İnsanların bir türlü kurtulamadığı bir özellik, bencillik.Kendilerini düşünmekle kafayı yeme duygusu ve başkalarını önemsememe.
İnsanlar merkezde genelde kendilerini görürler. Aslında bir hikaye gibi düşünebiliriz. 1.kişi ağzından yazılan bir hikaye. Her şeye kendi açısından bakan bir karakter. Bakış alanı dar. Sadece kendi duygularının içinde olduğu bir alan. Diğer insanlar ise onun için "yan karakterler".
1. kişi tarafından yazılan hikayelerde ana tema hep "ben"dir. Ana karakter tam benliğiyle tanınır. Peki ya diğerleri? İşte bu kısımda aksama yaşanır. Çünkü yan karakterler hakkında ana karakter çok bir şey bilmez. Çünkü onu ilgilendiren kendisidir.
Ama sorarsanız yapılması gereken bence 3. kişi. Alanı büyütmelisiniz. tek kendinize odaklanmaktan kurtulun ve çevrenize bakın. İnsanlan tanımadan onlarla yakınlaşmak... yakınlaşmak sayılmaz. Onları tanımalı, onları anlamalısınız. Çok yönlü-açılı düşünmelisiniz. Herkesi ve her şeyi.
Beyin yorulur mu? Kesinlikle. Ama rahat yaşamanın da bir sınırı olmalı. Çünkü tek kendini düşünmek diğerlerini yok saymak gibidir. Onlar sizin gözünüzde bir hiç mi?
Tamam hadi, belki gözünüzde onların bir önemi yok. Ama karşınızdaki kişi de belirli duygulara sahip. Onları hiçe saymayın. Onları küçümsemekle veya adam yerine koymamakla elinize bir şey geçmez. Tamam belki fazla klasik olacak ama aynısı size yapılsa sizin hoşunuza gitmediği gibi..
*****
Karşınızdaki kim olursa olsun, onu kırmayın.
Ona ters cevap vermeyin. Onu üzmeyin. Onu utandırmayın. Onun duygularıyla oynamayın. Onu yok saymayın. Onu kullanmayın. Ona iyi davranın.
Ne olursa olsun her insan sevgiyi hak eder. Bu sevgi onun hayatında dönüm noktası bile olabilir.
Sevginizi verin. insanlara sevginizi verin. Onlar bunu hakediyor. Ve siz de hakediyorsunuz.
Seviliyorsunuz :)
