Dancing with my Angels and Silencing my Demons

Κεφάλαιο 4

Ο Κάιλ συνέχισε να με κοιτάει αμίλητος ακόμα και αφού έφυγε ο Άντριαν. Μετά από λίγο με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε "Τι σου συμβαίνει; Τι έχει γίνει που δε μου λες;"  Το βλέμμα του με έκαιγε, ο πόνος στα μάτια του με πονούσε και μένα. "Όταν χρησιμοποίησα τη Δύναμη για να βάλω φωτιά στον Άντριαν ένιωσα κάτι μέσα μου. Την ανάγκη να προκαλέσω μία τεράστια καταστροφή, έναν τυφώνα ή μία πυρκαγιά." λέω απολογητικά. "Πόσες φορές έχει γίνει αυτό;" "Δύο. Μία τώρα και μία όταν ήμουν σπίτι χθες το βράδυ." απαντάω. "Χρησιμοποίησες τη Δύναμη σπίτι σου; Γιατί;"με ρωτάει ανήσυχα. "Γιατί ήμουνα στο μπάνιο και είχα ξεχάσει τη βούρτσα μου έξω." Μου χαμογελάει. "Αυτό έγινε γιατί χρησιμοποίησες τη δύναμη ενώ ένιωθες ένα έντονο άσχημο συναίσθημα. Τώρα θυμό και στο σπίτι σου μάλλον εκνευρισμό ή ενοχή που χρησιμοποιούσες τη Δύναμη. Το ότι δεν έβαλες όντως φωτιά σε όλο το σχολείο είναι πολύ καλό. Σημαίνει ότι έχεις αυτοσυγκράτηση." Είναι ήρεμος και κατανοητικός. "Και τι μπορώ να κάνω για αυτό;" τον ρωτάω. "Μόνο να το πολεμάς μέχρι που κάποια στιγμή να εξαφανιστεί. Χμμ... Και να προκαλέσεις ένα έντονο θετικό συναίσθημα πριν χρησιμοποιήσεις τη Δύναμη για να συνδυαστούν τα δύο αισθήματα στο μυαλό σου." . Σηκώθηκε από το παγκάκι και με σήκωσε και μένα. Με τράβηξε κοντά του και πλησίασε για να μου ψιθυρίσει κάτι. "Άλισον, το ξέρω ότι είναι παράξενο και ίσως... Δεν ξέρω ίσως παράξενο αλλά... " Δίστασε. Τις λίγες μέρες που τον γνωρίζω δεν έχει διστάσει ποτέ για τίποτε. Ακόμα και όταν μου είπε ότι είμαι άγγελος δεν δίστασε. "Πες μου, Κάιλ" Διστάζει και πάλι. "Νομίζω πως σε... σε έχω ερωτευτεί." Πάγωσα. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Δηλαδή με συγκινούσε το ενδιαφέρον του και ανυπομονούσα να μου στείλει μήνυμα αλλά δεν το είχα σκεφτεί. Εκείνος παρεξήγησε τη σιωπή μου και πήγε να απομακρυνθεί αλλά τον κράτησα κοντά μου και του απάντησα ειλικρινά "Εγώ είμαι σίγουρη, σε έχω ερωτευτεί." Τότε, δε διστάζει πια και με φιλάει. Το φιλί του με μεθίζει και είναι σαν να υπάρχουμε μόνο εμείς σε αυτό τον κόσμο. Μετά από λίγο άρχησε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου και απλά ήταν υπερβολικά τέλειο. 

Λίγο αργότερα σταματήσαμε και με κοίταξε στα μάτια. Ήθελα να κρατήσω εκείνη τη στιγμή για πάντα αλλά αφού δεν μπορούσα έκανα κάτι  άλλο. Άλλαξα χρώμα το μπλουζάκι του και από κόκκινο το έκανα μπλε για να τονίζει τα μάτια του. Με κοίταξε με απορία. Του χαμογέλασα "Τώρα κάθε φορά που θα χρησιμοποιώ τη Δύναμη θα σκέφτομαι αυτό." Χαμογελάει και κείνος και με ξαναφιλάει παιχνιδιάρικα."  Τότε, συνειδητοποίησα ότι αποκλείεται να είχαμε ακόμη διάλειμμα και τον έσπρωξα μακριά. "Κάιλ θα χάσουμε την τελευταία ώρα." "Καλά. Πάμε πίσω στην τάξη." Ήμουν σίγουρη ότι θα είχαμε πρόβλημα που αργήσαμε αλλά από ότι φαίνεται είμαι η βασίλισσα της τύχης. Ο καθηγητής της τελευταίας ώρας έλειπε και έτσι η τάξη μας σχόλασε μία ώρα νωρίτερα. "Έχουμε περίπου μισή ώρα πριν να πρέπει να πας σπίτι. Τι θέλεις να κάνουμε;" "Εχχμ δεν ξέρω. Πάμε μια βόλτα;" πρότεινα. "Ωραία." Με έπιασε από το χέρι και φύγαμε περπατώντας. Για αρκετή ώρα απλώς περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε. Έσπασα τη σιωπή κάνοντας επιτέλους την ερώτησε που με βασάνιζε. "Τι ήταν αυτό;" Κατάλαβε αμέσως για πιο πράγμα μιλάω και δεν έκανε τον χαζό. "Νόμιζα ότι σου άρεσε." είπε απολογητικά και κάπως θλιμμένα "Και βέβαια μου άρεσε αλλά..." "Δεν μ'αρέσει αυτό το 'αλλά'. Δεν είναι ποτέ για καλό." "Απλά... Γιατί τώρα; Και κυρίως γιατί εμένα;" Μου χαμογέλασε ανακουφισμένος. "Αν περνούσε από το χέρι μου θα είχε γίνει μήνες πριν. Α και γιατί εσένα; Ααχ είσαι τόσο γλυκιά!" μου απάντησε. Συνεχίσαμε να περπατάμε για λίγο μέχρι που φτάσαμε σε ένα μικρό πάρκο. Εκεί καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Νόμιζα ότι με είχε πάει εκεί για να είμαστε μαζί αλλά μάλλον είχε κάτι άλλο στο μυαλό του. "Λοιπόν, τώρα θα μάθεις κάτι λίγο πιο προχωρημένο." Δεν απογοητεύτηκα. "Σκέψου μία φράση έντονα. Και μετά δες την να φεύγει από το κεφάλι σου και να πηγαίνει στο δικό μου." Το δοκίμασα αρκετές φορές χωρίς επιτυχία. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω αλλά ο Κάιλ με παρακάλεσε να δοκιμάσω μία τελευταία φορά. "Εντάξει." Σχημάτισα μία φράση στο μυαλό μου και την είδα να φεύγει σαν συννεφάκι από το κεφάλι μου και να πηγαίνει στο δικό του. Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του  και άκουσα τη φωνή του στο κεφάλι μου να λέει "Κι εγώ"