Yağan yağmurun çizisinde, Uçan kuşun kanadında,
Baharın yeşilliğin de saklı,
Sana karşı suskunluğum, sır dolu yaşantım.
Ben hep yalnızdım.
Üzgünüm. Konuşmayı da unutmuşum.
Ne olur anla, sorumluk var omuzlarımda. Her daim başımda kaçmaya çalıştıklarım.
Kalabalık sokaklarda, yönüm alacalı bulacalı.
Kusurabakma..
Sana giden yollar tıkalı..
Herşey taktiri ilahiymiş. ölüm var sana giden yollarımda.
Yokuş var. dönüş yok bu masalda.
Karaya vurmuş ölü balık.
İste geliyor leşciler. Umut ölmüş. Görmüyor kaybedenler.
Küskün yine gülümseyişler. Ağlayan bebek , konuşan kuru kalabalık. Havlayan köpek, Mavi gökyüzü. Herşey karaya vurdu.
Sessizlikmiş bu masalın sonu. Kahraman yoktu. Zaten Prenses te ağlıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kayıp Şehirin Kızı
Non-FictionSözleri miydi bu gönlümü ferahlatan, sesinin tınısıydı belki beni karanlıktan kurtaran. Bana uzattığın el kayıp şehirlerimi aydınlatı, yolumu açtı. Gözlerim karanlığa öyle bi alışmış ki, korktum önce, elimi uzatmaya sana, korktum... Kanamakta...
