Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
sahne bir aralık, 1985
Küçük kız, omzundan düşen turuncu renkli kazağını çekiştirirken önündeki pastayla bakışmaktaydı- sandalyenin üzerinde, dizlerinin üstüne oturmuştu masaya ulaşabilmek için- Devasa salon kışın etkisiyle soğumuş, akşam saatlerinin yaklaşmasına rağmen gökyüzü sıcak bir turuncu rengine bürünmüş; perdeler güneşi içeri davet edermişçesine sonuna kadar açılmıştı.
Yanı başında ayakta duran Jarvis usulca tebessüm etti Thea'nın heyecanıyla. Bir üniforma misali giydiği belli belirsiz pamuklanmış takım elbisesinin yakalarındaydı yaşlılığının belirtisi olan kırışık, yumuşak elleri. Küçük kızın adını üzerine işlediği noel çorabını cebinde taşıyordu büyük bir özenle. Maria, kızının bunca çabası sonra süslerin erken asılmasına, ağacın donatılmasına izin vermişti, bu yüzdendi odanın bir köşesinde parlamakta olan çam ağacının varlığı. Howard bunun çocukça olduğunu düşünse de- ki Thea bir çocuktu- boynuna kadar çalışmalarına gömülmüştü, konunun üzerinde durmayı gerek görmedi. Küçük kızın sandalyenin üzerine rahatlıkla çıkabilmesi için Jarvis'ten yardım alması gerekmiş, pastasıyla göz göze gelince dirseklerini masaya dayamış ve her bir hareketiyle dans eden alevlere takılmıştı kahverengi tonlarını konuk eden irisleri, yıllar boyunca değişmeyecek olan dileğinin heyecanı ile kıvrıldı pembe dudakları.
"Umarım ki Kaptan Amerika bir sonraki doğum günüme gelebilir."
Kimse kahramanının yıllar önce ölmüş olduğunu ona söyleyecek cesarette bulunamamıştı.
&&.
aralık sonu, 1999
Asla babasının istediği kişi olabileceğini kanıtlayamamıştı. Kendisine verilen süre öngördüğünden önce bitmiş, tökezlediğinde ona destek çıkan eller bir anda toza dumana karışmıştı. Bir kaç gün öncesine kadar, sanki bunun son olacağını sezermiş gibi, küçükken hazırladığı noel kartlarından yapmıştı annesine.
Jarvis dahi olmadan yalnızlık ilk defa genç kadının yüzüne bu kadar acımasızca çarpıyordu. Sabahın ilk ışıklarıyla ziyaretçilerini karşılayan mezarlık sessizdi, belkide günlerdir uyumamasından, tüm yorgunluğu ile beraber zayıf düşmüş yüreğine taşımıştı yasını kimseden habersiz.
Thea Stark, yüzüne vuran ve kendisini gerçeklikle buluşturan rüzgarla birbirine kenetlenen ellerini çözdü usulca. Naifçe, resmiyet ile yerleştirilen ve yavaşça solmakta olan çiçekleri bir köşeye çekerek dokundu hala nemli duran toprağa.
