de 79ste hongerspelen: fighting back

deel 7

e lopen terug van Bryan en James' huis. De lucht is donker, de sterren stralen. Ons appartement is niet ver van  James en Bryans huis. Het is stil opstraat. We lopen een donker steegje in. Een zwerver zit op een plankje te kauwen. Blijkbaar zijn er in het capitool ook mensen die het minder goed hebben. Naast hem ligt een puppy. 'Hebben we nog geld?' Vraag ik. Jake duwt een briefje van twintig in mijn hand. 'Blijf staan.' Zeg ik en draai me om. Ik ren het steegje uit en kijk om me heen. Een supermarkt is nog open. Ik ren  naar binnen en koop een kant-en-klaar-maaltijd en  een fles water. Ik ren terug naar Jake en de zwerver en  geef het eten hem. Dan zie ik de puppy's. Ik ren terug naar de winkel een koop hondenvoer. Dat breng ik terug naar de puppy's. Het overgebleven geld duw ik in de zwervers hand. 'Eet smakelijk' fluister ik. Hij kijkt me dankbaar aan. ' 'Dankje, Amber' ik sta als aan de grond genageld. Hij weet wie ik ben. Ik grijp Jake mee en we rennen weg. 'Je make up is eraf!' Roept Jake. Ik kijk hem aan. 'Jouwe ook!'  Ik probeer met mijn handen het vast te maken. Maar het valt eraf. Jake's make up ook. We denken het zelfde: naar huis. Laat niemand je zien. We rennen naar huis, verstoppend achter van alles en nogwat. Het huis is in zicht en opgelucht halen we adem. We openen de deur, en staan dan verbaast stil. Want voor ons staat  president snow.