13.12.16
Gözlerim karanlığa alışmıştı, ama yinede hiç bir şey göremiyordum. O kadar sıcaktı ki üstümdeki kıyafetlerin yandığını hissettim. Soğuk bir yer lazımdı. Sıcaklık gittikçe artıyordu. Uzaktan bir ses geldiğini duydum, etrafımda döndüm ama ne bir ışık görebildim ne de sesin nerden geldiğini anlayabildim, ses yankılanıyordu. Git gide artan sesle birlikte sıcaklıkta bi o kadar artıyordu. Sesin nerden geldiğini anlayamıyordum. Sanki dört bir yanımda sesler dönüyor gibiydi. Biraz sonra ses daha da arttı ve artık ne olduğu anlaşılıyordu, bu bir tren sesiydi.
Tren mi... ben nerdeydim...? Ortalık zifiri karanlıktı, sanki siyah bir kitap yaprağı gibi. Etrafımda bir kez daha dönüp sesin geldiğini düşündüğüm yerde durdum ve o tarafa doğru koşmaya başladım. Ben kovalıyordum ve ses kaçıyordu sanki, koştukça daha da uzaklaşıyordu. Sesin bu yönden gelmediğini anlayınca arkamı dönüp ters yönde koşmaya başladım. Koşuyordum ama bir türlü ulaşamıyordum. Sıcaktan ayaklarım yanmıştı. Sonunda yorgunluk ve ayaklarımın yanması yüzünden yüz üstü yere kapaklandım. 1 dakika kadar o şekilde kaldıktan sonra hissettiğim ışıkla gözlerimi araladım.
Tam karşımda yukardan aşağıya doğru beyazlaşan bir kapı vardı. Kapı tamamen beyazlaştıktan sonra sadece kendi çevresini saracak kadar bir ışık yayıldı. Gözlerim karanlığa alışık olduğu için ışığı görünce zorlansalarda hemen alıştılar. Bunun bir hayal mi yoksa gerçek mi olduğunu anlamasamda başka bir şansım olmadığı için kapıya ulaşmak zorundaydım. yavaş yavaş sürünerek kapıya doğru gittim. Sıcaktan kollarımın ve dizlerimin yandığını hissedebiliryordum. Kapıya ulaştığımda sol elimi kapının kulpuna uzatnaya çalıştım ama kollarım yandığı için acıyla inleyip kolumu kendime çektim. Bunu yapmalıydım. Birazda kapıdan destek alarak ayağa kalktım. Kapının kulpunu sağa doğru çevirdim ama açılmadı, kilitliydi!..
Zorlamaya devam ettim ama olmadı. Artık sıcaktan bayılacak gibiydim bacaklarım tutmuyordu. Kulptan destek almaya çalıştım ama işe yaramadı. Elimde kulpla beraber yere yapıştım. Kapıya uzanıp kulpu geri takmaya çalıştım ama beceremedim, ellerim titriyordu. Sanki göz göre göre eriyorlardı. Bu sırada tren seside arttı arttı. Sesten korunmak için iki büklüm bir şekilde yerde yatıyordum. En son hatırladığım beynimi patlatacak kadar yüksen ses çıkaran tren sesi ve kapının renginin tekrar siyaha dönmesiydi.
Tren...... ne?.... nasıl?...... ben .....aaaaaaa!
attığım çığlıkla birlikte uyanmamda bir oldu. Ter içinde kalmıştım. Hızla sağ tarafımda bulunan komidinin üzerinde duran sürahi ile bardağa el yordamıyla uzanıp elime aldım. Çok korkuyordum. Bardağa yeterince su doldurduktan sonra sürahiyi yerine koydum. Ve diğer elimde bulunan bardaktaki suyumu hafifçe kurumuş dudaklarıma götürerek yudumlamaya başladım. Kulaklarım çınlıyordu.
Sanki gerçektan ordaydım gerçekten o ısıyı hissetmiş gibiyim. Bardaktaki suyu bitirdikten sonra geri komidinin üzerine bıraktım. Ardından geri kafamı yastığa koydum. Hiç bu kadar gerçekçi bir rüya ya da kabus görmemiştim. Sanki tren gerçekten dibimden geçmiş gibiydi.... Kan ter içinde olduğum için geri yatmak çok zor. Komidinin üzerinde duran lambaya uzanarak düğmesine bastım. Odanın görebileceğim yeri kadarının aydınlanması ile yataktan doğruldum. Üzerimdeki örtüyü bacaklarımdan süzerek inmesiyle yukarıya doğru yukarıya doğru sıyrılmış atletimi düzelttim. Yavaşça yataktan kalktım.
Ayakta duramıyordum, bacaklarım zorlanıyordu. Çalışma masasında destek alarak kapıya doğru gidiyordum ki gözüm köşede duran boy aynasına takıldı. Yansımamda bir gariplik vardı, yüzüm görünmüyordu.
Bu gerçek olamaz! Emin olmak için aynaya daha da yaklaştım ve gördüğüm şeyle olduğum yerde dona kaldım ne sesim çıkıyo ne de hareket edebiliyodum. Bu şey bu gördüğüm şey tam olarak benim ardımda duran bir bendim, yanmış bir vaziyetteydim. Korkudan kısılan sesimle 'Sen!' diyebilidim sadece, bu benim nasıl olabilir? Bu bir rüya eminim, rüya içinde rüya görüyorum sakin ol ilkim, sakin. Kendi yansımam gözlerini dikmiş bana bakıyordu. Aniden çığlık atıp ardından konuşmaya başladı avazı çıktığı kadar bağırıyordu.
