[OS] DC comics

The Spider and The Bird. #petedami

Title: The Spider and The Bird.
Pairing: #petedami / #spiderrobin (Peter Parker x Damian Wayne)
Rate: T
Author: @bj_mikan
Note:
-เดเมี่ยนในเรื่องนี้เราอัพอายุขึ้นมาหน่อยพีทจะได้ดูไม่พรากผู้เยาว์จนเกินไป(?)

#Heroแฟนหนุ่ม
#Heroอาทิตย์ละครั้ง
====================

"ข้าบอกเจ้าแล้วปาร์คเกอร์ว่าข้าดูแลตรงส่วนนี้เองได้! ไม่จำเป็นให้คนอย่างเจ้าต้องมาสั่งว่าข้าต้องอะไร" เดเมี่ยน เวย์น วัย 16 ปีหน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดทั้งวันตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาใน Parker Indutries ซึ่งตอนนี้เขากำลังขึ้นเสียงใส่เจ้าของห้องพ่วงตำแหน่งCEOของบริษัทนี้อย่าง ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ อีกด้วย

"ไม่เอาน่าเดเมี่ยนนายยังต้องเรียนรู้งานอีกมากนะ" ปีเตอร์พ่นลมหายใจออกมาช้าๆก่อนที่เขาจะพยายามอธิบายอย่างใจเย็นให้คนที่เด็กกว่า(มาก)ฟัง

"ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท่านพ่อต้องส่งข้ามาเรียนรู้งานที่บริษัทซ่อมซ่อแบบนี้ด้วย! ที่ก็อตแธมก็มีบริษัทในเครือเวย์นเยอะแยะ" เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งมิหนำซ้ำยังว่าบริษัทให้เจ้าของฟังต่อหน้าอีก!

"อย่างแรกเลยนะเดเมี่ยน" แมงมุมหนุ่มกอดอกนิ่วหน้ามองเจ้านกน้อยด้วยอากัปอาการที่เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับคำพูดของเด็กคนนี้เท่าไหร่นัก
"พ่อของนายอยากให้นายทำงานร่วมกับคนอื่นเป็น-นั่นหมายถึงงานที่นอกเหนือจากการเป็นฮีโร่ซึ่งก็คืองานในแบบที่คนปกติเขาทำกัน อย่างที่สองคือนายรู้โครงสร้างภายในบริษัทของครอบครัวนายดีแต่นายยังไม่รู้เกี่ยวกับบริษัทพันธมิตรอย่างบริษัทของฉันดีพอ อย่างที่สามคือฉันเป็นคนเสนอตัวให้นายมาเรียนรู้งานที่นี่เพื่อที่จะได้ใช้เวลาด้วยกันในบริษัทซ่อมซ่อที่นายว่านี่มากขึ้นไง!" CEO หนุ่มอธิบายยาวยืดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกชัดเจนว่าเขาไม่ปลื้มกับคำพูดของอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก นั่นทำให้เด็กหนุ่มเงียบ

"ใช่...เจ้าพูดถูก ข้าขอโทษที่หัวเสียใส่เจ้าข้าแค่-ข้าแค่อยากให้ท่านพ่อเชื่อใจข้าบ้าง" เด็กหนุ่มเอ่ยตอบอย่างรู้สึกผิด หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ปล่อยให้ห้องกลับมาเงียบมีเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ยังคงทำงานอยู่

"ตั้งแต่พวกเราคบกัน นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันกับนายได้อยู่ด้วยกันวันละหลายๆชั่วโมง...ฉันดีใจนะที่อย่างน้อยๆนายก็ยอมมา" ปีเตอร์เป็นคนเอ่ยปากชวนคุยก่อนหลังจากที่ปล่อยให้ภายในห้องเงียบจนอึดอัดกันนาน

".....ข้าก็ดีใจเหมือนกัน ปีเตอร์" หนุ่มน้อยเดเมี่ยนเอ่ยเสียงอ้อมแอ้มออกมาด้วยท่าทางเคอะเขิน นั่นทำให้แมงมุมหนุ่มทนไม่ไหวเข้าไปคว้าตัวคนที่เด็กกว่าเข้ามากอด

"ให้ตายเถอะ...ฉันรักนายชะมัดเลย เดเมี่ยน เวย์น!" ไม่พูดเปล่าหอมฟอดใหญ่ๆที่ข้างแก้มนุ่มนิ่มนั่นอีก

"ห-ห-หุบปากไปเลยปาร์คเกอร์!" นกน้อยทำได้แค่ดิ้นขลุกขลักด้วยใบหน้าแดงๆในอ้อมกอดของแมงมุม

"โอเค~ ฉันหุบปากก็ได้" เจ้าแมงมุมจะยิ้มร้ายและโจมตีที่จุดอ่อนโดยการที่งับเบาๆที่ใบหู

"...!" นั่นได้ผลทันทีเดเมี่ยนยืนนิ่งค้างเติ่งเพราะความรู้สึกแปลกๆที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี แก้มที่ขึ้นสีเรื่ออยู่ก่อนแล้วลามไปยันใบหูจนร้อนฉ่า

"พร้อมจะเรียนรู้บทเรียนต่อไปรึยังเดเมี่ยน ❤️"

The End....

===========================
Talks:
ปั่นส่งอย่างรวดเร็ว กร๊ากกกก หวังว่าจะชอบกันนะคะ ////__\\\\
ผิดพลาดอย่างไรก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย