สายมากแล้วเมื่อร่างบนเตียงเริ่มขยับเบาๆอย่างเกียจคร้านเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องบางร้องเตือนอยู่หลายครั้งจนเงียบไปเองก่อนจะเริ่มดังขึ้นใหม่อีกครั้งทำให้มือเรียวยาวเอื้อมออกไปคว้ามันมาแนบหูทั้งๆที่ตาทั้งคู่ยังปิดสนิท
"คร้าบ...."เสียงแหบๆกรอกลงไปเบาๆอย่างงัวเงีย
"ที่นั่นมันกี่โมงกี่ยามแล้วรัม...ลูกยังไม่ตื่นอีกเหรอ..."
"แม่!!..."
"ใช่...แม่เองลุกขึ้นมาพูดกับแม่เดี่ยวนี้เลยนะ...."เสียงมารดาดุมาตามสายทำให้ร่างสูงขยับลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างเกียจคร้านก่อนควานหาบุหรี่จากหัวเตียงมาจุดสูบอย่างเคยชิน
"แม่...มีอะไรครับโทรมาแต่เช้า..."
"เช้าอะไรกัน...ที่นั่นมันจะเที่ยงอยู่แล้วแม่รู้นะแล้วนี่แกไม่ไปทำงานเหรอรัม..."
"ไม่...ผมลาออกแต่เมื่อวานแล้ว..."
"ลาออกงั้นเหรอ!...แต่ที่แม่รู้มาแกถูกเขาไล่ออกมาไม่ใช่เหรอ..."เสียงมารดามีแววประชดประชัน
"ก็รู้ดีนี่ครับ...แล้วแม่ยังจะถามทำไมอีก..."ชายหนุ่มถามกลับไปก่อนสูดควันบุหรี่แรงๆ
"รัม...ทำไมละลูกไหนสัญญากับแม่แล้วว่าจะเปลี่ยนตัวเอง...จะกลับมาเป็นรัมคนเดิมของแม่..."
"ไม่มีแล้วละครับแม่...ผมคงต้องขอให้แม่ทำใจรัมคนเดิมของแม่ตายไปแล้วละครับ..."คำตอบเบาและขมขื่นทำให้คนฟังถอนใจ
"รัม...ฟุตบอลมันไม่ใช่ทุกอย่างสักหน่อยแล้วการที่ลูกเกิดอุบัติเหตุก็ไม่ได้หมายความว่าลูกจะเล่นฟุตบอลไม่ได้นี่จ๊ะ..."
"แต่แม่ก็รู้นี่ครับ...ไม่มีใครต้องการนักเตะขาเป๋หรอก...แม่เลิกพูดถึงมันเสียทีได้ไหมครับทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว...แล้วมันก็จะไม่มีวันกลับมาอีกผมไม่อยากฟังอีกแล้ว...."
"โอเคจ๊ะๆ...แม่จะไม่พูดถึงมันอีกแล้ว..."
"ขอโทษครับแม่...แม่มีอะไรอีกหรือเปล่า..."ชายหนุ่มถามเบาๆหลังสูดหายใจยาวๆกดก้นบุหรี่ลงไปบนจานรองที่คว้ามาวางไว้บนหน้าอก
