Hij is onvermijdelijk

20) Moeder dochter momentje

( I don't understand myself, I hope I will one day. )

  *20) Moeder dochter momentje

{ LIA }

Er vliegen teveel vragen door mijn hoofd waardoor het lijkt alsof mijn hoofd gaat barsten. Ik weet niet wat er met me gebeurd! Ik parkeer mijn auto op de oprit en ga mijn huis binnen. In de woonkamer zit me moeder tv te kijken en kijkt op als ze mij ziet.

"Hallo Nathalia, was je bij Brandon?" Ik kijk haar verbaasd aan. Had ik niet gezegd dat Brandon en ik uit elkaar zijn? We waren eigenlijk niet eens samen maar goed. "Brandon heeft met Jessica mam." Geen idee waarom ik dat zei maar dat maakt het er niet beter op. Ze gaat rechtop zitten en kijkt me met grote ogen aan.

"Schatje toch." Zegt ze op een irritante, kinderachtige manier. Ze pakt mijn arm en zorgt dat ik naast haar kom te zitten. "Het komt wel goed. Ik zie dat je je verdriet in je houdt maar dat moet je niet doen lieverd." Waar the fuck heeft ze het over?

"Als je met mij erover wilt praten mag dat. Je kan altijd over je gevoelens praten met mij, dat weet je toch?" Ik kijk haar verbaasd aan. "Serieus mam?" Vraag ik geirriteerd. "Ja je kan...." "Nee dat kan ik niet!" Onderbreek ik haar en sta op. "Ik kan nooit over me gevoelens met je praten omdat je nooit thuis bent! Nu ben je dan wel hier maar volgende week zit je toch waarschijnlijk in een andere stad omdat je je werk belangrijker vind dan je eigen kind!" En met die boze woorden laat ik me moeder verbijsterd achter en loop de trap op naar me kamer.

Het eerste wat ik zie in mijn kamer is het vest van Michael dat hij hier heeft laten liggen toen hij hier was. Het is nog steeds opgevouwen en ligt op me nachtkastje. Zonder erbij na te denken grijp ik hem en trek hem aan. Het vest voelt warm en ruikt nog naar zijn geur. Zo mannelijk en sterk maar erg lekker.

Ik ga op mijn bed liggen met de vraag: Waarom was ik zo aardig tegen Michael? Ik weet nu alles over zijn verleden en waarom hij zo is zoals hij nu is. Ik herken mezelf erg in zijn verhaal. Die Elise die hem gebruikt heeft moet zeker een kind zijn van de duivel want je speelt niet zomaar met iemand zijn gevoelens. Wacht, waarom boeit dit me? Michael is niet eens een vriend van me. We zijn eerder vijanden dan vrienden. Toch zegt iets in me dat ik echt moet stoppen met over Elise te praten in zijn buurt.

Je hebt gezegd dat het je speet. Je hebt sorry gezegd.

"Nathalia?" Ik kijk op naar de deuropening en zie mijn moeder staan. "Ik kom naar binnen, is dat goed?" Ik haal me schouders op. Ze sluit de deur en gaat bij me zitten op mijn bed. "Ik wil alleen zeggen dat je gelijk hebt Nathalia. De laatste tijd was ik alleen maar bezig met me werk maar dat gaat echt veranderen." Ik kijk haar aan en zucht. "Dit keer meen ik het Nathalia. Er zijn geen rechtszaken meer, dus ik blijf nu wel thuis." "Totdat je weer een rechtszaak hebt." Mompel ik. Ze zucht. "Het spijt me. Maar het is wel mijn baan." Ze heeft wel gelijk. Haar baan is natuurlijk belangrijk voor haar en het was zeker een goeie afleiding voor haar na de scheiding.

"Ik zie dat je nog niet over hem bent." Zegt ze dan zachtjes. Eerst weet ik totaal niet waar ze het over heeft maar dan zie ik dat ze kijkt naar mijn vest. "Deze is niet van Brandon." Misschien had ik dat beter niet kunnen zeggen. "Gewoon van een vriend." Mompel ik erna.

"Liefde is ingewikkeld he?" Ik frons. "Maar Nathalia, ooit kom je de ware tegen en ben je helemaal verliefd. Dan pas ben je echt gelukkig." Ik knipper een paar keer. "Oke..?" Zeg ik zachtjes. Wat wilt ze dan dat ik hierop zeg. Ik geloof nog steeds niet in de liefde. Gelukkig gaat mijn telefoon af en zie ik dat het Demi is. Mijn moeder verlaat al gauw de kamer en ik neem op.

"Hey Demi." Begin ik het gesprek. Zou ik haar moeten vertellen over Michael?  "Bitch, ik heb geweldig nieuws voor je!" Ik lach. "Wat dan?"

"Je weet toch het feest van morgen?" "Ja het feest van Chad toch?" Chad is ook een laatstejaars en is bevriend met Brandon. "Daar ga ik niet naar toe!" Zeg ik er snel bij. "Lia je moet gaan want Luke wilt met je samen gaan?" "Dus? Wat is daar zo geweldig aan? We zijn zo vaak samen op feestjes geweest." Ik snap niet wat Demi probeer te zeggen. "Nee bitch je snapt het weer niet." Ik grinnik. "Hij gaat je mee vragen maar niet als vrienden." Ze stopt met praten en het blijft stil. Wat the hell moet ik hier op zeggen? "Lia?" Vraagt ze dan.

"Mij mee vragen als meer dan vrienden bedoel je? Wilt hij dat?" Vraag ik dan geschokt. "Ja." Oke, dat is duidelijk. Wow. Dit had ik niet verwacht. "Dus je moet gaan! Ik weet dat je hem leuk vond in de eerste klas en.." "De eerste klas is al vier jaar geleden. Toen was ik ook anders he." Onderbreek ik haar. Ze mompelt wat en gaat door met haar zin. "En...dit kan een goeie wraak actie zijn voor Jessica? Ik bedoel zij gaat nu met Brandon. Jij moet gaan met Luke." Ik zucht. Voor Luke heb ik allang geen gevoelens meer en zelfs toen ik die had was dat gewoon nep. Ik was toen 13 jaar, wat ik wist ik dan over liefde? Helemaal niks. Het was gewoon dat hij de knapste was uit mijn klas en heel aardig tegen me was. Verder niks.

"Luister Lia, als Luke je morgen mee vraagt zeg dan gewoon ja. Het is net pas uit tussen hem en Jessica en dat hij nu al met jouw wilt gaan betekent dat hij best wel iets wilt van je." Ik slik. Ze heeft wel gelijk. "Plus je kan Jessica er jaloers mee maken." Ik zucht. "Daar doe ik het voor. Die bitch jaloers maken, daar doe ik het voor." "Yass!" En met die woorden hangt Demi op.