Ve geri sayım 3,2,1.
"İlaç saatiniz geldi Melis Hanım."
Yine aynı silüet,aynı ses ve hiç değişmeyen o ton. Elinde şirin bir tepsi, suratında hep aynı yapmacıklıkla sırıtış...
Genç kıza hapis olan bu hayat, rutin şekilde devamlılığını sürdürüyordu.
Dünya dönüyor, günler geçiyor, ama o hep aynı yerde duruyor gibi. Sanki hayatının yolculuğuna çıkılmış ve o treni kaçırmıştı. Kendi dönencesinde çaresizce dönüyor ve çabalıyordu.
Tek isteği o günün gelmesiydi. Günlerin akıp gitmesi ve hapishane olarak nitelendirdiği bu yerden demir parmaklıkları kırarak çıkmak istiyordu.
21 gün kalmıştı.
Günlerin azaldığını gördükçe küçük çocuklar gibi seviniyor, geçmek bilmeyen geceler için ise içi içini yiyordu. Bir an önce iyi olduğunu herkese kanıtlayıp emin adımlarla çıkmak, özgür olmak istiyordu.
Zaman bu, kum taneleri gibi hızlıca akar. Ve beklenilen gün gelir çatar.
Peki ya hayatta her şey beklenilen zamanda gerçekleşir mi?
