In love with the maffiaboss who kidnapped me

9

Lexa deed de deur dicht en stond even stil met haar rug naar Clarke toe. Clarke bleef rustig voor zich uitstaren alsof er niks aan de hand was. Lexa draaide zich om een ging tegenover Clarke zitten. Het dienblad schoof ze naar Clarke toe en gebaarde dat ze mocht eten. Clarke's maag herinnerde zich ineens dat het al een lange tijd niks heeft verteerd waardoor ze haar eten aanviel. Clarke genoot van haar heerlijke eten, toen ze ineens doorhad dat Lexa al de hele tijd rustig tegenover haar zat en toekeek hoe Clarke haar eten consumeerde. Clarke keek op en vroeg of ze ook wilde. Lexa lachte. 'Nee dankje, ik heb al geluncht.' Clarke haalde haar schouders op en at weer door. Ze wilde graag vragen waar de gesprek van daarnet met die man over ging, maar ze had het eigenlijk niet mogen horen waardoor ze misschien in de problemen zou komen als ze ernaar ging vragen. Toen haar bord leeg was, durfde ze het toch te vragen. Want ja, vanmiddag dood of over drie dagen maakt uiteindelijk niet heel veel meer uit. Daarnaast behandelde Lexa haar op een manier die niet de bedoeling was, dat had ze al meerdere keren te horen gekregen. 'Lexa?' zei Clarke met een twijfelachtige stem. Lexa keek op en ineens keek Clarke in twee hele mooie heldere groene ogen. Ze slikte even en probeerde de goede woorden te vinden. 'Waar... uhm... Waar ging uurhm... Waar ging dat gesprek van daarnet uurhm over?' Ik vermeed oogcontact. Ik hoorde Lexa diep zuchten. Toen ze had uitgeademd keek ik op. Ze keek me aan met haar twee prachtige ogen. Lexa begon met praten. 'Af en toe hebben we 'gevangenen' hier. Zoals je doorhebt ben jij nu de gevangene.' Ik keek een beetje geïrriteerd weg. 'Maar' ging ze verder 'op de een of andere manier vertelt een ondergevoel mij dat jij een ander soort gevangene bent dan we eerder hebben gehad.' Nu keek zij weg en vermeed oogcontact. Ik snapte het niet zo goed. Ik ben een lokaas voor mijn ouders en ga waarschijnlijk over drie dagen dood. 'Hoe bedoel je anders?' Ik merkte dat Lexa het niet leuk vond dat ik de vraag stelde, maar toch gaf ze antwoord. 'Anders als in ik mag je. Sommige gevangenen heb ik één keer gezien en hoor een week later dat de executie is gelukt.' Ze merkte dat ik schrok en probeerde iets te bedenken hoe ze het anders kon verwoorden. 'Ik ben iemand die op haar gevoel afgaat. Als het goed voelt, dan doe ik het zo. Als het niet goed voelt, dan verander ik de situatie totdat het wel goed voelt.' zei Lexa. Ik keek al minder geschrokken, maar nog steeds drong het niet helemaal door wat er aan de hand was en wat ze me precies wilde vertellen. Wat ik er wel van begreep, was de de baas van deze maffiabende mij wel mocht. Ik moest dit zo houden, dacht ik. Misschien is er dan toch hoop deze 'gevangenis' te overleven.