Met haar handen in haar haar, tranen in haar ogen. Meestal is Dewy nooit zo, merel en ik zitten ernaast. We zitten buiten het lokaal, want daarbinnen is het nu erg onrustig. Dewy barste in de klas ineens in huilen uit, ze rende snel weg. Merel en ik hielden haar tegen en namen haar mee naar een rustige plek, waar we nu nog steeds zitten. Dewy haar ogen zijn rood, ze kijkt ons niet aan. Toch zet ik de eerste stap: Dewy wat is er aan de hand? Dewy kijkt me aan met haar rode ogen, dan bukt ze zich voorover en valt neer op de grond. Merel gilt en iedere leraar komt uit het lokaal, ineens was het een grote chaos. Onze docente zei dat we beter weg konden gaan, ga maar naar huis zei ze. Ik bleef staan, maar merel trok me mee. Ik barste in huilen uit, Merel straks gaat ze dood. Merel slaat snikkend een arm om me heen, nee joh dat zou nooit gebeuren. We liepen als slakken naar onze kluisjes en pakte onze spullen. We zetten onze beltonen op het harst aan zodat we alles kunnen horen als we gebeld worden, merel pakt mijn arm en zo lopen we snikkend de trap af. We pakken onze fietsen en gaan naar huis, Merel kijkt angstig door haar ogen zou er iets zijn wat ik niet weet. Ik sla af en zwaai merel uit, het gezicht van Dewy blijft maar door mijn hoofd spoken, ik bekijk mijn telefoon. Tien gemiste oproepen van mama, ik wil net Bellen maar ineens komt mama aangereden met haar auto. Ze doet t raampje open en ze kijkt me bezorgd aan, schat zet je fiets daar dan halen we merel op. Ik breng mijn fiets naar Mn oude basisschool en spring als een debiel in de auto, we komen aan bij t huis van merel. Merel staat al in de deuropening, ze rent naar me toe en jumpt in de auto. Mam? Waar gaan we heen? Naar t ziekenhuis meiden, Er is bij Dewy een diagnose gesteld en die moeten jullie horen. We komen aan bij t ziekenhuis, we kijken zoekend naar familie van Dewy. Maar die zullen er nu niet wezen, mam duwt mij naar de trappen en ze zegt: derde verdieping bespreekkamer 14. Wij rennen de trap op naar de kamer, daar staat een dokter in de deur opening. Ik zie de ouders van Dewy er al zitten, goede dag meisjes zijn jullie merel en Emma? Ja Meneer dat zijn wij. Waar is jullie moeder? Die komt eraan, we zien haar rennen daarzo! We lopen met zn drieeen naar binnen, en schudden netjes de handen. Ga zitten alsjeblieft dan kan ik beginnen, Meneer en mevrouw dijkhuis, mevrouw Hofstede en de meiden. Jullie Dewy is erg ziek, ze heeft geen overlevingskansen meer, ze heeft niet lang meer te leven en haar levensverwachting is een maand of twee. Nu beginnen de tranen te rollen bij iedereen, Dewy dood?! Huilend slaat merel een arm om me heen, ja Emma ze gaat toch echt. De ouders van Dewy kijken ons betreurd aan, zelfs mijn moeder moet huilen. Maar biet getreurd Dewy mag mee uit het ziekenhuis en jullie krijgen van ons geld om de laatste leuke dingen te doen met Dewy. Merel, Emma gaan jullie Dewy even halen? Ja hoor snel rennen we naar Dewy haar kamer, maar we staan stil in haar deuropening. We schreeuwen allebei DEWY!!!
