Mocro Maffia

Hoofdstuk 3

Kort na de schietpartij met de rappers legt Rida Bennajem de hand op iets dat veel invloed zal hebben in de buurt. Van een vriend krijgt hij een stapel illegale dvd’tjes met Corleone (2007). De zesdelige miniserie komt uit Italië en heet daar Il Capo dei Capi. Vanaf de eerste aflevering is Rida gegrepen door het waargebeurde levensverhaal van Salvatore ‘Totò’ Riina. Net als Rida is hij niet de langste, maar hij groeit wel uit tot de grootste maffiabaas van heel Sicilië. Iedereen is doodsbang voor hem. Corleone is genoemd naar het dorpje waar Totò als tiener een misdaadbende vormt met zijn vrienden. Ze zijn ontzettend ambitieus. Onder leiding van Totò hebben de ‘boertjes’ in aflevering vier voet aan de grond gekregen in het grote Palermo. Het is 1979. Voor het eerst in hun leven kunnen ze zich niet alleen vergapen aan bolides van miljoenen lires, maar de auto’s ook daadwerkelijk kopen. Ze doen mee in de lucratieve heroïnehandel, maar zijn tegelijkertijd nog een kleine clan binnen de Cosa Nostra. De andere maffiabazen kijken op hen neer. Aan tafel in het landhuis van Totò bespreken de jongens uit Corleone de toekomst. Wat nu? Gewoon doorgaan met waar ze mee bezig zijn? Totò zinspeelt op een machtsovername. Hij wil zelf aan het hoofd staan van de hele Cosa Nostra. ‘Als we ze voor het hoofd stoten, moeten we ze wel aankunnen. Hoe kunnen we daar zeker van zijn?’ vraagt een twijfelend lid van de familia. Totò staat op en slaat met zijn vuist op tafel. De wijnglazen rinkelen. ‘De honger!’ roept hij. ‘Onze forza is de honger. In Palermo weten ze niet wat dat is. Maar ik wel. Dat vergeet je je leven niet meer.’ Nog steeds is niet iedereenovertuigd. ‘Ik hou niet van oorlog,’ zegt zijn beste vriend. Oorlog? Wie had het over oorlog? Totò ziet het zo: ‘Voor een oorlog zijn twee partijen nodig. Zodra zij merken dat het oorlog is, is die al finita.’ Bontade en Inzirillo zullen het einde van aflevering 4 niet meer meemaken. De serie is als een jongensboek. Natuurlijk, Totò en zijn vrienden liquideren de ene na de andere concurrent, politieman en justitiefiguur, maar het gaat ook over kameraadschap en respect. Met een beetje durf kun je als groepje vrienden de onderwereld veroveren. Rida raakt niet uitgepraat over de serie. Said moet hem kijken, de jongens op het Gulden Winckelplantsoen moeten hem kijken, de jongens bij Connect moeten hem kijken. Iedereen moet kijken. En Rida kijkt mee. Keer op keer. Overigens niet tot ieders genoegen. Zodra de serie aan staat kan hij het niet laten om geestdriftig het belang van elke scène uit te leggen aan diegene die naast hem zit. Daardoor gebeurt het nogal eens dat hij per ongeluk verklapt wat er nog te gebeuren staat. Toch mist Rida’s tomeloze enthousiasme zijn uitwerking niet. Corleone wordt een enorme hype in Bos en Lommer. De dvd’s zijn nauwelijks aan te slepen in de wijk. Films en series downloaden doen Marokkanen namelijk niet, dat is te veel gedoe. De dvd-brander van de man die sjokkend door de wijk voor een paar euro illegale dvd’tjes verkoopt draait overuren. Alle jongens kijken het tien uur durende epos zo vaak, dat ze de scènes bijna in het Italiaans kunnen naspelen. Eén jongen heeft ook echt het boek gelezen waarop de serie is gebaseerd en waarschuwt nog dat er in werkelijkheid hele legers voetsoldaten betrokken waren in de machtsstrijd die in de verfilming simpel gewonnen lijkt te worden door een handvol jonge maffiosi. Maar op deze nuancering zit niemand te wachten. Het verhaal van een clubje jeugdvrienden dat op gewelddadige wijze de macht grijpt binnen de Cosa Nostra – door gewoon iedereen uit de weg te ruimen – spreekt hen zo aan dat ze er, onder het genot van een shisha, vaak over filosoferen hoe zijzelf pijlsnel carrière kunnen maken in het milieu. Zo vormt de serie niet alleen voor Rida een bron van inspiratie. In Bos en Lommer zijn ze het er wel over eens dat Corleone een heleboel jonge criminelen heeft beïnvloed. De wijk wordt geplaagd door overvallen. Bijna elke week is het raak. Inmiddels zijn de bewoners van Amsterdam-West er wel aan gewend dat eens in de zoveel tijd een belwinkel, supermarkt of juwelier in de wijk het slachtoffer is van hondsbrutale overvallers die ‘effe komen pinnen’ met een wapen in hun hand. Meestal loopt het allemaal goed af en komt de ondernemer, weliswaar een paar honderd euro lichter, met de schrik vrij. Meestal…