Life² || h.s. [dutch]

04- It takes courage to ask for advice

04- It takes courage to ask for advice --

Het was vermoeiend, een nieuwe plaat opnemen. Maar het gaf ook veel voldoening als er een song beter uitdraaide dan dat je ooit had durven hopen. Ik glimlachte en voelde mijn ogen dichtvallen. Ik was doodop en lag nog met mijn jeans en shirt aan in bed. De moed om op te staan had ik niet. Ik griste nog net mijn smartphone van het nachtkastje en zette mijn wekker, waarna in weggleed in een diepe slaap.

--

Het concert in de vooravond liep gesmeerd, de concertzaal zat helemaal vol, en de fans waren even enthousiast als altijd. Onderweg van het podium naar de kleedkamer werd ons medegedeeld dat er enkele backstage-pasjes waren verloot bij een wedstrijd in één of ander tienermagazine. Ik zuchtte binnesmonds. Begrijp me niet verkeerd; ik hield van mijn fans. Maar ik wilde weer terug naar de andere kant, liefst zo snel mogelijk. Ik had namelijk een besluit genomen; ik zou Aline haar hart voor me winnen, koste wat het kost. We zaten in een backstage kamertje te wachten op de winnaars van de wedstrijd, terwijl ik bedacht hoe ik dichter bij Aline kon komen. Ik had geen flauw idee...

Nialls ogen werden groot, zijn mond viel haast open. Ik volgde zijn blik en belandde bij een onbekend meisje. Oké, Niall had wel gelijk; ze was knap. Lange goudblonde krullen, grote lichtgrijze ogen en een prachtige glimlach. Ik keek weer naar Niall en zag hem slikken. Liam sprong recht en stak zijn had naar het meisje uit.

"Hallo," zei hij met een schaapachtige glimlach.

Niall volgde Liams voorbeeld.

"Wat is jouw naam?" voegde Niall er aan toe.

"Hey! Ik ben Cara," zei het meisje enthousiast.

Terwijl Liam en Niall druk bezig waren met Cara, was ik naar haar vriendin gegaan die er een beetje beduusd bijstond. Ze was ook best wel knap.

"Hey, en wie ben jij?" vroeg ik aan het meisje met het lichtbruine haar.

"Jada," antwoordde ze me verlegen, haar blik naar de grond richtend.

Het was duidelijk dat zij de rustigste was, en dat Cara het meeste zelfvertrouwen had. Niall en Liam probeerden beiden Cara's aandacht te trekken, maar ik zag al vrij snel dat haar blik steeds afdwaalde naar Louis die nog steeds op de bank zat. Ik grijnsde, Niall en Liam hadden volgens mij dikke pech. Na een tiental minuutjes begon Jada wat losser te worden. Ze zat samen met mij, Zayn en Louis te praten. Niall en Liam waren druk aan het praten met Cara, ik zag dat ze allebei overdreven moeite deden om te scoren. Na een tijdje kon ik me niet meer houden.

"Even een vraagje," richtte ik me naar Jada.

Ze keek me vragend aan en knikte nieuwsgierig.

"Klopt het dat Cara Louis 'awesome' vindt?" vroeg ik langs mijn neus weg.

Jada grijnsde breed.

"En hoe weet jij dat?" vroeg ze op ondeugende toon.

"Ik ben niet blind hé," antwoordde ik knipogend.

Al die tijd keek Louis me stomverbaasd aan.

"Waar heb jij het over joh, ze heeft nog niet eens een woord tegen me gezegd?!" zei hij.

Ik staarde hem aan.

"Meen je nu echt dat je haar nog niet hebt zien staren?!" zei ik oprecht verbaasd.

Jada kon haar lach niet meer inhouden. Louis leek alles even tot zich door te laten dringen.

"Nou, ze is echt wel knap," zei hij zacht.

En dat was de nagel op de kop.

"Kan je me misschien haar nummer geven", vroeg hij zacht aan Jada, met een blos op zijn wangen.

Ik grijnsde. Jada schreef meteen het nummer van Cara op Louis hand. Ik hoorde hem nog net een bedankje mompelen. Toen ging de deur open en kwamen ze ons vertellen dat de meet & greet voorbij was. We namen afscheid van de meiden en gingen weer naar onze kleedkamer.

"Wel," begon ik tegen Louis, "wat ga je nu met dat nummer doen?"

Hij haalde zijn schouders op.

"Dat zie ik wel als we weer terug naar hier komen," zei hij nonchalant.

Ik besloot er maar over te zwijgen. Maar ik moest zometeen wel met hem praten.

"Kom je zodadelijk even naar me toe? Ik heb je advies nodig", zei ik zacht.

Nu was het zijn beurt om te grijnzen. Hij wist vast waarover ik het wilde hebben. Hij kende me namelijk beter dan dat ik mezelf kende. We deden onze handschoenen aan en flitsten weer naar de andere kant. Eindelijk!

Ik zat op mijn bed en wachtte op Louis. Enkele minuten later was hij er al. Hij plofte naast me neer.

"Vertel," zei hij rustig, voor deze ene keer zijn hyperactiviteit achterwege latend.

Ik glimlachte dankbaar naar hem.

"Wel," begon ik aarzelend, "ik weet niet hoe ik Aline voor me kan winnen."

Hij grijnsde.

"Ik wist het! Ik wist dat je een serieuze boon voor haar had. Maar ik vond al dat het zo lang duurde voordat je in actie schoot!" ratelde Louis.

Ik glimlachte schaapachtig. Ik zeg het je, hij kende me gewoon té goed!

"Maar dus, je meent het echt. Je geeft echt om haar hé..." vervolgde Louis in gedachten verzonken.

--

Ik bedankte Louis voor de raad, en voor het luisteren. Hij wenste me succes en vertrok weer.

'Zin om iets te gaan eten? De anderen kunnen niet. Xx' had ik Aline gesmst.

Ze had meteen geantwoord en we hadden afgesproken dat ze naar hier kwam. Ik was zenuwachtig. Nog nooit was ik echt alleen met haar geweest. Ik wist met mezelf geen blijf. Al voor de derde keer liep ik naar de badkamer om mijn haar te checken. Ik kon me echt niet herinneren wanneer ik voor de laatste keer zo zenuwachtig was geweest. De buzzer van de parlefoon deed me opschrikken. Ik drukte op het knopje en opende mijn deur op een kier. Ik griste mijn jas van de kapstok en wachtte tot ze binnenkwam. Langzaam ging de deur open.

"Heey Harry," kwam ze naar me toe en gaf ze me een kus op mijn wang.

Mijn hart maakte een sprongetje.

"Heey Aline! zei ik vrolijk.

Ze glimlachte lief naar me.

"En waar gaan we naartoe?" vroeg ze.

"Zin in pizza?" vroeg ik.

Ze knikte. We vertrokken naar de pizzeria enkele straten verder.

____________________

Wat zouden jullie bestellen in Aline haar plaats? -_- Nee echt, ik ben benieuwd naar jullie lievelingspizza's :p

En wat verwachten jullie dat er nu gaat gebeuren? ;)

Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk ^^