Βρώμικα Παιχνίδια

κεφάλαιο 20

Πλευρά Ιαν..

Τα κορίτσια εχουν φύγει εδώ και 40 λεπτά και η ζωή μας φαίνεται πιο βαρετή από ποτέ. Πέρα από αυτό, χάσαμε και στον αγωνα ενώ οι άλλοι οι ξεφτίλες μας πήρανε τα σοβρακα..

"ΠΑΙΔΙΆ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΤΊΠΟΤΑ ΝΑ ΦΆΜΕ!" ουρλιάζει ο Νικ από την κουζίνα ενώ εγώ έχω χαζέψει στο κινητό μου και ο Στεφαν στην τηλεόραση. "ΦΥΣΙΚΆ ΑΦΟΎ ΤΑ ΈΦΑΓΕΣ ΟΛΑ!" του απαντάει ο Στέφαν φωναχτά για τον ακούσει και με κάνει να βγάλω ένα γελακι.

Πλάκα πλάκα, ο μαλακας ο Νικ τρώει τα πάντα χωρίς να παχύνει ενώ εγώ και ο Στέφαν αν δεν καιγομασταν στο γυμναστήριο θα ήμασταν από 200 κιλά ο καθένας.

"Λες μαλακιες. Εγώ μια σοκολάτα εφαγα." ακούω τον Νικ αρκετά κοντά οπότε λογικα θα έχει έρθει και εκείνος στο σαλόνι.

"Και δύο σακουλάκια πατατάκια, και όλο το ποπ κορν, και την πίτσα που είχε μείνει, και τα τελευταία δημητριακά και-" "ντάξει Ιαν τα εφαγα όλα σκάσε!"

Παραδέχεται και με κάνει να χαμογελάσω θριαμβευτικά. "Σκατα έχασα!" πετάγομαι νευριασμένος από την θέση μου και πεταω το κινητό στο καναπέ. Ηλίθιο color switch...

"Πάντα χάνεις." μου την λέει τώρα ο Νικ και του ανταποδίδω μια ευγενική χειρονομία. Εκείνος μου χαμογελάει και μετά με αγνοεί χαζεύοντας και εκείνος την τηλεόραση.

"Ιαν;" μου απευθύνεται η Στέφαν ήρεμα και με κάνει να τον κοιταξω απορρημενος. Ο Στέφαν όταν μιλάει έτσι εχει να πει κάτι κακο και δεν έχω καμία όρεξη τώρα. "Πες το Στέφαν." εκείνος αφήνει έναν αναστεναγμό και τον βλέπω να σκέφτεται αν θα πρέπει να συνεχίσει η οχι.

"Απλά πες το." τον παροτρύνω με λίγο τσαντισμενη φωνή. Δεν μ'αρέσει να περιμένω...

"Της μίλησες;" μου λέει και ο Νικ τώρα έχει το βλέμμα του στραμμένο πάνω μου. Η ησυχία κυριαρχεί για λίγα δευτερα, αλλά αποφασίζω να του απαντήσω.

"Όχι ακόμη." λέω σιγανά και το βλέμμα μου έχει χαθεί από τα αγόρια. "Και πότε θα το κανεις; ο χρόνος περνάει Ιαν." συνεχίζει τώρα ο Νικ και με κάνουν να σκέφτομαι όλα αυτά που θέλω να ξεχάσω. "Το ξέρω ρε Νικ, αλλά δεν είναι εύκολο. Δεν μπορώ να της πω κάτι τέτοιο." υψωνω την φωνή μου και εκείνος στριφογυρίζει τα ματια του.

Δεν είναι ότι νευριασα μαζί του, αλλά δεν μπορώ να μιλάω για αυτό. "Δεν είναι εύκολο, αλλά αν δεν το πεις τώρα θα είναι χειρότερο αργότερα." λέει ο Στέφαν και τώρα εγώ αναστενάζω.