LOVE IS NOTHING

LIN: XXIII

Chapter XXIII: "TOMORROW IS ANOTHER DAY"  

Lin

May tatlong bagay na gumugulo sa isip ko kapag nakikita ko sya.

Una,

MANHID BA SYA?

Pangalawa,

ANO BA KO PARA SA KANYA?

Pangatlo at pinakahuli,

ANO NGA BA SYA PARA SAKIN?

.

.

.

.

anyare?

Magandang araw nga pla sa inyo, Ako nga pala si Polinda De Los Santos De Los Reyes. Matutunghayan nyo nanaman ang isang patapong bahagi ng aking buhay.

Sa lalim ng iniisip ko, hindi ko na mahukay pa. Ang mga bagay na dapat kong sabihin hindi ko na masabi pa.

Sa araw-araw na nabubuhay ako, akala ko ako lang ang taong marunong masaktan, umiyak at magdusa.

Sa isang tulad ko na panandaliang nakalimutan ang ibig sabihin ng pagiging masaya, bakit nakakaramdam ako ngayon ng matinding kalungkutan para sa iba?

Isang tao lang ang nasa harap ko, isang tao na kahit kailan di ko pa nakitang umiyak.

Isang tao na minsan lang tumawa, pero mas iniintindi ang kasiyahan ng iba kaysa sarili nya.

Paano nya nagawa yun? Maraming tao ang hindi sya maintindihan dahil masungit sya.

Strikto,

Perfectionist,

Ma-pride,

Hostile.

First impression sakanya ng mga linta, inggitero at mga bulate sa paligid nya.

Wala naman akong pakialam.

Wala naman silang alam.

Hindi ako naaawa sa kanya.

Nagagalit ako sa sarili ko.

Kasi..

Sa mga oras na kailangan nya ako,

wala ako.

Sa mga oras na nag-iisa sya,

wala ako.

Lin: Ok ka lang ba Ken-Ken?

Klein: Ok lang naman. Lika dito ang layo mo. Galit ka ba?

Lin: Hindi ah,

Klein: wag mong sabihing apektado ka sa drama ng buhay ko? What? Why look so sad?

lumapit lang ako sa kanya..

Klein: chinese candle to, akala mo lusis no? Ha-Ha!

Lin: panu mo nalaman?

Sinindihan nya yung kandila.

Binigyan nya ko. Pagkatapos pumikit lang sya hawak ng dalawang kamay ang mga kandila. Tapos itinusok dun sa mangkok na parang may clay

ㅡ

Klein--

Pagkatapos kong magdasal, iminulat ko nalang ang mga mata ko.

Medyo nakakahiya titig na titig sya sakin, tapos itinusok ko na dun sa lagayan ng kandila.

Lin: anung ginawa mo? Para saan to? (referring to the candles)

Klein: may dinasal lang ako saglit. Ikaw? Di mo ba kakausapin mama ko?

Hindi sya umimik, ginaya nya lang yung ginawa ko pero hindi sya pumikit. Nakatitig lang sya sa nitso ni Mama.

Lin: Thank you po.

Nagulat ako ng bigla syang nagsalita.

Lin: t-tha-thank you p-po talaga.

Now she's crying.

Lin: Thank you po, kasi binuhay nyo si Ken-ken. Thank you po. Kasi naging kaibigan ko sya. Thank you po. Thank you po.

Nakayuko sya habang pinupunasan yung luha nya.

Nakaramdam ako ng lungkot kasi umiiyak sya pero saya din at the same time because of her words.

I tap her head.

Klein: Hey, stop it.

ㅡ

Lin--

Grabe, naiyak talaga ako, di ko na napigilan. Yumuko nalang ako tapos pinunasan ko, pero tulo parin ng tulo.

Lumapit na sakin si Ken-ken, Tinatapik nya yung ulo ko.

Napatingala ako ng konti at naaninag ko yung muka nya. Habang tinatapik nya dahan dahan nung isang kamay nya ang ulo ko, Nakapatong yung isang kamay nya sa may noo nya na medyo natatakpan yung mga mata nya.

I saw it.

A tear fell from his eye.

Lin: Ken-ken?

pinunasan agad nya yung luha nya.

Klein: (rubs) oh? Tama na iyak ha? Para kang pusang ngumangawa dyan

Lin: umiyak ka din ah?

Klein: Hindi ah. napuwing lang ako.

Lin: puwing your face.

Klein:(tumingala) Kaw kasi, umiiyak ka. Tahan na.

Then he smiled.

Lin: ou na. Lakas mo sakin e.

Ngiti namin, ang lapad oh. Parang ngiting balyena.

then nagring yung phone ko, yung ringtone yung nakakatawang boses padin ni Ken-ken

Klein: di mo pa pala pinapalitan yung ringtone.

Lin: di ako marunong, wait lang ha? Si Alden kasi natawag..

Klein: ok take your time.

Tamang sagot ng phone.

Lin: hello?

Alden: Good Morning LiLin koo!

Lin: Lilin?

Alden: Tito Al to. Nagulat ka ba?

Lin: panung?

Alden: NAGBALIK NA ALA-ALA KO..

that momment, nabitawan ko ang phone ko..

- Spin Know