I'll be good

Hoofdstuk 1: Lena

Het licht knipperde. Dat was het eerste wat mij opviel toen ik binnenkwam. Het eerste dat ik al haat aan een nieuwe school. Wow Lena, eerste dag op een nieuwe school en al de pest aan alles en iedereen. Het enthousiasme van deze morgen is blijkbaar al ver weg, like heel heel ver weg. Richting Australië ofzo. Iedereen kijkt naar me alsof ik van mars kom of zo. In drie seconden heb ik al het gevoel dat ik iedereen zal moeten slaan om hun ogen naar een andere kant te laten kijken. Aggresiviteit kan een klein probleem worden. Oeps. Aan het scherm te zien is het blijkbaar de les frans. De leerkracht stapt met een kordate stap naar me toe. "Jij bent Helena Jacobs neem ik aan. Aangenaam kennis making!"."Inderdaad." Waarschijnlijk verwacht ze dat ik zeg dat het wederzijds is. Verder stelt ze zich voor als mevrouw Olivier. Ik begin rond te draaien, al kijkend naar de mensen weet ik dat ik zal moeten liegen. Leugens over waar ik vandaan kom, wat ik doe, wie mijn ouders zijn, waar ik woon, kortom alles. Iedereen inspecteert mij. Is ze mooi? Is ze lief? Wordt ze mijn nieuwe slaaf/vriendin? Neemt ze mijn lief af? Ik zie de vragen gewoon op hun gezicht, gezichtsexpressie is blijkbaar niet hun beste eigenschap. Naar iedereen kijk ik boos terug, ook al zien de mensen in deze klas er niet echt vriendelijk uit toch weet ik dat niemand mijn leugens verdiend. Één iemand valt me op. Een jongen, ik schat 17, bruin haar en veel kans dat hij groter is dan mij. Hij is afgezonderd van de klas, op het eerste zicht zou je het niet merken. Maar toch is er iets anders, zijn bank staat lichtjes schuin van de rest. Zijn pennenzak als een muur tussen hij en zijn klasgenoten. Ook al ken ik hem niet iedereen kan voelen dat hij zich niet goed voelt in dit gezelschap of dat hij zich er te goed voor voelt. De leerkracht roept iets in de verte, ik hoor ze met moeite, ik ben te geconcentreerd om hem te ontcijferen. Hij kijkt naar zijn bank, iets wat me matelijk irriteert. Als je spreekt kijk je de mensen in de ogen uit teken van respect. Terwijl ik dit denk zegt mevrouw Olivier het luidop. "Helena? Je mag een plaats kiezen in de klas, iedereen zal je welkom heten." Ik weet niet waarom ik het doe maar toch ik loop ik naar de ene plek waar ik waarschijnlijk het minst welkom ben. Naast hem. De leerkracht en mijn klasgenoten zuchten, waarschijnlijk opgelucht dat ze niet naast "de nieuwe" moeten zitten. "Hij" zucht niet, hij kijkt me zelfs niet aan. Geen blik, geen kleine kritiserende wenkbrauw die naar omhoog schiet, geen verwelkoming. Niet dat ik dit nodig heb maar toch voel ik de neiging om zijn kin vast te nemen en hem verplichten om respect te tonen. Ik laat me zakken op een piepende stoel en vervloek me zelf dat ik naast een eventueel probleemklasgenoot ben gaan zitten. Men moeder zou zeggen: je zal moeten leren leven met de keuzes die je gemaakt hebt en hopen dat je ze niet opnieuw maakt. Ik zet mijn stoel dichter bij hem om ook maar een glim op te vangen van de les. Hij verschuift niet, doet praktisch of ik er niet ben. Laten we zeggen dat dit een gewelig jaar wordt. Ik zal met nog nooit zoveel enthousiasme naar de les geweest zijn. Op de meeste scholen was het niet moeilijk om alles verborgen te houden en toch met mensen overeenkomen, nee geen vrienden. Die kon ik mij niet permiteren. Maar iedere 16-jarige heeft mensen nodig om samen mee te eten, om een groepswerkt te maken, om uit te gaan daarmee moeten het nog niet persé vrienden zijn. Maar na een uur Engels besef ik dat dit hier niet het geval zal zijn. Eindelijk hoor ik mijn verlossing, de bel. Juist als ik uit de deur wil lopen hoor ik mevrouw Olivier nog roepen. "Helena?" Haar stem irriteert me maar toch draai ik me om. "U mag me Lena noemen hoor." "Wel Helena ik wil je verzekeren dat je hier welkom bent en dat je met al je problemen bij mag terechtkomen! Ik heb het zelf ervaren om van school te veranderen en weet dat dit een gevoelige sitatie is maar ik zal er altijd voor je zijn, als je oplet in mijn les natuurlijk." Ik vraag me af als ze mij nog altijd zo graag zou helpen als ik met een lijk binnenkom. Ik vrees er voor. Haar "helpen" zal wel grenzen hebben.