KANIN İZLERİ (Tamamlandı)

39-) Minik Mavi Gözler

Acıdan nefes alamayacak duruma gelmiştim. Ali hemen beni kucağına alarak odama götürdü. Bütün kanımın vücudumdan çekildiğini hissediyordum. Ama bebegim için ölmeye bile razıydım.

A: Cadıyı getirin hemen!!

N: T-tamam.

A: Selin! Selin kendine gel. Beni duyuyor musun?

S: Hı hı.

A: Tamam bak dayan tamam mı? Sakın gelmesine izin verme!

S: Nasıl izin vermiyim ali!!! Benim elimden gelen bişey değil ki bu!!!

A: Biliyorum sevgilim ama cadı gelene kadar dayanman lazım.

S: Ali ben galiba.... dayanamicam...

A: Şşş deme öyle. Seni hiçbir yere bırakmam ben!!!

Ellerim morarmisti çoktan şimdi de kollarım morarmaya basliyordu. Ayaklarım da dizlerime kadar morarmisti.

S: Ona iyi bak olur mu?

A: Sensiz hiç bir şey yapmam selin! Benim yanımda olman lazım.

S: Biliyorum. Kızım senin yanında olduğu sürece ben hep senin yanında olacağım. Söz veriyorum. Ona baktığında beni göreceksin.

A: Ben seni seviyorum selin.

S: Ben de seni seviyorum ali. Ama bebegimizide seviyorum hiç görmesem de -göremeyecek olsam da-

A: Şşş sus diyorum selin böyle deme.

O anda kapıdan cadı içeri girdi. Durdu. Hiç bir şey yapamadı.

A: Ne oluyor!! Bir şeyler yapsana!!

C: Yapmak isterdim ali ama üzgünüm.

A: Ne demek yapmak isterdim neden yapmiyorsun?

C: O da sizin gibi güçleri var.

A: Bu da ne demek?!

C: Bana izin vermiyor!!!

Cadınin yanına hızla giderek onu yukarı doğru kaldırdı ali. Gözlerine bir sürü öfkeyle baktıktan sonra sertçe bıraktı. Ardından benim yanıma gelmeye çalıştığında gelemedi. Bebeğim şimdi de ona izin vermiyordu.

Cadı benim yanıma geldi ve bebeği dogurtturmaya başladı. Giderek çürüyordum. İğrenç bir et yığınına dönüşecektim.

******

Bir bebek ağlama sesi geldi kulağıma. Kafamı biraz kaldırarak bebeğime baktım. Gözleri babasına çekmişti. Masmaviydi. Ama yüzü aynı bendi.

Morarmayan sadece yüzüm kalmıştı. Ali hemen yanıma geldi.

A: Selin nolur ölme!!

S: Üzgünüm... seni seviyorum.

A: Bende seni seviyorum meleğim...

Son hissettiğim şey ise dudağımda bir baskıydı. İşte gözlerim sonsuza dek kapanıyordu. Ne de olsa sonsuz büyük bir kavramdı, yada zaman. Her neyse.

Aliden:

Bebek, bebeğimiz, selinle benim. Şimdi selin yoktu. Sadece ben vardım. Bebek, nazli ve savaşın kucagindaydi. Daha doğrusu savaşın. Nazlı sadece bebeğe gözlerini dikmiş bakıyordu. Bense sadece camdan izliyordum onları. Selin karşımda ki yatakda yatiyordu. Cansız bir şekilde.

Nazlı kafasını kaldırdığı zaman beni camın önünde gördü. Savaştan bebeği aldı be biraz sonra yanimizdaydi. Selinle benim. Bebeği yavaşça bana uzattı. Ellerimi uzatmadım. Belki de kucağıma almak istemedim. Biliyordum bebeğin bir suçu yoktu. Ama Selini benden almıştı. Nazlı üzgün gözlerle bebeğe baktı. Ardından bana yaklaştı ve bebeği benim kucağıma bırakarak odadan çıktı ve gitti. Biraz sonra savaşın yanındaydı.