Way To Destiny (Valentine's Day Special)

Way To Our Destiny

"Compassion hurts. When you feel connected to everything, you also feel responsible for everything. And you cannot turn away. Your destiny is bound with the destinies of others. You must either learn to carry the Universe or be crushed by it. You must grow strong enough to love the world, yet empty enough to sit down at the same table with its worst horrors."
-Andrew Boyd

Sinuot ko ang aking puting flip flops nang mapagpasyahan kong lumabas at tumulong ng kaunti. Bahagya akong napangiwi. Bakit ko ba naiisipang tumulong kay Manang Corya gayong hindi ko naman gustong magkarumi ang aking suot?

I sighed before storming out of the door to our garden. Inunat ko pababa ang suot kong trimmed shorts. Baka kasi ay may mga insekto pa doon. Manang Corya told me that using pesticide for insects is not good. Hindi daw kami pwedeng umasa lamang sa kapangyarihan ng pesticides para mapatay ito.

After a few steps ay natatanaw ko na ang magandang matanda kahit may edad na. Sana hanggang sa pag edad ko ng ganyan ay katulad ko din siya, malakas pa din at maayos ang pangangatawan. I admire her.

I bite my lower lip thinking about doing something stupid... Aha!

Binagalan ko ang bawat hakbang ko habang papalapit kay manang, that I almost tip toed para lamang hindi niya mahalata na may paparating. I bite my lower lip harder to stop me from letting out a laugh.

I ready myself, "Bulaga, Manang!"

Inaasahan ko na magugulat at mapapahawak siya sa kanyang dibdib pero hindi, one of her ashy brows only shot up.

I sighed. Okay, she did not buy it.

"Manang! Ako na po diyan!" Binilisan ko ang aking mga hakbang. Abala pa din siya sa pagdidilig ng mga halaman, hindi man lang nadala sa aking punong-puno ng saysay na pakulo.

"Nako. Huwag na. Alam kong magrereklamo ka na naman."

"Of course, not," giit ko.

I ignored what she just said at mas lumapit pa sa kaniya. Inagaw ko sa kaniya ang hose at nagsimulang magdilig. Halos mapatili ako nang mabasa ang suot kong puro puti. Okay, this is what I'm talking about.

"Iyan na nga ba ang sinasabi ko! Sheyya ako na."

Inaagaw niya sa akin ang hose pero pilit ko itong inilalayo sa kaniya. Eh gusto ko nga ako ang gumawa diba? Can't she understand? Manang Corya knows me too well. Siya na ang nanny ko ever since I was born in this world. Siya at ang kanyang asawa lamang ang pinagkakatiwalaan namin. So, that's why I am here with her.

Huminga siya ng malalim. "Pambihirang bata ka. O siya, kung ikaw ang gagawa niyan. Eh di ikaw na."

I smiled. "That's what I like you, Manang eh!" Tumawa ako.

It's summer and I can't do anything. I'm on leave, and vacation as well. Hindi naman ako iyong tipong magbabakasyon sa ibang bansa or any other beautiful spots here in the Philippines. Boredom is striking the shit out of me. I have no companion... I have no friends. I have no known relatives. It's only me or I.

Humigpit ang pagkakahawak ko sa hose. Not again, Sheyya.

"Siya nga pala, ijah..."

"Po?" I tilted my head towards her direction. Nagulat ako nang suminghot ako.

When will these tears won't stop coming out from my damn eyes?! They're like waterfalls. And I hate it, so much. To the point na magbo-boil ka na.