Beauty

chapter two

Tringggg, tringggg, tringggg. Ik schrok wakker ik werd gebeld. 'Goeiemorgen dit is de voicemail van Myra Sanders, spreek een boodschap in op een normaler tijdstip. Dankuwel' zei ik en viel weer neer op bed. 'MYRA MYRA MYRA!' klonk er uit de telefoon. 'JA!' schreeuwde ik. 'Ik ben het Michelle. Ik sta bij de deur maar je doet niet open. School begint over tien minuten!' zei Michelle. 'SHIT!' ik hing op en deed snel wat kleren aan. Ik stormde naar de voordeur en deed die open. Ik woonde met mijn broer, maar die was nooit thuis dus ik woonde praktisch alleen. 'Kom erin, ik moet nog even wat eten dan ben ik klaar' zei ik en liet Michelle binnen. Ik pakte uit de koelkast een pak en nam er een paar slokken uit. Er stond nog rauwe kip, nou ja kip. Het was mijn laatste maaltijd geweest van de vorige vampier. Ik at het gewoon op. Michelle lette er niet op, ze zat zoals gewoonlijk naar mijn maan te kijken. Ik had een grote maan op de muur. 'Hij blijft cool weetje dat, en die huilende wolf ernaast, je kan hem bijna horen.'

'Ahuuuuuw' huilde ik. 'Doe niet zo eng Myr, zo lijk je nog eens echt op een wolf. Ben je bijna klaar?'

'Yo, we kunnen gaan. Heb je wel een helm bij je? Anders kan je niet achterop.'

'Jajaja, kom nou maar' Michelle stond al bij de voordeur. Ik haalde mijn crossmoter uit de garage en deed de deuren op slot. Het duurde een paar minuten voor we op school waren, maar ik iets vreemds. Iets wat niet op deze school thuis hoorde. Onze club heeft de school afgebakend, dus vampiers mochten hier niet komen, maar toch was het vampier wat ik rook. Mijn eerste les was horeca. In 507. Yes, ik mocht weer helemaal naar boven. Iedereen was natuurlijk al weer in de klas en ik moest vooraan zitten. Ik was nog geen seconde binnen en de geur van vampier kwam in mijn neus. Ik kon al ruiken dat hij nu te sterk voor me was. Ik wist niet wie het was, de geur misleed. Alsof de vampier wist dat er gevaar dreigde. Er was alleen nog een plekje vooraan, naast een vreemde jongen. Hij was knap. Hij had licht haar, met wat slagen. Niet heel lang. Hij had donkerbruine ogen. 'Hee ik ben Myra. Wie ben jij? Ben je nieuw?' zei ik om maar een goed gesprek te starten. 'William, ja ik ben nieuw.' zei hij verlegen. Alsof hij me niet wilde kennen. 'Ben je net verhuisd? Of kom je van een andere school?'

'Mevrouw Sanders, wat geweldig dat ik u weer in mijn klas heb. Ik hoop dat u nu wat beleefder bent tegen de mensen en dat u ze geen rauw eten voorschotelt' zei meneer Landsoog, onze leraar. 'Ohnee hoor meneer, ik zou niet durven. Misschien dat u gewoon ongeluk had dat u er vorig jaar een rauw stukje uit haalde. En zo erg is dat niet. U was alleen half gestikt.' zei ik op een onbeschaamde toon. De hele klas moest lachen. Zelfs die William kreeg een glimlach. 'Ga er maar uit.' zei Landsoog.

'Pardon?! Ik zei niets verkeerd meneer, dit is heel onterecht.'

'Nou blijf dan zitten, maar laat ik je niet opmerken. Nog één zo’n opmerking en ik gooi je eruit en dan mag je de rest van het jaar niet meer terug komen!'

Ik wilde zeggen: Yes dan had ik donderdag de hele dag vrij! Maar na die waarschuwing besloot ik maar mijn mond te houden. Na twee uur naar het introductieprogramma van Landsoog te luisteren hadden we eindelijk pauze. Ik ging de klas uit opzoek naar Jake en de anderen. 'Aiaiiaaaiii!' riep iemand achter me. Ik draaide me om. Jake stond te lachen. Ik sprong op hem af en gaf hem een knuffel. 'Je bent wel een lekker wijffie hoor Bo' fluisterde hij in mijn oor. 'Flirt niet zo, daar word ons partnerschap niet veel beter op' fluisterde ik terug. Hij glimlachte. Bright en Michelangelo kwamen ook al aangerend. Joseph en Mike zaten hier niet op school. We gingen naar buiten in het gras zitten. Iedereen die at wat. Ze zaten buiten op de picknick banken of op de trap naar het terras. Niemand zat op de grond. Iedereen vond ons vreemd. We ouwehoeren altijd. Het leek net op wilden gedrag. Maar we waren vanbinnen wild en dat konden we ons niet kwalijk nemen. Michelle kwam uit de deur. Ik zwaaide. Ze had lang bruin krullend haar. In tegenstelling tot mij, ik had spierwit stijl haar. Mijn ogen waren net zo wit. Iedereen was er wel aan gewend dat ik anders was. Bright gaf haar een zoen. Ze hadden al een jaar wat. Michelle wist niet dat we wolven waren. Maar Bright zou het gaan vertellen. Hij moest wel. En dat ging hij op dit moment doen. 'Michel, we moeten je wat bekennen. Maar je moet beloven dat je het niemand doorverteld' begon hij. 'Tuurlijk niet, jullie kunnen me vertrouwen. Dat weten jullie zolangzamerhand wel.'