Life² || h.s. [dutch]

07- Dear hangover, please tell me what I did last night

07- Dear hangover, please tell me what I did last night --

WAARSCHUWING: expliciet deeltje!

Ik kreeg geen reactie, maar hoorde nog steeds iemand rommelen in de badkamer. Voorzichtig opende ik mijn ogen.

What the f*? Vrijwel meteen viel mijn blik op de rode lippenstift die op mijn laken plakte. Juist. Cindy. Fuck?! Wacht eens even! Zij is diegene die in mijn badkamer zit te rommelen… Ik probeerde snel te bedenken hoe ik dit moest oplossen, wat echt wel moeilijk was met een kater die een constant kloppende pijn veroorzaakte. Ik beet onbewust op mijn lip, niet goed wetend wat te doen. Huh? Kersen met een chemisch smaakje? Yuk. Flarden van de voorbije avond kwamen terug. De hotelbar, juist. Ik probeerde met de rug van mijn hand de restjes lippenstift van mijn mond te vegen. Ik moest mezelf verbieden om de voorbije avond/nacht te reconstrueren. Niet nadenken Harry, dat doet nu even niets ter zake. Eerst dit!

Vastbesloten stapte ik uit het bed, de doffe pijn in mijn hoofd negerend. Ik griste snel mijn boxer van de grond om deze aan te trekken.

“Sexy kontje!” hoorde ik een giechelende stem achter me.

Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen en trok mijn boxer zo snel ik kon aan. Maar wacht eens! Die stem.

“Louis!” riep ik verbaasd terwijl ik me naar hem toe draaide, “Wat doe jij hier?!”

Hij grijnsde naar me. Maar algauw werd zijn gezicht serieuzer. Ik wist waarom, hij keurde mijn gedrag af. Natuurlijk. Ik kon hem geen ongelijk geven, ik keurde mijn eigen gedrag ook af. Maar ik kon er gewoon niets aan doen, het was zo een makkelijke oplossing voor mijn eenzaamheid en onbeantwoorde liefde…

Niet doen Harry, probeer jezelf nu niet goed te praten. Het was gewoon fout. Punt.

Ik kon het niet laten. Ik moest het gewoon weten.

“Heb jij die Cindy gezien?” vroeg ik uiteindelijk zacht.

Ik schrok van de beschaamde ondertoon in mijn eigen stem. Louis keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

“Ja hoor,” antwoordde hij kortaf.

Hoezo, ‘ja hoor’, wat bedoelde hij?

“Ik heb haar buitengezet,” zei hij simpel.

Mijn vragende blik veranderde meteen. Mijn mond viel haast open.

“Hoe, je hebt haar buitengezet?” vroeg ik verbaasd met een schel stemmetje.

In gedachten bedankte ik hem op mijn blote knieën. Het eerste probleem was opgelost; ze was blijkbaar al weg. Nu het tweede probleem nog; wat was er exact gebeurd afgelopen nacht?

Louis zat me met grote ogen aan te staren.

“Wat?” mompelde ik toen ik zijn starende blik opmerkte.

“Je gaat me toch niet zeggen dat je het erg vindt dat ik haar heb weggestuurd hé?” vroeg hij oprecht bezorgd.

Niet bezorgd in de zin dat hij iets gedaan zou hebben dat ik niet leuk vond. Eerder bezorgd in de zin of alles wel goed met me was. Ik zuchtte.

“Ja, ik weet het Louis, ik was mezelf niet,” bekende ik.

Louis kon de afkeuring op zijn gezicht nog steeds niet helemaal verbergen.

“Sorry,” zei ik, en ik meende het, “enorm bedankt.”

Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht, waardoor hij weer meer mijn oude vertrouwde Louis was; altijd vrolijk en het zonnetje in huis. Hij stapte naar me toe en gaf me een schouderklopje.

“Je kan nog gerust enkele uren slapen,” zei hij nu op medelevende toon, “er staat vanmiddag niets meer op de planning.”

Ik glimlachte dankbaar.

“Ik kom je wel wakker maken als het bijna weer tijd is,” zei Louis nog net voordat hij uit mijn hotelkamer verdween.

Ik bofte met zo een beste vriend, dat wist ik maar al te goed.

Ik kroop weer lekker onder de lakens, de lippenstift negerend. Ik besloot niet te piekeren over wat er gebeurd was, niet nu. Mijn pijnlijke hoofd was me er dankbaar voor. Het duurde niet lang vooraleer ik voelde hoe ik weggleed, weg van de wakkere wereld.

Een krassende vingernagel maakte een spoor van mijn ene tepel naar de andere. Langzaam baande de nagel zich een weg naar beneden, nog steeds van links naar rechts en weer terug. Bij mijn boxer aangekomen haakte diezelfde vinger zich achter de elastische band. Even later vloog mijn boxer door de kamer. Ik bestudeerde het lichaam waarvan die vinger deel uit maakte. Ze was naakt. Alhoewel ze ‘mooi’ was, was ze ook teleurstellend. Ze was niet echt. Mijn handen gleden van haar heupen naar boven toe. Haar borsten waren mooi gevormd, mooi rond. Nieuwsgierig en met toenemende opwinding omsloten mijn handen haar borsten. Knedende bewegingen lieten haar kreunen. Het waren overdreven luide kreunen, alweer fake. Hoe perfect haar borsten er ook uitzagen, zo voelden ze niet. Ik kan het niet uitleggen, het was gewoon anders dan anders, anders dan bij andere meisjes.

Ja, ik had al wel heel was meiden op mijn palmares staan. Maar niet omdat ik een flirt was. Of ja, toch niet helemaal. Ik had nog steeds moeite om onderscheid te maken tussen diegenen die om Harry gaven, en diegenen die om Harry van One Direction gaven. Ik was dus geen flirt, ik was gewoon op zoek naar de ware liefde. En dat liep telkens op een sisser af… Ik was een ramp in de liefde; veel te goedgelovig. Telkens opnieuw leek ik mijn vertrouwen te stellen in mensen die dat absoluut niet waard bleken te zijn, helaas wist je dat steeds pas achteraf. Maar bij Aline was het anders, zij gaf om me door de persoon die ik was -ahja, voor haar was ik gewoon Harry; aan haar kant was ik immers 'just' Harry-. Alleen gaf ze blijkbaar niet genoeg om me, haar hart klopte voor Jens…

Mijn gedachten schoten weer terug naar het hier en nu toen ik voelde hoe Cindy op mijn middel ging zitten. Vaag voelde ik hoe mijn pik bij haar naar binnen gleed, mijn gedachten opnieuw bij iemand anders. Cindy was niet mooi zoals Aline. Aline was echt, ondanks haar kleine imperfecties was ze prachtig. Door het gebrek daaraan, werd Cindy net eng. Mijn opwinding verslapte bij dit besef. Mijn aandacht verdween helemaal. Ik probeerde haar te negeren en liet haar gewoonweg begaan, ik had namelijk echt geen zin in een scene. Toen ze na een tijdje -wat wel een eeuwigheid leek te duren- eindelijk klaar was, haalde ik opgelucht adem. Ik draaide me om, mijn rug naar haar toe, en viel al snel in slaap.

____________________

En was dit wat jullie hadden verwacht? ;) Stiekem hoop ik eigenlijk van niet (a)

Krijgt Harry zijn uitschuiver nog een staartje? Of komt -afgezien van Louis natuurlijk- niemand anders het te weten?

En... -sorry, opnieuw de irritante herhaling-

Heel hard bedankt om deze fanfic te blijven lezen! ;)