Sığınılacak Liman

Başlıyoruz

        Hayatımın her döneminde kararsızdım aslında. Şimdi nasıl bu kadar hızlı kararlar verebildim, hiç bir fikrim yok. Belki de olması gereken buydu. Neyse şu koliyede kitaplarımı yerleştireyim kahve molasında düşünürüm hepsini. İlk senemde aldığım kitaplar, daha okuyamadığım kitaplar, arkadaşlarımın notları, geçen seneki doğum günümden kalan notlar ve süslemeler... hepsi tamam yerleşiyorlar işte ama onlarda benim gibi gitmeye hazır değil gibiler. Belki de bir şeylere başlamak için illada hazır olmak gerekmiyordur.
         Ne çok sevmiştim evimi. Sonsuza kadar bile kalabilirdim şu küçüçük, sokak arasında, apartmanının ışığı-kapısının zili bile çalışmayan evde. Kendimle ne çok başbaşa kalıp ne hayaller kurup nelerden vazgeçmiştim şu hayatımda. Hepsi bana aitti. Hepsini bana ait olduklari için ayrı ayrı seviyordum. Ama şimdi hepsinden gidiyordum. Bir çırpıda topladığım evi zamanında yerleştirmek bu kadar kolay olmamıştı. İstanbul'un ara sokaklarında, kimi zaman sokak lambalarının bile yanmadığı, ama esnafının her zaman babacan tavırlarına şahit olduğum bu yerden kendi kurduğum küçük yaşantımdan gidiyordum. Yeni bir başlangıç için, kurulan hayalleri gerçekleştirmek için. Her son bir başlangıçtır diyerek başladığım heyecanlı bir ilişkiyi daha güzelleştirmek için başka bir şehire ait olmadığımı düşündüğüm başka bir hayata gidiyordum. Ait olmadığımı düşündüğümü bilirken bunu görmezden gelişimin bile farkında olmadan o kadar hızlı geçiyorduki zaman aslında.
       İşte o gün geldi... kepim, cübbem, bi gün önceden ütülenip askıda giyilmeyi bekleyen elbisem. Beni bekliyolardı şimdi. Hazırlandım heyecanla kepimi atacağım yerin yolunu tuttum. Ailemin bana eşliği kutlama havasında geçerken orada arkadaşlarımla tanıştıracağım sevgilimin var olması bile gerginliğimi arttırıyordu farkında olmadan. İşte geldik.
- Biz inelim, babam arabayı park edip yanımıza gelsin.
        Ne heyecan ama, beş senelik üniversite hayatım, güzel arkadaşlıklarım burada son bulacak ama ben hissedemediğim karışık duygular içerisindeyim. Kalabalık içerisinde kendi bölümümü bulup arkadaşlarıma katıldım. Kısa süre sonra hepimizin ismi okunup sahneye çıkacak tebrikler alacak ve keplerimizi havaya fırlatacaktık.
         Üniversite yıllarımın ilk yıllarında şu ana bu kadar hızlı ulaşabileceğimi bile tahmin edemiyordum. Sınavlar, biten arkadaşlıklar, yeni kurulan sohbetler, aşka düşmeler, melankolik takılmalar sanki hepsi bir ömür sürecek gibiydi. Ama her başlangıç gibi, bu hayatımın en güzel yılları diye tanımlayacağım dönemin sonuna gelmiştim bile. İşte oldu. Kendi kepimi değil ama yere düşenlerden bir tanesin aldım bende. Şimdi sahnenin önüne gelip yakın arkadaşlarla poz verme sırası. O da tamam. Herşey gibi bu da çabucak bitti.
      İşte şimdi başlıyoruz, gerçek hayata Aslı.