Odaya iyice yerleştim artık şu anda kahve içiyorum dışarı da bol bol kar yağıyor.Bir anda bir araba durdu kolejin önünde .İçinden iki kişi çıktı.Biri bir kız diğeri de yaşlı bir kadın.Başımı dikkatli uzatmamış olmalıyım ki kız beni gördü ve el salladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bende salak gibi hemen başımı eğdim.Sonra da gizlice baktığımda yaşlı kadının bana baktığını gördüm eliyle beni gösteriyordu.Kaçmam gerekiyordu ne yaptım ben tam bir salağım.Pardon panik yaptım zaten orta da benim kaçmamı gerektirecek bir durum yok.Sessizce kapıyı araladım.Karşımda o kadını ve kızı buldum.Kadına dikkatlice baktığımda daha önce hiç geçirmediğim kadar büyük bir şok sardı etrafımı kontrolümü kaybederek ''SEN?'' diye bağırdım.Yanaklarımdan yaşlar süzülüyordu.Ne oldu sana böyle dedi ama sözünü tamamlayamadan kapıyı suratına çarptım ve pencereyi açtım artık bıkmıştım yetim olmaktan dışarı baktım kalbim çok hızlı çarpıyordu.Tam kendimi aşağı bırakıyordum ki biri beni kolumdan tuttu.Sonra ismimi bağırdı(Ela olanı değil gerçek ismimi yani Reina'yı)Arkamı döndüm.Gözlerinin içine bakarak şöyle dedim ''Neden beni bıraktın anne?''Annem ne cevap vereceğini bilmiyordu.Sonra şöyle dedi ''Seni asla bırakmadım beni zorunda bıraktılar.'' İçimi çekerek ''Nasıl bir zorunluluk bu?'' dedim.Bana dönerek şu ana kadar hiç unutmadığım şu cevabı verdi ''Seni öldüreceklerini söylediler.''Gözlerinin içine baktım ve ''Biliyorsun ben yetimim ve yetim olmaya devam edeceğim...
