SİYAHA BOYANMIŞ "KİRAZ"

YİNE AYNI

ARYA'DAN:

Bazen insan ne olursa olsun yalnız olur, karanlık; sesizlik içinde kalır, alışır bir müddet sonra. Ama ben alışalı tam 11 yıl oldu. Hayatımda ki en sevdiğim insanı kaybedeli uzun yıllar oldu. Üzgün ve kırgın , hayal kırıkları bunlar hayatım hep bir parçası olarak kaldı.
Yaşiyordum. Kısacası nefes alıyordum. Ama yaşadığımdan bir şey anlamıyordum. Susuyordum. Gözlerim doluyordu. Iki damla göz yaşı önümdeki kağıdı ıslatiyordu.
Durdum. Sustum. Göz yaşlarımı silip camın kenarına oturdum. Taaki annemin "ARYA" diye bağırışlarını duyana kadar."EFENDİM ANNE " dedim.
Beni azarlamaya başlamıştı yine her zamanki gibi. Nedenini sormuyordum. Soramıyordum.
Gözlerim doluyordu. Artık sadece içimde ki sesizce "BIKTIMMM" haykırışını dışarı çıkarmak istiyordum. Canımın yanışını kapatacak bir şey gerekiyordu bana. AMA NE??¿¿ bunu sürekli düşunüyordum. Kafamın içinde dolaşan bir sürü şey vardı. Mesela unutulmuş "ANILARIM". Çok şey yaşamıştım elbette. Ya da ben öyle düşünüyorum. Hatırladığım hiç bir şey yok. Sanki doğdum andan itibaren 20 yaşındaydım. Aklımda geçmişe dair,çocukluğuma dair hiç bir şey kalmamıştı. En sevdiğim şey ne idi. Ya da en sevdiğim meyve , en sevdiğim renk. Bunların hiç birini hatırlamiyor idim. Bir insan bunlari nasıl unutur?
-"ARYAAAAA" die bi bağırış duydum. Ama kimseyi göremiyordum. Annemde yoktu evde. Peki bu kim? Kafamı kurcalayan bir soru daha anlamiyordum uzaktan bi bağırış nasıl evin için gibi duyulur idi.
Meraklar meraklar. Şaşıriyorum.
Bazen gülüyor bazen üzuluyorum.
Yaşam dedikleride bu olsa gerek.
Yağmur yağıyordu. Şimdi tüm günahlarimi alıp götururmüydü.
Yada şu dünyayi zalimlerden temizler miydi? Hiç birinin cevabıni bilmiyorum. Bilmek istiyorum ama olmuyor.
-"ARYAAAA" yine duydum. Biri adımımı ezberliyordu. Bunuda bilmiyorum. Zaman öğretecek bana cevaplarını. Yani öyle umuyorum.
Eskilerden sadece hatırladığım şey
O GÜN  herşeyin yaşanip bittiği o gün. O kaza, kaybettiklerim, giden sevdiklerim,ve en son yüzünu tabutta görduklerim. Çikmiyorlar aklimdan. Unutamiyorum. Zaten unuttamadigim bir bu kaldi. Aklimi kaybetmiştim. O da geri gelmedi. Gidenler gibi. Hiç biri gelmiyor ki giden geri gelir mi? Ben bekliyorum. Belki bir gün...
Kokularını özlediklerim. Dokunmak istediklerim ben sevdiğimi kaybettim o kazada. Ben hayatimi kaybettim. Şimdi ise bir ruh gibi kalpsiz yaşiyorum. Bir insan sevdiginin bile adını hatirlamaz mi? Bazen olur ki hatirlamiyorsun. Ama elimde olan bir şey deil yha bu daha çok canini yakıyor. Unutamiyorsun. Artik içine susamiyorsun. Agzin kapali dursa gönlün döküyor seni ortaya.
Elbet bir gün gelecek. Beni bulacak. Umuduyla yaşıyorum, ya da daha doğrusunu soyleyerek yaşamaya çalışıyorum. Adini hatirlayim yeter dediğim zaman oluyor. Ondan bana kalan tek şey
Çizip birlikte boyadığimiz siyah bir kiraz.

********************************
Arkadaşlar ilk deneyimim biraz yazimlarda falan hatalar yapmiş olabilirim. Biraz anlayisla karsilamanizi bekliyorum. Simdiden tesekkur ederim.