Bir durgunluk var üzerimde. Dalıp dalıp gidiyorum özlediklerime. Hayat kısa ve ben bir şeyleri kaybetmiş gibi hissediyorum. Aslında kaybettiğim bir şey yok ama bir yenilmişlik var üstümde. Birilerini aramak geliyor içimden fakat konuşmak istemiyorum kimseyle. Birileri arasın istiyorum ama cevapsız bırakıyorum tüm aramaları. Mesajlarım birikmiş bakasım yok, yüz küsür mesaj var okumaya üşengecim. Cevapsız çağrılarla dolu telefonum. Üstüme düşsünler istiyorum ve tersliyorum herkesi. Kırıyorum, kırılıyorum. Sebepsiz hepsi. Aslında hepsinin sebebi var, içimde biriken onca kırgınlığın, suskunluğun sonuçları tüm bunlar da, anlamıyorum sanki.
Teselli arıyorum belki. Birileri bazı şeyleri alttan alsın istiyorum. Önemsiz gibiyim biraz. Dilenen tüm özürlere "önemli değil" cevabını veriyorum ama aslında önemli olduğunu da kimse bilmiyor. Birkaç sayfa kağıt ve bitmeyen bir mürekkeple konuşuyorum. Yazarak rahatlıyorum. İçimden atamadıklarımı kalem ve kağıtla paylaşıp, mürekkebimle yaşatıyorum. Yazmak konuşmak, yazmak yaşamak, yaşama katılmak benim için.
Neyse, yine yazıyorum ve bu günde yaşıyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalbini Öptüğüm Kadın
PoetryBazen sadece susmak gerekir. Susarak konuşmak, susarak küsmek ve susarak özlemek... Seviyorsun mesafeler giriyor, seviyorsun insanlar gidiyor. "Mesafeler aşka engel değil" derler. Evet, mesafeler aşık olmaya engel değil ama aşık kalmaya engel olabil...
