dan de moeite waard was. En de mensen die ik dan moest achterlaten... Het idee an sich deed me al huiveren.

____________________

Sorry voor het alweer vrij 'statische' hoofdstuk :( Maar dit is echt even nodig, want anders snappen jullie binnenkort delen niet meer... Ik beloof dat er veel meer actie volgt in de volgende hoofdstukjes, en ik hoop dus natuurlijk dat jullie verder willen lezen ;)

En verder: zouden jullie het leuk vinden om zowel de mooie kanten van het beroemd zijn te hebben, als de voordelen van het lekker anoniem zijn? Ondanks de verwarring die het met zich meebrengt? Ik ben echt benieuw hoe jullie hierover denken!

Bedankt voor de aandacht en het trouwe lezen ^^