De 56ste Hongerspelen

Hoofdstuk 8

Haaaaii mensen, voor jullie beginnen met lezen wil ik eerst nogen even iets zeggen: sorry voor het lange wachten, ik wilde hem donderdag uploaden, maaahaar ik had 'm niet gesaved en toen was ik hem kwijt. Nu heb ik het hele weekend GEEN internet gehad omdat ik met mijn familie en beste vriendin en haar familie een weekendje weg was. No wifi = no wattpad :,( sorry guys veel plezier met lezen ;) vergeet niet te voten + comment! xxxx

Indy werd wakker door Goggle die aan haar arm schudde. ‘Wat…?’ vroeg ze terwijl ze een oog open deed. ‘Emily werd echt gek! Ze probeerde je te wekken, maar je werd maar niet wakker!’ Nou, goedemorgen, Indy, beetje kunnen slapen? Gezellig, niet dus. Mokkend kwam ze haar bed uit en liep naar haar stoel waar haar kleding over hoorde te hangen. Weg. ‘Goggle! Mijn kleren zijn weg!’ Hij rolde met zijn ogen en pakte van achter zijn rug een stapeltje kleren, die hij haar toegooide. Snel glipte ze in haar kleren en liep naar de ontbijt. Iedereen was al klaar met eten, Indy pakte een broodje zonder iets erop en propte die in haar mond. Daarna moesten ze al gaan.

Indy liep vrijwel meteen naar haar bondgenoten, Yuni en Senna toe. Wat ze vandaag gingen doen wisten ze nog niet en waren er ook niet echt mee bezig. Daarintegen praatten ze over het verrukkelijke eten hier in het Capitool. Indy staarde weer naar de Beroeps die druk in gesprek waren. Alire was het niet met hen eens, was duidelijk. Indy zag dat Felicia en Finn wegliepen van de rest en samen in een hoekje gingen staan. Indy kon net opvangen waar ze het over hadden, ze kon ze net verstaan. ‘jaha, maar ze moet dood. Alire is zo irritant! Als we in de arena zijn vermoorden we haar.’ Zeurde Felicia. Finn schudde zijn hoofd, ‘nee, pas als we haar niet meer nodig hebben.’ Langzaam haalde Felicia haar schouders op. O, nee, dacht Indy, ze gingen Alire toch niet vermoorden? Ze moest haar waarschuwen, in de pauze ofzo.

Yuni doorbrak haar gedachten, ‘Ben jij het daar mee eens, Indy? Zullen we naar plantenherkenning gaan?’ Indy schudde haar hoofd, ‘Jullie mogen gaan, maar ik ben daar al geweest, ik ga messenwerpen. Doei!’ en toen liep ze weg, ze wist dat ze niet zo goed met messen was. Nou, eigenlijk stampte haar moeder het er altijd zo erg in dat ze het niet kon, dat ze het was gaan geloven en niet meer oplette en haar best deed. Messen werpen was ze altijd minder goed in geweest en ze zou er veel over kunnen leren. Ze liep naar de messen en pakte een scherp mes met een kort lemmet. Toen ging ze achteraan de rij staan, ze was blij dat de beroeps bij zwaardvechten stonden. Een beetje zelfvertrouwen kon ze wel gebruiken.

Toen ze aan de beurt was legde de trainster bemoedigend een arm op Indy’s schouder. ‘Meisje, luister eens, jij was toch een beroepsmeisje? Het lukt je vast wel! Ik meen het. Doe gewoon je best en luister naar mijn instructies. Pak trouwens nog maar twee messen. Doe maar met een iets langere lemmet.’ Indy volgde braaf de instructies van de vrouw op, maar was nogsteeds erg bang dat het is zou gaan. Ze beval haar handen te stoppen met trillen, zonder succes. De vrouw legde uit hoe je twee messen net na elkaar kon werpen. ‘Dus eerst gooi je de een, dan kijk je of die iets raakt en dan pak je een ander en gooi je nog een keer!’ Deze vrouw legde het uit alsof het de normaalste en makkelijkste zaak van de wereld was. Onhandig pakte Indy twee messen, een in haar rechterhand en een in haar linkerhand. Toen worp ze de rechter, die raakte de arm van ‘het tribuut’ Indy zei niks, maar vanbinnen juichte ze. Toen pakte ze de andere en met een snelle worp gooide ze die naar de pop. Maar… Hij was mis. Teleurgesteld ging ze achteraan in de rij staan. Na een paar keer proberen lukte het eindelijk, maar het tribuut was nog niet eens ‘dood’.

Ze moest meer oefenen, dat wist ze, maar ze wist ook dat ze haar tijd moest benutten aan het oefenen van het gebruiken van andere wapens. Verdrietig staarde ze naar haar korte enkellaarsjes. Haar enkellaarsjes! Dat was het! Dat ging ze doen. Ze ging een mes in haar laarsje meesmokkelen. Dan kon ze op haar kamer nog oefenen. Ze liep naar de messen toe. Met een kleine beweging griste ze er een weg en liet hem in haar laarsje glijden. Ze keek schichtig om zich heen. Zou iemand het gezien hebben? Wel dus. Ze zag Alire grinnikend naar haar kijken. Ze deed even snel een vinger voor haar mond, ten teken dat Alire haar mond moest houden. Alire knikte kort en gaf haar een knipoog.

Indy ging nog met Helena, Jace en Bette naar bijlwerpen, waar ze allemaal echt heel erg slecht in waren. Toen de dag afgelopen was liep Indy terug naar haar verdieping, maar ze voelde dat iemand op haar schouder tikte. ‘Ja? Wat is er?’ ze keek recht in de blauwe ogen van haar vriendin, Alire, die haar een papiertje toestak. ‘Wel komen!’ fluisterde het meisje met een grote glimlach op haar gezicht. Indy keek of er nog iemand in de buurt was. Nee. Niemand. Ze maakte het papiertje open, dit stond erop:

Indy! Party in mijn kamer! Is heel makkelijk te vinden. Wordt gezellig, alleen zorg dat NIEMAND je ziet. Kom om twaalf uur. Alire.

Was dit wel slim? Kon ze Alire wel vertrouwen? Wat als iemand haar snapte? Duizenden vragen spookten door haar hoofd. Maar ze wist dat ze moest gaan, anders zou het slecht met haar aflopen in de arena. Dat was wel zeker, Alire was de enige van de beroeps die vertrouwen in haar had en haar niet wilde vermoorden. Toch?

Die dag nog keken ze een beetje televisie, herhaling van de boetes en allemaal stomme Capitoolprogramma’s. Daarna gingen ze eten en weer werd er geen woord gesproken aan tafel. Na het eten vluchtte Indy direct naar haar kamer en haalde haar mes uit haar laars. Hij had tijdens het eten steeds een beetje in haar voet gestoken. Ze had haar best moeten doen om niet te laten zien dat ze pijn had. Tevergeefs, want Goggle zag het en vroeg of het wel goed met haar ging, ze had een nepglimlach op haar gezicht gezet en gezegd dat het prima ging.

Maar nu zat ze dus op haar bed, met haar mes in haar hand, denkend over hoe ze in hemelsnaam aan zichzelf moest leren hoe ze een mes moest werpen. Het was tien uur ’s avonds, ze had nog maar twee uur, voordat ze bij Alire moest zijn. Ze kauwde een beetje op haar duimnagel toen een avoxmeisje haar kamer binnenliep en geschrokken achteruitdeinsde. Het meisje had een dienblad in haar handen, met daarop een theepot en zes macrons. Wacht eens even… Indy kende dat meisje ergens van. Maar waarvan? Huh? Hoe zou ze in hemelsnaam een avox moeten kennen?

En toen zag ze het, het grote litteken op de wang van het meisje. Het was Ellen. Ellen was een meisje uit haar district, dat altijd meedeed aan grote vechtpartijen en die ook veroorzaakte. Ze was een aantal jaren geleden avox geworden, wat ze precies gedaan had wist Indy niet meer. ‘Jij, ik ken jou, je bent Ellen!’ ze knikte kort, maar bleef staan waar ze stond en trilde nogsteeds. Nou, dit meisje was van een grote vechtersbaas in een klein schichtig muisje veranderd. ‘Ellen, ik doe je niks.’ Nu kwam het meisje in beweging en liep naar Indy toe. ‘Kan je me ergens mee helpen?’ ze knikte weer. Indy vertelde haar alles.

Uiteindelijk gebaarde Ellen dat ze het mes moest geven, dat deed ze. Ellen sloot de deur en pakte een stift vanuit haar borstzakje. Ze begon een cirkel te tekenen op de muur.  Toen keek ze even doordringend naar Indy, ten teken dat ze op moest letten. Indy keek geconcentreerd naar Ellen toen ze het mes wierp en precies in het midden van de cirkel gooide. Wauw. Die meid was wel heel goed. Ellen reikte het mes naar Indy, die het aanpakte. ‘Ellen, ik kan dit niet,’ mompelde ze toen ze net wilde gooien. Ellen schudde haar hoofd, liep naar Indy toe en draaide Indy’s lichaam in de goede worphouding. Toen pakte ze Indy’s pols vast en gooide samen met haar het mes. Net iets naast het midden. ‘Nu probeer ik het zelf,’ zei ze tegen Ellen. Ellen deed een paar stappen achteruit en ging tegen de muur aangeleund staan kijken. Indy ging goed staan, haalde haar arm naar achter en… Toen kwam Emily binnen…

Cliffhanger :D hahaha sorryyyy! maar ik houd extreem veel van cliffhangers :p uuuhm, in de multimedia staat Ellen en bij het volgende hoofdstuk komt een flashback, van de boosheid van Emily en het feestje van Alire en Indy :)) en ik weet dat dit irritant is (vind ik zelf ook eigenlijk) maar bij 14 votes ga ik verder. En guys ik vroeg me af wat jullie leuker vinden want ik weet het niet: of trainingsdag3+intervieuw en dan al de arena of nog de mentortrainingen erbij. Plaats het in de comments en comments maken mijn dag echt. Als ik een mailtje krijg met er is een comment op je boek! Spring ik een gat in de lucht :D Btw dit hoofdstuk is voor @MYLIFEASNANCY_x omdat ze gewoon super lief is en ik blij wordt van haar reacties eeeeeheeen haar HG fanfic gewoon geweldig is! Lezen allemaal!

Loveeeee <3

xxx Bo