Beauty

chapter one

De bomen soefden voorbij. Ik was bijna twee meter groot. De bladeren en takken kraakten onder mijn vier poten. De jongens renden achter me aan. We hadden de geur gevonden. Mike begon te grommen. Hij daagde me altijd uit. De geur werd sterker en sterker, je kon het bloed ruiken. Het bloed was sterk, de drager was sterk, maar niet sterk genoeg.

Eenmaal over de heuvel kwamen we op een veld. Daar stonden we met z'n zessen. Michelangelo stak zijn snuit in de lucht en snoof. Hij keek direct naar voren. Daar stond hij, tegen en boom aanleunend, met de rug naar ons toe. Dit was te makkelijk, dacht ik. Opeens keek hij om en sprintte verder het bos in. Ik wist niet hoe snel ik achter hem aan moest. We konden hem niet laten ontsnappen. Ik had hem binnen twee seconden ingehaald en beet in zijn nek met mijn krachtige kaken, je kon de botten horen knarsen. Hij had geen schrijntje pijn meer gehad. Hij wist dat verzetten nu onmogelijk was. Zijn lange jaren waren voorbij. De mensheid was alweer gered. We deelden hem met z'n zessen en de klus was geklaard. Ik veranderde weer naar het weerloze meisje dat ik was. De jongens waren weer die gespierde patsers die altijd opschepten. Wel jammer, als wolf waren ze echte speelmaatjes. 'Beauty, zullen we naar de klif? Ik heb nog wel zin in een frisse duik' daagde Mike uit. En voor dat we het wisten renden we naar het westen. Wie het laatst van de klif was, mocht de volgende klus klaren! Mike kon hard rennen, hij was goed getraind. Michelangelo had een goed reukvermogen. Bright had de beste tactiek. Joseph was de wildebras en Jacob, Jacob was de oudste van ons. Hij had iets speciaals, iets wat al deze jongens niet hadden. Mike was sneller dan mij. Ook Bright dacht me in te halen, maar helaas. Jacob sprong er als eerst vanaf. Daarna volgde ik en daar al snel achteraan kwam Mike. Daarna was Joseph en na een lange tijd kwam Michelangelo. Toen iedereen al rustig aan het zwemmen was kwam Bright nog aan springen. We huilden allemaal als wolven. Bright moest de volgende klus klaren. Hij maakte ons nat en we begonnen te vechten. Een paar uur later kwamen we uit het water. Het was donker en kouder geworden. 'Bo, waar ga je naar toe?' vroeg Mike.

'Ik heb het koud' zei ik, maar ik wist dat het niet waar was. 'Kom op Bo, je bent een weerwolf die hebben het niet koud, je bent toch geen vampier geworden?' vroeg hij nu lacherig. 'Haha, ik zou het gezicht van Drake wel willen zien als hij dit hoorde' zei ik met een grote smile op m'n hoofd. Drake was onze groepsleider. Hij was het sterkst van ons allemaal, hij trainde ons, hij liet ons zien wat we konden doen. Wij hoorden de mensen te beschermen van de vampiers. We konden ze inhalen, we konden ze vermoorden. Meestal was het makkelijk, een echte uitdaging die bestond er niet. Achja vampiers waren snel, en in sommige opzichten ook sterk, maar wij moeten de mensen beschermen en zijn veel groter. 'Ik denk dat hij stuk gaat! Zijn enige en mooiste wolvenmeid heeft het koud?' Toen begon iedereen ineens te lachen. 'Wat wil je vechten?' zei ik en nam mijn aanvalshouding aan. Klaar om te veranderen in een wolf. 'Kijk eens achter je Bo' zei Mike. Er liep een stelletje. Tuurlijk, de mensen mochten niet weten dat we bestonden. 'Die zijn drukker met elkaar dan met ons, maar we vechten het later wel uit Mike' zei ik met een dikke vette knipoog. Ineens stond iedereen perplex, we roken wat, we roken vampierbloed. We keken naar het stelletje dat het zandpad naast het strand volgde. Daarachter liep nog iemand, iemand die erg wit was aangelopen. Ik wenkte naar die 'gast'. Iedereen begreep de link, we hadden weer een vampier. Hij liep zo'n 20 meter achter het stelletje. Ineens keek hij ons aan, of liever gezegd mij. Zijn ogen waren vuurrood. Ik begon te grommen en liet mijn tanden zien. Jacob kwam naar voren, en zo volgde Mike. De onbekende vampier had de link begrepen en besefte dat dit niet een slimme zet was. We konden niet in actie komen. Het gevaar zou te groot worden. De mensen zouden achter ons bestaan komen. De vampier vluchtte weg. 'Bright!' schreeuwde Jacob. Bright rende erachter aan. Hij kon alles inschatten wat iedereen deed. Alleen was hij een nieuweling en moest er nog wel aan wennen. Binnen twee minuten stond er een grote weerwolf voor ons, Bright was snel geweest. Dat wisten we allemaal. Hij veranderde weer in de Bright die ik kende. Hij was een grote, sterke wolf net als hij in zijn menselijke vorm was. Iemand die half weerwolf half mens is heeft altijd kenmerken, maar Jacob en ik vielen het meest op. Jacob's haar was zo zwart als de nacht, en zijn wolvenvacht ook. Ik had spierwitte irissen, mijn ogen waren dus bijna helemaal wit. Als wolf was ik helemaal wit, mijn vacht en mijn ogen. Daarom noemen de jongens me Bo of Beauty, ik heet eigenlijk Myra. Zo is het ook met Bright, Bright zijn vacht heeft een vreemde, heldere kleur daarom noemen we hem Bright, maar hij heet Nick.

'Klus geklaard' zei Bright. Hij was niet moe, terwijl deze vampier wel honderden jaren oud moest zijn geweest. Hoe donkerder de ogen van een vampier, hoe ouder ze zijn. De jongsten zijn geel, de oudsten donkerbruin. Zoveel bloed hebben ze gedronken. Als ze rood zijn betekend het dat ze net hebben gevoed. Ik heb het nadeel dat mijn ogen wit zijn, alle vampiers herkennen mij en in mijn menselijke vorm kan ik niets tegen vampiers beginnen.

'Wel goed gedaan hoor, je word steeds beter.' Drake stond achter hem, hij begon te applaudisseren. Heel langzaam klapte hij, net alsof het niet indruk had gemaakt. Ik moest er van lachen, zo'n klein schamper lachje. 'Bo, deze jongen is net begonnen, ik ben onder de indruk.' En hij keek me aan. Ik kon zo wel ruiken dat hij loog en de rest waarschijnlijk ook. 'Onderschat me niet Drake' zei ik en stond in geen seconde naast hem. 'Dat doe ik ook niet hoor, alleen je loopt wat bleekjes aan' zei hij en lachte. Dat zegt Drake altijd, omdat ik de enige witte wolf ben. 'Ze had het ook al koud vanmiddag, ik dacht echt dat ze zo-even een vampier was geworden' zei Mike plagerig. 'Nee, Bo is geen vampier. Ze is een rasechte wolf. Alleen loopt ze soms wat wit aan.' zei Drake en sloeg een arm om me heen. Zo ging het dus altijd. Ik was het meisje en moest me maar verdedigen. Gelukkig was ik sterker dan de meesten van ons, maar Jacob en Drake kon ik niet aan. 'Plaag dat meisje niet zo Drake, ze is niet sterker dan jou, maar als ze het word, dan piep je wel anders' zei Jacob. Hij keek ons aan. Wat waren zijn ogen donker, en zo helder. Zulke ogen heb ik nog nooit eerder gezien. Volgens Drake waren Jacob en ik uitverkoren. Eens in duizenden jaren worden er twee wolven verkozen. Zij zullen het sterkst zijn van allemaal, ze zullen een geweldig team vormen of de ergste vijanden zijn. Gelukkig waren Jacob en ik een geweldig team, maar voordat dat zo was, was de spanning niet te snijden. We konden elkaar wel vermorzelen, maar we moesten samenwerken. Anders zouden de vampiers ons doden. We zaten in een benarde situatie. Jacob was gevallen. De vampiers zouden hem verslinden en daarna was ik aan de beurt, ik moest Jacob beschermen zodat we ze beide plat konden leggen. Ik sprong voor Jacob en heb de vampiers die aanvielen aan stukken gescheurd. Jacob stond op en dekte me van achteren. We zagen wat voor team we waren en konden het niet geloven. Dit was het begin van iets wat heel goed kon uitpakken. 'Jake, Jake, Jake. Ik weet wel zeker dat ze sterker word als mij en dat zal jij ook snel genoeg worden. Daarom wil ik dat jullie samen gaan trainen. Jullie vullen elkaar aan. Jullie zijn een team waar we normaal tientallen wolven voor nodig hebben. Jullie zijn het'. Drake wist veel, hij wist wat hij zei en hij wist wat hij deed. Dus ik wist dat hij de waarheid sprak. 'Nou, ik zou zeggen wanneer beginnen we? Des te sneller kan ik uit de arm van Drake' zei ik plagerig. 'Kom dan' zei Jake uitdagend en veranderde in no time in een wolf. 'Haha, oh dit word leuk' Ik sprong in de lucht en veranderde zelf ook. Het vergt kracht, zelfbeheersing en concentratie. Ik sprong boven op Jake en begon te rollen. Hij duwde me van hem af en begon te huilen. Ik huilde mee. De jongens lachten. Ik keek ze aan en gromde. Ze waren meteen stil. Ze hadden me nog nooit van zo dichtbij gezien in hun menselijke vorm. Door het water leek mijn vacht bijna te glimmen. Je zou bijna zeggen dat ze met open mond stonden te kijken. Drake was onder de indruk en knikte. Ik had zoveel ruimer zicht. 'MENSEN!' schreeuwde Michelangelo. Jake rende het bos in, ik volgde hem. De bomen soefden langs me. Voor me zag ik Jake, hij keek achterom en blafte; 'We gaan naar de open plek' Ik knikte. We renden. Het was heerlijk, als wolf-zijnde. Je was snel, je was sterk, je was groot. Je was alles. Het voelde groots, je was letterlijk een monster voor de mensen. De vampiers waren niet bang voor je. Onterecht. Maar één groep vampiers kunnen we niet aan, Vladimir. Vladimir had een groep, een uiterst sterke groep. Hij komt hier niet, maar zijn leden wel en om die te verslaan is heel wat kracht nodig.

Ik heb nog vijf uren met Jake getraind. We gingen terug naar het strand. Onze crossmoters stonden er nog. Omgevallen, omdat die van Mike voor die van mij stond. We startten de moters. Deden onze helmen op en reden weg. Ik naar rechts en Jake naar links. Morgen moesten we weer naar school.