Beynin Gizemi

        Evet,yine başlıyordu.Bu bir çılgınlık.Korku dolu düşünceler benliğimi sarmaya başlıyordu yine.Ya yine karşılaşırsam,ya yeniden yaşarsam bu olanları...Ama en azından şu anda düşünmemeliyim,sonuçta bugün hayatımın değişebileceği bir gün.

         Bu düşüncelerden sonra aniden yataktan fırladım.Henüz pijamalı iken aşağı,kahvaltı için mutfağa,indim.Evin içindeki sessizliğe meydan okurcasına gürledim.

-Anneeee!!

-Efendim Gorgios,işim var şu an.

-Sabah sabah kahvaltı hazırlamaktan daha önemli işin neymiş anne!!!

-Hey !Geliyorum tamam.

        Birden mutfağa girdi.Acayip davranıyordu bugün.Kahvaltı hazırlamaya koyuldu.Bekledim...Kahvaltı hazırlandıktan sonra annem işine geri döndü.Artık masada ben,kase ve kaşıktan başka kimse yoktu.Kase ve kaşığa kişi diyebilirim çünkü onlarla konuşuyorum,en azından öyle sanıyorum.Egoist yanımın güçlenmesini sağlayan cansız varlıklara emir verebilme yeteneğimdi.Ama bir diyalog şeklinde deildi bu konuşmalarım.Onlar susuyordu ben konuşuyordum.Hmmm...Herkez deli olduğumu düşünüyordu,bir müddet sonra ben bile inanmaya başladım.Ama son olarak sadece yetenekli olduğuma karar verdim.Sonunda kahvaltım bitti.Hala uykum vardı ve şimdilik yetişmem gereken bir yer yoktu.Bu kitap okuyabilirim demekti.Kitap okurken ağırlaşan göz kapaklarıma ve artan uyuma isteğime karşı çıkacak kadar güçlü deilimdir genelde bundan olsa gerek 1 saat sonra rüyalar bulutu içinde kaybolmuştum.Gayet net olan bu rüyalar korkutucu olabiliyordu bazen fakat bu korkutuculuk her zaman bir tatlılık yansıtıyordu derinlerden.Neredeyse tek mutlu olduğum yerden en yakın arkadaşım Watson sayesinde aniden çıktım.Sanırım annem onu içeri almıştı.Birden tiz sesiyle

-Hey !Gorgios,dostum bugünki iş görüşmesini unuttuğunu söyleme bana !

-Hay...Kahretsin.Tamamen aklımdan çıkmış.Hemen hazırlanacağım istersen aşağıda bekleyebilirsin.

-Tamam aşağıdayım.

      Watson ağır adımlarıyla merdivenden inerken üstümü giyinmiştim bile.Şimdi sırada evrakları hazırlamak vardı.Ve yine gürledim aniden

-Lanet olsun Watson.Şu lanet olasıca kuş başvuru formumu kemirmiş.

-Ooo.Yapma beee.Şimdi ne yapacağız ?

-Arabayı sen kullanırsın gidene kadar yenisini doldururum.

-Tamam anahtarları alıyorum.

Hemen aşağı indik.Annemin arka odadan bize şans dilediğini duydum.Ama işe yaramamış olacak ki Watson'un bıkkınlık sezdiren sesini duydum dışarıdan ve dışarı çıktığımda neye bu şekilde tepki verdiğini anladım.Evet sonunda beklenen oldu.Bugünkü 3. ve en büyük şanssızlığımı da yaşamış oldum.Arabanın önü kaybolmuştu...