Seems Fate Also Wants It (ONE SHOT)

"WHAT THE HELL!" Finally, I shouted. Sinipa ko yung upuang inupuan ko at tsaka tumakbo—paalis ng bahay namin, palayo sa lugar na yon, kahit hindi ko alam kung saan ako pupunta ngayon, at kahit na nagdidilim na.

That was my first time I ever shouted at my parents, and this time, whatever they say, hindi na ako makikinig sa gusto nila. Ever since I was a kid, lahat ng sinasabi nilang gawin ko ginagawa ko, sa lahat ng gusto nila oo ako ng oo. They said its all for my sake, so the obedient me never went against them even once.

But not this time. Not when it comes to my love life!

Sure, I don't have any one I like right now. I mean, I truly like to the point I want to spend my whole life with him. After all there's a lot of guys I admire at the university. Even so, having you marry someone you doesn't know at all? I dont want that. Definitely not! Siguro kung sinabi nila na magkita muna kami at kilalanin ang isa't isa, hindi ako tatangi ng ganto. After all, like what I've said, wala akong gustong particular guy ngayon na gusto kong makatuluyan. But to tell me to marry him right away! WHAT THE HELL!? Pag nagkataon, ang una naming pagkikita ay sa simbahan. Really! What the hell right?

I run as fast as I could. Kahit na iyak na iyak ako at tumutulo na ang sipon ko—ang lamig pa naman ngayon—patuloy pa din ako sa pagtakbo. Dalawang bagay kung bakit ako naiyak, dahil hindi ko alam kung saan ako pupunta at kung san ako matutulog. Pangalawa, tears of joy perhaps? Because for the first time, I was finally able to express what I truly feel, which was to oppose their idea!

Hinulog ko yung last ten peso coin na nasa bulsa ng palda ko sa vending machine na nandito sa park. I gulp every last drop of the water. Pero kulang pa din 'to para mawala ang uhaw at pagod ko dahil sa pagtakbo. I sat down on the bench and let out a defeated sigh.

"Wala akong cash, wala din sakin ang mga credit cards ko. AHHH! Bakit ko ba kailangang lumayas sa bahay!!?"

Pero alam ko naman sa sarili ko ang rason kahit na tinanong ko yun. Hanggang nandon ako at nakikita nila, hindi nila ako titigilan hanggang mangyari ang gusto nila. Haay.. Saan kaya ako magpapalipas ng gabi ngayon??

Then a light bulb appeared on my head...

...only to disappear the next second though.

"Nakakainis naman oh. Malamang naiwan ko din ang cellphone ko, argh!"

I thought na tawagan ang mga kaibigan ko para makitulog sa kanila pero plan failed. I don't know their addresses, and even if I do, do I have to walk on foot hanggang makarating sa bahay nila? This is irritating...

Thirty minutes na ang nakakalipas at hanggang ngayon, nandito pa din ako sa bench nakaupo.

'Dito na ba ako magpapalipas ng gabi??' I was so hung up on thinking for some idea as to how I will spend this night nang bigla kong narinig na may kumakaluskos sa halaman na nasa may likuran ko lang. Then, this thought quickly cross my mind.

Holdaper? Rapist? Kidnapper? Which one! Or is it a muderer??

I summon up courage and shouted to whoever is that, "Sinong nan dyan!! WALA AKONG PERA! PANGET AKO! MAHIRAP ANG PAMILYA KO! MASAMANG DAMO AKO!! Wala kang mapapala sakin!!" Nakapose pa ako na parang nasa boxing match.

Dahan dahan syang lumakdaw sa halaman hanggang sa maabot sya ng liwanag ng buwan. Kasabay ng pagkaaninag ko sa mukha niya ay ang matamis niyang pagtawa.

"Haha."

Hindi ko mapigilan na mapatitig sa kanya. Kahit na gabi , dahil sa liwanag ng buwan kita ko kung gano kaganda ang mga mata nya, ang matangos nyang ilong, ang mapupula nyang mga labi, pati na rin ang kulay ginto nyang buhok na tila ba kumikinang sa ilalim ng liwanag ng buwan. Kahit na madami na akong nakitang gwapong lalaki, iba pa din ang epekto nya sakin.